Η πολυαναμενόμενη επιστροφή των Tame Impala στη δισκογραφία, ακούγεται σαν μια chill out συλλογή μπιτσόμπαρου Β’ διαλογής. Καλοκαιρινής διάθεσης μουσικό χαλί, παρέα για εξωτικά κοκτέιλ. Τόσο τρόπικαλ. Η κιθαριστική pop ψυχεδέλεια είναι παρελθόν για τον κύριο Kevin Parker, ο οποίος με το Currents βγάζει τις ρετρό progressive disco παραξενιές του όμοιες μ’ αυτές των Daft Punk, ενώ στην καλύτερη των περιπτώσεων αγγίζει την mellow electronica του Caribou.
Η κυκλοφορία αυτή βασίζεται κυρίως στα synths και τα χοντροκομμένα bass lines, ενώ οι κιθάρες χρησιμοποιούνται κυρίως ως φιλτραρισμένα περάσματα και μόνο. Και οι φορές που τις ακούς σε πρώτο πλάνο στη διάρκεια του δίσκου είναι μετρημένες όσα τα δάχτυλα ενός λαβωμένου νεαρού ξυλοκόπου. Τα φωνητικά, αν τα ξεγυμνώσεις από την ατμόσφαιρα που προσφέρουν οι ρυθμικές μελωδίες ακούγονται σαν boy band σε ψυχεδελική κατάθλιψη. Τσέκαρε το “Cause I’m A Man” που είναι και το πρώτο single του album. To “Past Life” έχει μια hip-hop αισθητική στην έναρξη του, και μετά αποθεώνει το finger snapping παρέα με 80’s αλά Wham! φωνητικά. Και πάει λέγοντας.
Το φοβερό μετά από όλα αυτά, είναι πως η νέα δουλειά των Αυστραλών, έχει όσο τόλμη χρειάζεται μια μπάντα για να κάνει την διαφορά του τρίτου δίσκου. Η γενική ατμόσφαιρα, αν ξεπεράσεις το αρχικό σοκ που σου προκαλεί η έλλειψη κάθε είδους στάνταρ που περιμένεις από έναν δίσκο νεοψυχεδέλειας (ή τουλάχιστον αυτών που ορίζει το είδος στις μέρες μας) είναι αρκετή για να σου κινήσει το ενδιαφέρον. Κάνοντας στην άκρη τα κλισέ και το αναγκαίο κακό της σύγκρισης με τα προηγούμενα εξαιρετικά album τους, το “Currents” έχει ενδιαφέρον. Και αν μη τι άλλο, το εναρκτήριο “Let it Happen” είναι φοβερό κομμάτι.
Χωρίς να βάζω στοίχημα, μέσα στους επόμενους μήνες θα κυκλοφορήσει και δίσκος με remixes. Όχι επειδή χρειάζεται, αλλά επειδή αυτό συνήθως συμβαίνει με τέτοιου είδους δουλειές.
