Είχα πολύ καιρό να συναντήσω έναν από αυτούς τους δίσκους, που σου αποσπούν τελείως την προσοχή από ό,τι κάνεις. Εννοώ εκείνους τους δίσκους που λες «ας το βάλω να παίζει στο background», ενώ ασχολείσαι με την οποιαδήποτε δουλειά, η οποία τελικά μένει στην μέση, διότι αυτό που ακούγεται από τα ηχεία του σαράβαλου laptop σου, κάνει τα αφτιά σου να γαργαλιούνται από αυτή την περίεργη ευχαρίστηση, που μόνο μια γαμάτη σύνθεση μπορεί να σου προσφέρει.
Ο λόγος για τους Soen και για το νέο δίσκο τους, που φέρει τον τίτλο “Lotus”. Αυτός είναι ένα πανέξυπνο μουσικό κατασκεύασμα, που αποτελείται από εννέα κομμάτια, καθένα από τα οποία ξεχωρίζει με διαφορετικό τρόπο και τα περισσότερα από αυτά θα σου δημιουργήσουν την ανάγκη να πατήσεις pause και rewind, γιατί μόλις ανακάλυψες το νέο riff, με το οποίο θα πορωθείς, ή το νέο groove, που θα σε παρασύρει όταν βγεις για τρέξιμο ή το νέο chorus, που θα σιγομουρμουρίζεις για τον επόμενο μήνα.
Το “Lotus” είναι σίγουρα η δουλειά με την οποία πλέον το υπερgroup, που λέγεται Soen, βρήκε τον δικό του ήχο. Οι ομοιότητες με τους Tool έχουν εκλείψει παντελώς και ακόμα και τα Opeth στοιχεία τους έχουν πια ενσωματωθεί στο σύνολο τόσο ομοιόμορφα, που δυσκολεύεσαι να τα αναγνωρίσεις. Ίσως σε αυτό να έπαιξε κάποιο ρόλο η προσθήκη του Cody Ford στις κιθάρες.
Το “Lotus” είναι ένα καθαρά progressive album, που σε διάφορα σημεία φέρει την υφή των Katatonia – όχι όμως την υποτονική, βαριά ατμόσφαιρά τους (π.χ. στο “Penance”) – και αλλού αυτή των Pink Floyd, που τους νιώθεις να περιρρέουν το ομότιτλο “Lotus”, το οποίο είναι μια από τις πιο ήρεμες και ονειρικές συνθέσεις τους δίσκου. Προσεκτικά μελετημένες οι άνοδοι και οι πτώσεις στις δυναμικές, με το μπάσο και τα drums να λειτουργούν ως οδηγοί. Ειδικά, η τρομερή δουλειά του Lopez στα κρουστά δίνει ενδιαφέρον ακόμα και στα πιο αδιάφορα σημεία του δίσκου (που έτσι κι αλλιώς είναι ελάχιστα).
Παρ’ όλα αυτά, ξεκάθαρος πρωταγωνιστής είναι οι μελωδίες της φωνής. Ο Joel Ekelöf δίνει ρέστα στο να παίζει με τα συναισθήματα του ακροατή, προσφέροντας αξιομνημόνευτες ερμηνείες στο καθένα από τα κομμάτια ξεχωριστά. Προσωπικά αγαπημένα μου είναι τα “Lascivious”, όπου τα πλήκτρα εξυψώνουν τη φωνή σε αυτό το απίστευτο chorus, και το “Rival” με το τεράστιο crescendo του.
Το μόνο παράπονο, που θα μπορούσα να σκεφτώ, είναι ότι σε πολλά σημεία των κομματιών ο Ekelöf «αφήνει τις νότες να πέσουν» στις καταλήξεις των μουσικών φράσεων του, πράγμα το οποίο είναι μάλλον περισσότερο στυλιστική επιλογή, παρά ακούσιο λάθος.
Πιστεύω πως το “Lotus” εύκολα θα βρεθεί σε λίστες με Top 10 καλύτερων δίσκων για το 2019 (αν και κρίνοντας από τα albums που θα κυκλοφορήσουν φέτος, ίσως και να είναι νωρίς για μια τέτοια δήλωση).