Λίγες μέρες πρίν κυκλοφορήσει το τέταρτο προσωπικό του album ο Steven Wilson, είχα την τιμή να κάνω μία πρώτη ακρόαση. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στα Air Studios του Λονδίνου με τους ίδιους μουσικούς που είχε χρησιμοποιήσει ο Wilson και στο προηγούμενο albu,. Δύο χρόνια μετά το επιτυχημένο “The Raven That Refused To Sing”, φαίνεται πως είναι σε φόρμα και συνεχίζει το ίδιο καλά.
Αυτή τη φορά με λιγότερη έμφαση στο prog-rock και περισσότερη σε απλές pop μελωδίες καθώς και σε στοιχεία electronica. Φυσικά δεν λείπουν τα Jazzy σημεία που μας έχει συνηθίσει από τις πρώτες στιγμές που ξεκίνησε να παράγει μουσική και έτσι επικρατεί μία ισσοροπία. Ο δίσκος εμπνέει μια αισιοδοξία και αυτό φαίνεται σε κομμάτια όπως το “Perfect Life”. Επίσης κατά την διάρκεια του δίσκου ο Wilson έχει στο πλάι του την Ninet Tayeb, μια Ισραηλινή τραγουδίστρια (και εγώ τώρα την έμαθα) με απίστευτη φωνή η οποία συμβάλλει σημαντικά σε αυτό το άρτιο ηχητικό αποτέλεσμα. Όσο για τους οπαδούς του prog κομμάτια όπως το “Home Invasion/Regret#9” θα τους αποζημιώσουν σίγουρα και αυτό το λέω γιατί ίσως τους τρόμαξα στην αρχή μιλώντας για pop μελωδίες. Κιθαριστικά αρπίσματα στο “Transience” που θα συνόδευαν τέλεια ένα ακούμπισμα σε κάποιο βροχερό παράθυρο του Λονδίνου πίνοντας ένα Tullamore Dew, αλλά και δυνατά crescendos και metal περάσματα στο “Ancestral”. Ο δίσκος κλείνει, ο Wilson μας τραγουδάει “Oooh love tu tururu love…” και ένα ambient feeling αιωρείται σε όλο το δωμάτιο.
Προσωπικά όταν τελείωσα την ακρόαση ένοιωθα μια αγαλλίαση οπότε χτύπησα μερικά repeat για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα! Ένας δίσκος που πρέπει να ακούσετε όλοι είτε είστε fans του Wilson είτε όχι. Mερικές ακόμη μέρες αναμονής λοιπόν.
