Ψυρρή, Σάββατο βράδυ και ο κόσμος είναι πολύς και παντού, σε όλα τα σοκάκια υπάρχει ζωή, στα μαγαζιά, στις πλατείες, καθ’ οδόν. Η γειτονιά έχει αναβαθμιστεί με νέα spots, πολύχρωμα φώτα διακοσμούν τις απαραίτητες λεπτομέρειες στα κτίρια, προβάλλοντας έτσι τις αρχιτεκτονικές πρακτικές και δίνοντας την αίσθηση του κυριλέ εκσυγχρονισμού. Η πρωτεύουσα σε καλεί να την περπατήσεις. Το ρετουσάρισμα, προκαλεί δέος, αλλά και προβληματισμό, see but do not touch.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπανικολάου
Με μπερδεμένα συναισθήματα λοιπόν, φτάνω στην Death Disco, στα γκρι-μαύρα της, νιώθεις πιο άνετα. Tο μπαρ, οι προβολείς και η σκηνή. Η βραδιά σίγουρα θα περιλαμβάνει χορό, σε electro και λίγο post, πειραματικά μοτίβα. Οι στίχοι κάνουν πολιτική, κριτική, δημιουργούν εικόνες με τις λέξεις, δηλώνουν τα κέφια τους. Οι Synthetikoi, είναι ένα σχήμα, ενεργό από το 1990-93 ως τρίο (πλήκτρα, κιθάρα, computers), σε διάσπαση έπειτα, μέχρι την επανασύνδεση των δυο Αυγερινών, το 2010. Απ’ όσο είδα, ο Αποστόλης “Λοβέρδος” (κιθάρα,φωνή) και ο Διονύσης (πλήκτρα, φωνή), έχoυν επιστρέψει με διάθεση στον χώρο. Synthetiki Ekstasys. Επαναλήφθηκε τόσο, ώστε να αποτυπωθεί.
“Nyktopolis” λέγεται το ορχηστρικό ξεκίνημα, με ενδιαφέρει. Έχω ασχοληθεί ελάχιστα γενικά, πρωτή φορά τους βλέπω σε live, αλλά έχω μία πίστη. Ο κόσμος έχει μαζευτεί και ήδη κουνιέται στον ρυθμό. Ένα laptop δίνει τα beats, τα πλήκτρα τις ατμόσφαιρες. Βγαίνει συναίσθημα. Η κιθάρα το ταλαντεύει, το τσιμπάει, το τραβάει. Πολύ καλό μου ακούγεται. Στα δύο επόμενα κομμάτια, η κιθάρα αποτραβιέται και την αντικατάσταση της, έχει να εκτελέσει σκέτη, η φωνή του Αποστόλη. Μελωδικά, δεν φτάνει τον ήχο της κιθάρας, θέλει προπόνηση ή ενίσχυση. Στα κενά, ο τύπος χορεύει τόσο περίεργα, που αρχικά, ταράχτηκα. Ο κόσμος βέβαια, το διασκεδάζει, ξέρει τους στίχους, που έχουν βάθος και ακούγονται αληθινοί και ποιητικοί. Αναμνήσεις, εμπειρίες, σκέψεις με δύναμη. Αν η μελωδία δεν το διασκέδαζε, πόνος, “Ένας Αετός Χωρίς Κλουβί”, φόρεσε το μαύρο γυαλί και ο κόσμος που βρίσκεται εκεί, τον λατρεύει, αγαπά την ‘τρέλα’ του. “Ψεύτικα ειν’ όλα μα εγώ θα ξεφύγω, την τρέλα θα αγγίξω, του ονείρου το φως”. Στη συνέχεια, η κιθάρα συμμετέχει ξανά, η φωνή του Αποστόλη απαγγέλει άγρια και ο Διονύσης απαλύνει, με την έκφραση και τους υψηλούς τονισμούς. Παίζει μία διάδραση στα φωνητικά, δημιουργούνται αντιφάσεις έντονες, σπουδαίο το “Αυγουστιάτικα Πρωινά”.
Ο Διονύσης επικοινωνεί κάποιους στίχους προκαταβολικά, ξεχειλώνει ήχους, δημιουργεί φωνητικά εφέ, φωνάζει για τη ζωή στο τώρα, «μια αστραψιά είναι, μα προλαβαίνουμε». Εναλλακτικό ύπερ και μεγάλο κομμάτι βρίσκω το “Ένα Τραγούδι Για Κάτι”, ένα τραγούδι στο τίποτα, το τσιριχτό riff… “Arpeggios For Synth” και όλοι χαμογελαστοί χορεύουν, ναι σε κερδίζουν.« Όλα γίνανε συνθετικά», όπως είπε και ο Διονύσης, μίλησε για τον θάνατο του Βαγγέλη Παπαθανασίου, «πρωτοπόρος, μαέστρος , δάσκαλος», αυτοπροβλήθηκε και έμεινε μόνος στην σκηνή για «computer sex». “Θέλω Ηδονές” με την επιστροφή του Αποστόλη, «τώρα χορός» στο σύνθημα και η φωνή του έχει ζεσταθεί και ανεβαίνει πιο άνετα στους μουσικούς δρόμους.
Είναι μοναδικοί στην σκηνή, από άλλη εποχή, αλλά και σύγχρονοι ταυτόχρονα, εμπειρία, μεγάλη η διαφορά με την ακρόασή τους κατ’ οίκον. Ακόμα κι αν πουν για την σκληρή ιστορία του “Σταύρος Κοσμά Πέτρης”, το κοινό τους πάλλεται. Ο Διονύσης σολάρει στα πλήκτρα με τα δάχτυλα, τις παλάμες, τις πατούσες, πατάει στην ισορροπία, ‘Συνθετική Έκστασης’. “Σίγουρο”, “πως χάνω φάσεις…μάταιο… βαρετό… και ο χρόνος τρέχει, πάντα ο χρόνος τρέχει… νιώθεις μόνος, είσαι μόνος’’. Από τα σκοτάδια, μας ζητούν παραγγελιές πριν μας αποχαιρετήσουν, η ώρα έχει περάσει πράγματι. Κάπως έτσι, θα επαναλάβουν δύο κομμάτια τους (θα προτιμούσα δύο επιλογές που δεν παίχτηκαν, έχουν πέντε δίσκους) και θα κλείσουν με την τελική αποχώρηση του Αποστόλη, έχει κατέβει ήδη αρκετές φορές από την σκηνή για να περιφέρεται ανάμεσα μας. Ο Διονύσης ευχαριστεί για τον ήχο, τον κόσμο που τους αγκαλιάζει και την Death Disco, με ένα δικό του, μπιστάτο ρυθμό. Όμορφα.
