Οι Δουβλινέζοι Sprints μπορεί να μην είχαν ξεκινήσει πολύ πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, όμως παρά το γεγονός ότι μέχρι σήμερα είχαν μόνο singles και δύο EP στο ενεργητικό τους, ο βρετανικός μουσικός τύπος και blogoσφαιρα τους εναγκάλισαν θερμά από την πρώτη στιγμή. Ποιος ξέρει, ίσως έχοντας την ευκαιρία να τους παρακολουθήσουν ζωντανά (στο Glastonbury) είχαν από νωρίς επιβεβαιώσει αυτό που υπόσχονταν τα πρώτα δείγματα που είχαμε στη διάθεσή μας.
Αυτό ακριβώς δείχνει και το debut album τους Letter to Self, που από τον εισαγωγικό δυναμίτη “Ticking” κιόλας φανερώνει τα χρώματά του. Yψηλού βολτάζ post-punk, με τη ζυγαριά να κλίνει σαφέστατα προς το δεύτερο συνθετικό του όρου, με ξεκάθαρη ηχητική συγγένεια με σχήματα όπως οι Amyl & The Sniffers, αλλά ακόμη περισσότερο Priests και Savages. Των τελευταίων μάλιστα την επιρροή όχι μόνο δεν κρύβουν, αφού έχουν παραδεχθεί ότι παρευρισκόμενοι σε μια συναυλία εκείνων ήταν όπου τα τρία τέταρτα της μπάντας αποφάσισαν να ξεκινήσουν τους Sprints, αλλά και η τραγουδίστρια Karla Chubb έχει δηλώσει θαυμάστρια της Jenny Beth και το αποδεικνύει με την εκφραστική ερμηνεία της, αφού δεν παύει στιγμή να ακούγεται φορτισμένη συναισθηματικά, να ξορκίζει τα υπαρξιακά της άγχη είτε επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά ατάκες σαν μάντρα είτε ωρυόμενη λυσσασμένα στο όριο δακρύων.
Κι αν η Karla με την ερμηνεία της αποτελεί το βασικό ατού της μπάντας, δεν πάνε πίσω οι συνθέσεις που είναι άμεσες, εκρηκτικές και αναπολογητικά πιασάρικες (το “Shadow of a Doubt” άνετα θα κυριαρχούσε στα club και τα ραδιοκύματα πριν 20 χρόνια). Μπορεί να κακοφανεί σε punk πιουρίστες το γεγονός ότι είναι τόσο καλογυαλισμένη η παραγωγή, αλλά και οι κιθάρες ξυρίζουν, και το μπάσο οργώνει, και τα τύμπανα κανονιοβολούν, όσο χρειάζεται στην τελική. Δε βλέπω οι Sprints να κλέβουν τον Δουβλινέζικο θρόνο στον οποίο δικαίως έχουν στρογγυλοκάτσει τα τελευταία χρόνια οι Fontaines D.C, αλλά με ένα τόσο δυνατό ξεκίνημα ανεβάζουν τον πήχη για οποιαδήποτε punk μπάντα θελήσει να μπει στο παιχνίδι μέσα στη χρονιά που μόλις ξεκίνησε.
