Είναι γεγονός πως η ελληνική σκηνή εδώ και αρκετά χρόνια κάνει ορισμένα μεγάλα βήματα όσον αφορά την αναγνώριση στο εξωτερικό, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ορισμένες μπάντες που έδρασαν μέσα σε δύσκολους καιρούς, που δεν υπήρχαν social media για να κάνουν όλο τον κόσμο μια γειτονιά, βοηθώντας τις μπάντες να ακουστούν πιο εύκολα, και που έπρεπε να πιστέψεις πραγματικά στον εαυτό σου για να παίξεις Rock n’ Roll εκτός συνόρων. Ανάμεσα σε αυτές τις μπάντες ήταν και οι Socrates Drank The Conium, με δίσκους και τραγούδια που έγραψαν ιστορία με χρυσά γράμματα στην ελληνική Rock σκηνή. Μετά τα προβλήματα υγείας του Αντώνη Τουρκογιώργη, η μπάντα σίγησε, και το οριστικό της τέλος ήρθε μετά τον θάνατο του Γιάννη Σπάθα, ωστόσο η τελευταία πράξη δεν είχε γραφτεί…
Ή για την ακρίβεια είχε γραφτεί, απλά στις μέρες μας κυκλοφορεί επίσημα, με τη βοήθεια ενός στενού φίλου της μπάντας που ανέλαβε να μιξάρει τις τελευταίες ηχογραφήσεις της μπάντας, και να τις κυκλοφορήσει. Αυτός ο φίλος δεν είναι άλλος απο τον γνωστό σε όλους μας Κώστα Μπίγαλη, κι έτσι το “Last Forever” ήρθε για να θυμίσει στον κόσμο πόσο σημαντική μπάντα υπήρξαν οι Socrates για την ελληνική σκηνή, καθώς και το πόσο δυσαναπλήρωτο είναι το κενό που αφήνουν. Ο βασικός κορμός της μπάντας, που είναι οι Αντώνης Τουρκογιώργης και Γιάννης Σπάθας μαζί με τον Μάκη Γιούλη στα τύμπανα, δίνουν στον κόσμο αυτό που ξέρουν πάρα πολύ καλά. Το αυθεντικό Rock όπως το έπαιξαν στην εποχή που μεσουρανούσαν, έχοντας ωστόσο έναν πεντακάθαρο ήχο, που δεν αλλοιώνει καθόλου το τελικό αποτέλεσμα. Ήδη απο το “Bazaar” που ανοίγει τον δίσκο με μια δυνατή εισαγωγή στα τύμπανα και μια κοφτερή Blues μελωδία στη κιθάρα, η αρχή γίνεται δυνατά, ενώ εξίσου δυνατά γίνεται και η συνέχεια, με το εντελώς Blues “Hood”, και το χαρακτηριστικό γρέζι του Τουρκογιώργη στη φωνή, μαζί με το εξίσου χαρακτηριστικό μπάσο του. Στα δυνατά σημεία του δίσκου μπαίνει και το ρυθμικό “Candyman”, το “No Prisoners”, που ξεκινάει με Synth για να εξελιχθεί σε δυνατό ξέσπασμα, και το “Shake It”, που σου μένει με την πρώτη ακρόαση. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και το “Tribes”, που κλείνει τον δίσκο και μπλέκει το Rock με στοιχεία ελληνικής μουσικής που λειτουργούν αποτελεσματικά.
Το “Last Forever” ήταν μια κυκλοφορία που ήρθε εντελώς ξαφνικά, και έκανε το κοινό των Socrates να χαμογελάσει, ωστόσο όπως όλοι πλέον ξέρουμε, και όπως μαρτυράει ο τίτλος του, είναι η τελευταία. Όπως και να έχει, ακούγοντας το καταλαβαίνει κανείς πόσο ιδανικό είναι αυτό το κλείσιμο, και δεν αποκλείεται να αναρωτηθεί και πόσα ακόμα θα μπορούσαν να δώσουν.