Οι Slowdive είναι μια περίπτωση συγκροτήματος που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Πρωτοπόροι και λαξευτές του shoegaze ιδιώματος από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, με δίσκους όπως τα “Just for a Day” και “Souvlaki” να δεσπόζουν ως οδηγίες χρήσης για το πώς να φτιάξεις μουσική ονειρική, ταξιδιάρικη και συνάμα – πάντα – πειραματική. Η μπάντα επέστρεψε δισκογραφικά το 2017 με το πολύ αξιόλογο “Slowdive”, μετά από πολλά χρόνια σιγής και αισθητικής αναζήτησης μέσω πολυάριθμων άλλων projects. Ο ενθουσιασμός που σκόρπισε η επανένωσή τους το 2014 φαίνεται πως τους έδωσε το έναυσμα για δημιουργία μιας νέας σειράς δισκογραφικών αποκυημάτων, με πιο πρόσφατο το άλμπουμ για το οποίο θα μιλήσουμε εδώ: το “Everything Is Alive”. Ο δίσκος κυκλοφόρησε την 1η Σεπτεμβρίου του 2023 σε μορφή βινυλίου, CD και κασέτας από την Dead Oceans.
Η μπάντα μας έδωσε μια αρκετά έντονη γεύση περί τίνος πρόκειται, αποκαλύπτοντας 4 singles μέχρι ο δίσκος να κυκλοφορήσει ολόκληρος. Στην ουσία δηλαδή το μισό άλμπουμ, αφού το “Everything Is Alive” αποτελείται συνολικά από 8 κομμάτια, και διαρκεί κάτι πάνω από 40 λεπτά. Τα “Kisses”, “Skin in the Game”, “The Slab” και “Alife” δυστυχώς απέτυχαν στο να μου δημιουργήσουν προσδοκίες για κάτι που θα θέλω να ακούω επανειλημμένως.
Και εξηγούμαι. Τα singles, κινούμενα όλα πάνω κάτω στο ίδιο ύφος, είναι όμορφα, χαλαρωτικά, με απλές αρμονίες και μελωδικές γραμμές, χωρίς ωστόσο κανένα τους να μπορεί να ξεχωρίσει. Τα απλά και sampl-αρισμένα drum beats, η εκτεταμένη χρήση των πλήκτρων, η απουσία εμπνευσμένων αρμονιών στις φωνές καθώς και η τρανταχτή απουσία των «τεράστιων» γεμάτων feedback κιθαρών – σήματος κατατεθέν της μπάντας – είναι τα δικά μου major turning off points. Θέλησα, ωστόσο, να μην προδικάσω και να ακούσω το άλμπουμ στην ολότητά του για να βγάλω πλήρη άποψη, μα δυστυχώς οι υποψίες μου εν τέλει επιβεβαιώθηκαν.
Τα στοιχεία που ανέφερα παραπάνω συνεχίζουν να είναι διακριτά καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Ένα συνεχές chill-out vibe το διατρέχει, κάνοντάς το να φαίνεται ολόκληρο σαν ένα build-up το οποίο δεν καταλήγει κάπου. Ναι, υπάρχουν και όμορφες στιγμές όπως τα “Αndalucia Plays” και “Chained to a Cloud”, τα οποία όμως μου φάνηκαν κι αυτά ατελή. Η παραγωγή είναι μονότονη και flat, οι κιθαριστικές-φωνητικές ιδέες προβλέψιμες, και η συνολική γεύση γλυκόπικρη. Όταν ένα άλμπουμ δεν σου προκαλεί την ανάγκη για αλλεπάλληλες ακροάσεις και συνάμα αποκαλύψεις, τότε μάλλον κάτι έχει πάει λάθος.
Οι Slowdive είναι μια μπάντα που πάντα τους άρεσε να πειραματίζονται. Αν ακούσει κανείς τo “5” EP θα βρει αρκετές ομοιότητες με το “Εverything is alive” κυρίως όσον αφορά την “ηλεκτρονικοποίηση” του ήχου τους, αλλά και σαν ειδοποιό διαφορά τον παράγοντα της έμπνευσης. Ο χρόνος όμως περνά, και είναι δύσκολο να έχεις την ίδια έμπνευση που είχες στα 20s σου με αυτή που έχεις στα 40’s σου.
Για μια μπάντα πολύ αγαπημένη μου, που ως τώρα είχε μόνο καλές κυκλοφορίες, το “Εverything is alive” με απογοήτευσε. Και με απογοήτευσε κυρίως γιατί, αντί να ακούω την αγαπημένη μου μπάντα να δημιουργεί με ελευθερία, άκουσα κάτι σαν μια συλλογή από b-side remixes από κομμάτια τους, τα οποία περισσότερο ταιριάζουν σαν background σε κάποιο lounge μπαράκι, παρά στα ακουστικά ενός σύγχρονου shoegazer. Μπορούν πολύ καλύτερα!