Βρισκόμαστε στην εποχή που οι Soen γράφουν τη δικιά τους ιστορία στη μουσική που αγαπάμε. Μια ιστορία που ξεκίνησε να γράφεται δειλά – δειλά με τα πρώιμα αλλά κλασικά Cognitive και Tellurian και συνεχίστηκε με μεγάλα, χρυσά γράμματα στα αριστουργηματικά Lykaia και Lotus. Πιάνοντάς το, λοιπόν, από εκεί που το άφησαν το 2019, οι Σουηδοί επιστρέφουν δυναμικά και μας προσφέρουν απλόχερα άλλο ένα διαμαντάκι της δισκογραφίας τους, αποδεικνύοντας ξανά ότι πρόκειται για μία από τις καλύτερες και πιο φρέσκες μπάντες του σύγχρονου prog metal.
Οι Soen είχαν δηλώσει πως μέσα στην περσινή καραντίνα βρήκαν πολύ χρόνο για να αφιερώσουν πάνω στις ιδέες του Imperial. Περνούσαν τη μισή μέρα τους στην τελειοποίηση του υλικού που είχαν γράψει. Κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα ακούγοντας το album. Πρόκειται για μία ολοκληρωμένη δουλειά από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο κομμάτι. Οι επιρροές από Opeth, Tool, Pink Floyd και Katatonia εννοείται πως υπάρχουν και εδώ, αλλά για ακόμα μία φορά είναι περίτεχνα φιλτραρισμένες. Τις έχουν αφομοιώσει πλήρως σε κάτι τελείως δικό τους. Κάνουν το βήμα παραπέρα διατηρώντας αναλλοίωτη τη μουσική τους ταυτότητα και επεμβαίνοντας μόνο στις λεπτομέρειες. Λεπτομέρειες όμως που κάνουν την διαφορά.
Το Imperial δεν σε κουράζει σε κανένα απολύτως σημείο. Δεν το επιτρέπει άλλωστε η μικρή του διάρκεια. Μέσα σε οκτώ κομμάτια και περίπου 40 λεπτά το συγκρότημα ξεδιπλώνει την αστείρευτη έμπνευσή του και εμείς υποκλινόμαστε. Ο Martin Lopez, σαν ελβετικός σουγιάς, κάνει τα πάντα και συμφέρει. Έχει γράψει μερικά από τα καλύτερα riffs της ζωής του εδώ πέρα. Πολύπλοκα, αλλά ταυτόχρονα τόσο groove-άτα και πιασάρικα. Και εννοείται εξαιρετικός για άλλη μία φορά πίσω από τα drums.
Πέρα από τις κιθάρες που σου παίρνουν τα μυαλά, έχουμε και τον συγκλονιστικό Joel Ekelof με τις ανατριχιαστικές ερμηνείες του που τις χαρακτηρίζουν η ψυχή. Φωνητικές γραμμές που, όταν με το καλό γυρίσουν οι συναυλίες, θα τραγουδιούνται από το κοινό. Αν έπρεπε να διαλέξουμε τις δύο καλύτερες στιγμές του, τότε το Katatonia-κό Modesty και το επικό Fortune νομίζω πρέπει να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Κυρίως στο δεύτερο ο Joel ρίχνει μια μαχαιριά στην καρδιά του ακροατή, δίνοντας σε αυτή τη δισκάρα το μεγάλο φινάλε που της αξίζει. Και φυσικά σε όλα τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί η απαστράπτουσα παραγωγή του Inaki Marconi, πάντα βέβαια με την επίβλεψη της μπάντας.
Το Imperial έχει παιχτεί ήδη για νιοστή φορά στα ηχεία, αλλά μου είναι αδύνατον να καταλήξω σε ένα highlight. Όλα τα κομμάτια είναι το ίδιο απολαυστικά, το καθένα για τους δικούς του λόγους. Ενδεικτικά 2-3 από τις 8 κορυφές του είναι το Lumerian με τη χαρακτηριστική Soen riff-άρα, το μαγευτικό Illusion που, όπως και το Lotus, αν είχε γραφτεί παλαιότερα από τους Pink Floyd θα το θεωρούσαμε κλασικό σήμερα και το Antagonist που μπαίνει χαλαρά στην πεντάδα με τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γεννήσει μέχρι σήμερα.
Δεν χρειάζεται να πούμε άλλα για αυτόν τον φανταστικό δίσκο. Ήδη είπα παραπάνω από όσο χρειαζόταν. Να κλείσω μόνο λέγοντας ότι η λίστα με τα καλύτερα albums της φετινής χρονιάς, άνοιξε πολύ νωρίς λογαριασμό.