Το 2015 δεν πρόλαβε καλά καλά να μας αποχαιρετήσει και ο Steven Wilson έβγαλε δίσκο. EP, για την ακρίβεια, υπό τον τίτλο “4½”.
Ο ρόλος του απλός. Να μας κρατήσει σε εγρήγορση και να προετοιμάσει το έδαφος για τον επόμενο δίσκο του πάλαι ποτέ(;) ιθύνοντα νου των Porcupine Tree.
Για τον εν λόγω κύριο μόνο είδηση δεν προκαλεί η κυκλοφορία νέας δισκογραφικής δουλειάς, μιας και δεν νομίζω πως κάθεται καθόλου. Περιοδεύει, μελετά νέες ιδέες, ηχογραφεί αυτές τις ιδέες που σκαρφίστηκε μέσα στο van από Λονδίνο για Μάντσεστερ, βγάζει δίσκο, βλέπε την αρχή τις πρότασης, και ξανά τα ίδια. Αυτή πρέπει να είναι η ζωή του. Αφήνω ένα μικρό περιθώριο λάθους. Ας αφήσουμε όμως τον άνθρωπο να κάνει την δουλειά του.
Επιστροφή στο “4½”, που μέσα του θα βρούμε έξι συνθέσεις δουλεμένες – γραμμένες κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων για τα “The Raven that Refused to Sing (And Other Stories) και “Hand.Cannot.Erase.”. Το “Book of Regrets” που ανοίγει τον δίσκο, πρόκειται για μια 9-λεπτη ωδή στο prog rock, θα θυμίσει Porcupine Tree αλλά θα σου φέρει στο μυαλό και όλες τις επιρροές του Wilson. Στο ίδιο μήκος κύματος, το προσωπικό αγαπημένο μου “Happiness III”, με μια πιο pop ατμόσφαιρα, ντυμένη με ακουστικές κιθάρες και πλήκτρα. Πιο “γρήγορο”, με όμορφο ρεφρέν, αποτελεί την πιο παλιά σύνθεση του Βρετανού – στον δίσκο εννοείται – καθώς είναι γραμμένο πίσω στο 2003 και ηχογραφημένο στα sessions του “Hand.Cannot.Erase.”. Τα “Year of the Plague”, ” Sunday Rain Sets In” και “Vermillioncore” τώρα, είναι ορχηστρικά, με τα δύο πρώτα να ξεχωρίζουν χάρη στον σκοτεινό, μελαγχολικό τους χαρακτήρα. Στο “Sunday…” μάλιστα, θα ακούσεις και εκείνα τα ξεσπάσματα, σήμα κατατεθέν, του Wilson, “διαταράσσοντας” τις ωραίες ατμόσφαιρες που έχουν προηγηθεί. Το “Vermillioncore” δεν κατάφερε να με αγγίξει τόσο με την πιο δυναμική του ενορχήστρωση. Για να φτάσουμε σε μια διαφορετική προσέγγιση του “Don’t Hate Me” από το “Stupid Dream” των Porcupine Tree, που κλείνει τον δίσκο. Με την Ninet Tayeb στα φωνητικά του ρεφρέν και σόλο σαξόφωνο παρακαλώ, κάπου στη μέση. Αλήθεια τι γίνεται με αυτά τα παλικάρια; Θα βγούν ποτέ από τον πάγο; Τελος πάντων.
Τι θα σου αφήσει το “4½”; Εάν είσαι δηλωμένος Wilson, τότε το πιο πιθανό είναι να πετύχει τον στόχο του. Να σε κρατήσει ζεστό, να σε βάλει στο τρυπάκι της αναμονής μεν, να την κάνει πιο γλυκιά δε. Και όλα αυτά σε ένα αξιοπρεπέστατο πακέτο. Αν είσαι καινούργιος και άβγαλτος με την μουσική του, τότε μάλλον θα βρεις την πλέον κατάλληλη εισαγωγή, για το σύμπαν του Steven Wilson.
