Η σύμπραξη των Aaron Turner (Ιsis), Brian Cook (Russian Circles) και Nick Yacyshyn (Baptists), είναι στα σίγουρα μια επιλογή που σκοτώνει. Το ”What One Becomes” δεν είναι καλοκαιρινός δίσκος. Το 2016 βρίσκει την μπάντα να ξεπερνάει τα (μέχρι στιγμής) όρια της, παραδίδοντας μαθήματα οργανωμένου χάους και θορύβου, πέρα από τα λογικά πλαίσια της (γνωστής έως τώρα) βαρύτητας. Το νέο album των Sumac το λες τουλάχιστον αποπνικτικό, δίνει όμως μια ξεκάθαρη προοπτική στο πόσο πιο όμορφα ακραία μπορεί να ακουστεί μια post metal μουσική παραγωγή.
Ξεπερνώντας την αμηχανία του περσινού “The Deal”, οι Sumac ακούγονται πιο οργανωμένοι από ποτέ, με τις μόλις πέντε συνθέσεις που αποτελούν τη νέα δισκογραφική προσπάθεια να ακροβατούν με επιτυχία στα όρια της καταστροφής. Η παραγωγή του Kurt Ballou των Converge καθώς και η τελική μίξη στέλνει αντίστοιχες κυκλοφορίες πίσω στα θρανία. Η ηχογράφηση έγινε σε μια εγκαταλελειμμένη εκκλησία, με το αποτέλεσμα να είναι κάτι παραπάνω από μοναδικό.
Το εναρκτήριο “Image of Control” είναι στην ουσία ένα ενοχλητικό soundcheck που ισιώνει στο τελείωμα του. Οι ενισχυτές στο τέρμα, η συνοχή είναι μηδενική, τα φωνητικά ακατάληπτα και τα τύμπανα σχεδόν jazz. Για καλή μας τύχη όμως την απελπισία διαδέχεται η κανονικότητα του “Rigid Man”, κομμάτι το οποίο ήταν και η πρώτη γεύση από το album που μας πρόσφερε η μπάντα. Ακραίο και όμορφο ταυτόχρονα. Το “Clutch of Oblivion” έχει αρκετά από την αισθητική των Isis στην έναρξη, μα καταλήγει και αυτό με τη σειρά του στην πιο βαριά και ασήκωτη στιγμή του δίσκου. Για τη συνέχεια το σχεδόν εικοσάλεπτο “Blackout”, είναι μια σύνθεση εξαιρετικής ποιότητας. Είναι με ευκολία η καλύτερη στιγμή του δίσκου, και ίσως το χαρακτηριστικότερο δείγμα γραφής που συνδυάζει απόλυτα το παρελθόν (αλλά και το παρόν) των μελών της μπάντας. Το τελειωτικό “Will to Reach” χωρίς να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερα διαφορετικό, είναι τόσο βαρύ που αποτελεί μάλλον την σφραγίδα πως οι Sumac ήρθαν για να μείνουν.
Χωρίς να κρύβει εμμονές και παρελθοντολαγνεία, ο Aaron Turner με τους Sumac βαδίζει αρκετά βήματα μπροστά, μεταδίδοντας μας με ευκολία μερικές από τις πιο παραισθησιογόνες και ζόρικες συνθέσεις που έχει ποτέ υπογράψει.