Το Σάββατο, λίγο μετά τις 9 το βράδυ, βρέθηκα στην Λιοσίων, με μια μπίρα αγκαλιά, έχοντας περάσει πρωτύτερα από το αγαπημένο στέκι της Γαλιάντρας στο Μεταξουργείο, αναμένοντας να δω ξανά από κοντά, τους Still Corners. Παραγκωνίζοντας, για περίπου τρεις ώρες τα πιστοποιητικά εμβολιασμού και τις μάσκες, απολαύσαμε μετά από καιρό μια συναυλία, που αναμφίβολα έφερε την άνοιξη μαζί της.
Ανταπόκριση: Ευτυχία Διαμαντή / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (πλήρες photo report εδώ)
Την αρχή της επισφράγισε η εμφάνιση του Aθηναίου songwriter, music producer και performer Aki Rei, ο οποίος ερχόμενος στη σκηνή μας μετέφερε σχεδόν απροσδόκητα στη γοητευτική ατμόσφαιρα των 70’s blues και 80’s synth wave. Μέσα από τα κομμάτια του μίλησε στην ψυχή μας για τον έρωτα στο μετρό, την άβολη συνθήκη που αβίαστα κάπως έγινε ‘κανονικότητα’, αυτή που πολλές θηλυκότητες βιώνουν επιστρέφοντας μόνες τους στο σπίτι τα χαράματα, φοβούμενες μην κάτι αναπάντεχο συμβεί.
Προσωπικά ξεχώρισα το νοσταλγικό Blue Hawaii, που ξετυλίχθηκε μέσα σε ένα funky soul πολύχρωμο σύμπαν αλλά και το Red Cadillac, που μου έφερε στο νου έντονες θύμησες από Men I Trust. Ο ταλαντούχος Aki Rei, μας απέδειξε έμπρακτα πως η αναβίωση μιας σωρείας διαχρονικών μουσικών επιρροών μπορεί να συμβεί αναπόδραστα κι επιτυχημένα. Ο ραδιοφωνικός αυτός ήχος, σαν να ακούγεται απομακρυσμένα κάποιο καλοκαιρινό πρωινό από ένα παλιό κασετόφωνο, κόλλησε στ’ αυτιά μας για περίπου μία ώρα, φέρνοντάς μας ένα βήμα πιο κοντά στις ωραίες μας αναμνήσεις.
Καθώς λοιπόν, η ατμόσφαιρα είχε ζεσταθεί, η εμφάνιση των Still Corners, πάγωσε προσωρινά το χρόνο. Ακούγονται οι πρώτες νότες του White Sands και το τελευταίο άλμπουμ τους Last Exit χτίζει την ονειροπόληση που προσδοκούσαμε. Όμορφες κι έξυπνες εναλλαγές, διατηρούν τη σπίθα και παράλληλα τη ζεστασιά της βραδιάς, καθώς από την ανάδυση του Last Exit περιπλανιόμαστε στα δοξασμένα μονοπάτια του Heavy Days και του Far Rider, ενώ το Last Exit έρχεται να ξαναπάρει τη σκυτάλη.
Την τιμητική του επίσης είχε και το Slow Air, απ’ το οποίο ακούσαμε πέντε κομμάτια. Τα χιτάκια τους The Message και Black Lagoon, τα γλυκόπικρα τους Sad Movies και The Photograph, αλλά και το ταξιδιάρικο In The Middle Of The Night, συνοδευόμενο από το αριστουργηματικό The Trip του Greg Hughes που μας βρήκε να επαναλαμβάνουμε σιωπηρά τους στίχους, μαζί με την αιθέρια φωνή της της Tessa Murray. Φυσικά, δεν αρκεστήκαμε στο encore, αφού τα επιφωνήματά κι ο ενθουσιασμός μας, τους επανάφεραν στην σκηνή για να κλείσουν τελικά με το Mystery Road, αποχαιρετώντας μας γλυκά και προσωρινά, δίνοντας μας την επίγευση πως πολύ σύντομα θα ξαναβρεθούν εδώ.
Οι Still Corners, ακούγονται εύκολα, αλλά δύσκολα ‘κατανοούνται’. Η μουσική τους αντιπροσωπεύει, τη γρήγορη και μοναχική περιπλάνηση σε έναν άδειο δρόμο, την ανεμελιά και τον αυθορμητισμό της στιγμής, τη νοσταλγία του γνώριμου και τη γοητεία του αγνώστου και κάθε δισκογραφική τους δουλειά μπορεί να θεμελιωθεί από μόνη της, προκαλώντας μια σωρεία συναισθημάτων στον ακροατή. Κι εκεί ακριβώς, διαφαίνεται αυτό που έχουν πετύχει.