Οι Soen, με αφορμή το ορχηστρικό Atlantis, επέστρεψαν στην χώρα μας, μόλις ένα χρόνο μετά την τελευταία τους εμφάνιση, και μας χάρισαν μια μαγευτική βραδιά που θα τη θυμόμαστε για πολύ καιρό ακόμα. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από αρχή.
Ανταπόκριση: Πάνος Κουτσουράδης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (πλήρες photo report)
Στις 21:00 ανέβηκαν στη σκηνή οι δικοί μας Church of the Sea, με τον κόσμο ήδη να έχει γεμίσει το μεγαλύτερο μέρος του Fuzz. Προσωπικά ήταν η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα και δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισαν ιδιαίτερα. Λίγο ο υποτονικός και σε σημεία θορυβώδης ήχος τους, λίγο η έλλειψη των ρυθμικών οργάνων, λίγο ότι δεν ταίριαζαν και ιδιαίτερα σε αυτό που θα μας παρουσίαζαν οι Σουηδοί αργότερα, δεν μου προσέφεραν την κατάλληλη προθέρμανση. Παρόλα αυτά η μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου φαινόταν να περνάει καλά με την σκοτεινή ατμόσφαιρα που είχαν χτίσει και τα φωνητικά της Ειρήνης. Μετά από περίπου τρία τέταρτα κατέβηκαν από την σκηνή με το κοινό να τους ανταμείβει με ένα θερμό χειροκρότημα.
Οι Έλληνες έχουν ήδη αγαπήσει τους Soen και αυτό φάνηκε από την υποδοχή που τους ετοίμασαν. Πριν καλά καλά πάρουν τη θέση τους πάνω στο σανίδι, ο κόσμος επαναλάμβανε ρυθμικά το όνομα της μπάντας, κάτι που συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της εμφάνισης τους. Οι Σουηδοί εκστασιασμένοι από το θερμό καλωσόρισμα μπήκαν απευθείας στο ψητό με το “The Antagonist”, κάνοντας την κατάσταση να εκτροχιαστεί από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Ο ήχος τους ήταν καθαρότατος και άκουγες τα πάντα με λεπτομέρεια. Το τούμπανο rythm section, το εξαιρετικό κιθαριστικό δίδυμο, τα πλήκτρα, τα συνοδευτικά γυναικεία φωνητικά και η τετραμελής ορχήστρα που ήταν στημένη στα δεξιά της σκηνής έδεσαν άψογα μεταξύ τους, δημιουργώντας μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα.
Η ήρεμη δύναμη, Joel Ekelof, ήταν αυτός που έκλεψε την παράσταση λίγο περισσότερο. Με ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του, επικοινωνούσε συνεχώς με τον κόσμο, δίνοντας του πολλές φορές το μικρόφωνο για να τραγουδήσει τους στίχους. Για την φωνή του δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Απλά αψεγάδιαστος. Απίστευτη φωνάρα που προκαλεί δέος. Η εμφάνιση τους ήταν τόσο απολαυστική που το να ξεχωρίσεις κάποιο συγκεκριμένο highlight είναι σχεδόν αδύνατο. Από που να το πιάσεις; Από τα επικά refrains των “Savia” και “River”; Από τα συγκινητικά “Lunacy” και “Illusion” ; Από το σκαλωτικό “Lotus” που έκανε πολλούς να βουρκώσουν; Όλα ήταν εκτελεσμένα στην εντέλεια και η τρίχα δεν έπεσε στιγμή. Δυνατές στιγμές επίσης ήταν και οι τρεις διασκευές που έπαιξαν, με αυτή του “Wish You Were Here” να νικάει στο νήμα τις άλλες δύο.
Οι Soen απέδειξαν ότι είναι μεγάλη μπάντα πάνω στην σκηνή και ότι τα lives τους είναι εντυπωσιακά. Αυτό το μαρτυράνε και τα χαμόγελα του κόσμου μετά το τέλος της συναυλίας. Δε νομίζω να υπήρξε κάποιο παράπονο από αυτό που ζήσαμε. Τώρα το μόνο που μένει είναι να μας ξαναεπισκεφtούν σύντομα παρουσιάζοντας μας κομμάτια και από την τελευταία τους αριστουργηματική δουλειά, Memorial.
