Ομολογώ πως ενθουσιάστηκα όταν έμαθα για την κυκλοφορία του Maze των Sun Of Nothing, μιας και έχουν μεσολαβήσει κάμποσα χρόνια από τη τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, 14 για την ακρίβεια.
Οι Sun Of Nothing υπάρχουν από το 2000 και αρέσκονται να περιφέρονται στα ηχητικά πλαίσια του Sludge, του Noise, του Black – γενικότερα στις extreme αποχρώσεις του metal, χωρίς να περιορίζονται από/σε αυτά, χτίζοντας τη δική τους ταυτότητα, χαράζοντας με τα χρόνια το προσωπικό τους ύφος. Και στο Maze πράττουν αναλόγως, παραμένοντας πιστοί στον χαρακτήρα τους, με την ωριμότητα να διαγράφεται καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου.
Το “Liars In Wait” ανοίγει το Maze βάζοντάς μας εξ αρχής στο ευρύτερο κλίμα του δίσκου με τις blackened Post-Metal διαθέσεις του. Το κομμάτι χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος οι επιβλητικοί τυμπανισμοί σε συγχρονισμό με τις αγχωτικές κιθάρες και με τον Ηλία να ξερνάει τα εσώψυχά του, ως συνήθως, μας σπρώχνουν σε δυστοπικά και άβολα μονοπάτια, ενώ τα black ξεσπάσματα λειτουργούν λυτρωτικά. Στο δεύτερο μέρος όλα ανατρέπονται. Πρωταγωνιστικό ρόλο παίρνει η κιθάρα με ένα καταραμένο δυσαρμονίζον riff βγαλμένο από τα ζοφερότερα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, οπού επαναλαμβανόμενο μέχρι το τέλος του κομματιού – και με το ανάλογο build-up από την υπόλοιπη μπάντα – οδηγεί τον ακροατή σ’ ένα κρεσέντο υπαρξιακής αμφιβολίας και αβεβαιότητας.
Ακολουθεί το “After The Fall” με τον mid-tempo ρυθμό του και με την linear μπασογραμμή του να παραπέμπουν στο “Safe From Harm” των Massive Attack ή το “Stratus” από Billy Cobham (ένα και το αυτό), ενώ κιθάρα/φωνή να τραβάνε το δικό τους δαιμονικό Γολγοθά. Ένα chill σχετικά κομμάτι, για τα δεδομένα των SON, μέχρι τα μέσα του κομματιού όπου all Hell breaks loose μ’ ένα ξεκάθαρο μπλακμέταλ έμβασμα, χαλαρώνοντας και πάλι – ας πούμε – με μια Σκανδιναβικού τύπου ζεστασιά ως outro.
Το “Ghost” που ακολουθεί ξεκινάει με μια μονότονη απόκοσμη κιθάρα ενώ το μπάσο που ακολουθεί, υπό τη συνοδεία των τυμπάνων, συμπληρώνει το βασικό riff του, ολοκληρώνοντας την εικόνα. Το κομμάτι ναι μεν κινείται γύρω από την ίδια μελωδία, αλλά με τα έξυπνα σκαμπανεβάσματά του ανά τακτά διαστήματα καταλήγει να σε υπνωτίζει κρατώντας σε υπό την επήρεια του μέχρι το τέλος. Άξιο λόγου είναι και το video που συνοδεύει το “Ghost”, τσεκάρετε το εδώ.
Με το sludge-ίζον “Voidhanger” οι Sun Of Nothing αλλάζουν λίγο τη ρότα τους ενώ τα 5/4 του τέμπο φρεσκάρουν και ανανεώνουν το βεβαρυμένο κλίμα του Maze, χωρίς όμως χοντροκοψιές. Η εσωστρέφεια και ο πεσιμισμός κυριαρχούν, ειδικότερα από τη μέση του κομματιού και μετά, όπου το δράμα και ο σπαραγμός καταβάλλουν τον ακροατή ως το τέλος.
Τελευταίο κομμάτι έρχεται το “Buried Endeavors” σε Post-Metal ύφος, κομμένο και ραμμένο όμως στα μέτρα των Sun Of Nothing, ολοκληρώνοντας έτσι την τελευταία τους δισκογραφική απόπειρα, έναν ηχητικό λαβύρινθο – ιδανικό soundtrack για πλανώμενους σε πνευματικούς και όχι μόνο λαβυρίνθους.
Ο (φαινομενικά) κενός χρόνος – η μεγάλη χρονική αποχή από τα μουσικά δρώμενα στη προκειμένη περίπτωση – διαφαίνεται ως απαραίτητο συστατικό της όποιας δημιουργικής διαδικασίας, πόσο μάλλον για μια μπάντα σαν τους Sun Of Nothing οπού το μη-συμβατικό και το ανορθόδοξο είναι έμφυτα στη ψυχοσύνθεση τους, με τον χρόνο υπηρέτη κι όχι άρχοντα.
Το νέο άλμπουμ/κατάθεση ψυχής των Sun Of Nothing εν ονόματι Maze κυκλοφορεί από τη Venerate Industries, με την παρουσίασή του να λαμβάνει χώρα το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου στο ΑΝ Club.