Τους Slavebreed τους είχα δει για πρώτη φορά (απ’ όσο θυμάμαι) τον Οκτώβρη του 2010 που έπαιζαν support στους Napalm Death. Ομολογώ πως εκείνη την ημέρα δεν τους είχα δώσει την δέουσα προσοχή καθώς ήμουν ελαφρώς αποσυντονισμένη από κάτι άλλο. Όμως τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους από την επόμενη φορά που τους είδα ως support στους Rotten Sound όπου και ξεδιπλώθηκε το μεγαλείο τους μπροστά μου. Από τότε όσες φορές τους έχω δει ξέρω ότι για όσο βρίσκονται επί σκηνής θα περάσω κάτι παραπάνω από καλά με το λυσσασμένο και ψυχιατρικό grind που παίζουν. Οπότε η προτελευταία μέρα του έτους , που διάλεξαν για να μας παρουσιάσουν την καινούρια τους κυκλοφορία “Dethrone The Architect”, μαζί με το υπόλοιπο πακέτο από τις μπάντες που συμμετείχαν είχε άκρως εορταστικό χαρακτήρα.
Ανταπόκριση: Κωνσταντίνα Μακρή / Φωτογραφίες: Μίλτος Εξακουστίδης
Ixpapalotl
Η ώρα 8 παρά και ο κόσμος έχει αρχίσει να συγκεντρώνεται έξω από το An. Οι πόρτες ανοίγουν με καθυστέρηση μισής ώρας περίπου, γεγονός που δεν επηρέασε τη ροή του event. Είκοσι λεπτά μετά οι Ixpapalotl βρίσκονται πάνω στη σκηνή κι έχουν αναλάβει το δύσκολο task να ζεστάνουν το κοινό και να το βάλουν σε συναυλιακό mood. Έφεραν εις πέρας την αποστολή αυτή καθώς το κοινό φαινόταν να περνάει καλά με το groov-ατο brutal death που παίζουν. Έπαιξαν πολύ καλά και άνετα, με καλή διάθεση και αυτή τη φορά ανέβασαν κι ένα φίλο τους πάνω στη σκηνή για να πουν μαζί το “Warped In Riot”, αστειευόμενοι ότι δεν την παλεύουν άλλο. Πολύ ωραία φάση! Περιμένουμε και το καινούριο τους υλικό που όπως μας είπαν μαγειρεύεται. Το setlist ήταν το ακόλουθο: Concrete Suffering, Corpse Republic, Chaotic Intentions, Saave Lonam Estimitie, That Of The Swamp, Ghost Of Hunger, Warped In Riot, Ritual Freak, Conversing Within, Scorn The Law, Everybody Dies.
Alecto
Επόμενη μπάντα ήταν οι Alecto. Μέχρι πρόσφατα ονομάζονταν Eternal Hatred και κάτω από αυτό το όνομα έχουν αποκτήσει αρκετές εμπειρίες καθώς έχουν κυκλοφορήσει 3 άλμπουμ κι έχουν παίξει και support σε μπάντες όπως οι All Shall Perish, Rotting Christ κ.α. Όμως από τα μέσα του 2012, μετά την αποχώρηση ενός μέλους αλλάζουν όνομα και συνεχίζουν ως Alectό. Κινούνται σε hardcore/punk μονοπάτια και παρόλο που αποτελούνται από 3 άτομα (κιθάρα/μπάσο/τύμπανα) είχαν τρομερή ενέργεια και κινητικότητα επί σκηνής και κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή όσων δεν τους είχαν ξανακούσει. Μουσική “τσίτα τα γκάζια” και εναλλαγές σκισμένων/καθαρών φωνητικών από τον μπασίστα και τον κιθαρίστα αντίστοιχα με τη ζυγαριά να γέρνει προς τα σκισμένα. Not bad at all τα παιδιά από το Βόλο. Μόλις κυκλοφόρησαν το “Minyma” EP. Αξίζουν την προσοχή μας. Το setlist : Slow Life Decay, Treachery Eyes, Backass, Untitled, I Deserve My Heartbeats, Binding Loss Of A Broken Home, Daesmotes, The Furies.
Necrovorous
Επόμενοι ήταν οι Αθηναίοι Necrovorous. Old school death metal των εκπαιδευτηρίων Incantation/Autopsy. Πέρα από αρκετά demo κι ένα EP που έχουν κυκλοφορήσει από το 2005, πέρυσι κυκλοφόρησαν το πρώτο full length “Funeral For The Sane”. Η απόδοση τους εκείνο το βράδυ ήταν πραγματικά βαρβάτη! Φάνηκε ότι τα παιδιά έχουν δουλέψει πολύ στις πρόβες καθώς έπαιζαν πολύ σωστά και ακουγόντουσαν δεμένοι μεταξύ τους. Όσο για τα φωνητικά…φανερά βελτιωμένα σε σχέση με την πρώτη φορά που τους είχα δει στα τέλη του 2011 στο πρώτο Brutality Over Sanity Festival αλλά και από το support στους Asphyx τον Μάιο του 2012. Αυτό που επίσης θεωρώ ότι αξίζει ν’ αναφέρω είναι ότι ο drummer έδωσε ρεσιτάλ ταχύτητας και σταθερότητας εκείνο το βράδυ. Προσωπικά ήταν η καλύτερη φορά που τους έχω δει και τους ευχαριστήθηκα (δεν νομίζω να ήμουν η μόνη). Έπαιξαν και δύο καινούρια κομμάτια (Eternal Soulmates, The Noose That Tightens) με το δεύτερο να είναι λίγο διαφορετικό καθώς περιείχε μια δόση μελωδίας στις κιθάρες αλλά καθόλου παράταιρο με το ύφος της μπάντας. Σημάδι εξέλιξης για μένα. Έκλεισαν με μια διασκευή στο The Stench Of Burning Death των Repulsion. Το setlist ήταν το εξής: Succubus Dormitory, Crypt Of The Unembalmed Cadaver, The Vilest Of All Dreams, Eternal Soulmates, Reek Of Decomposed, Malignant Entrapment, Deathknells, The Noose That Tightens, Moribund.
Warfuck
Σειρά είχαν οι Γάλλοι Warfuck. Δεν ξέρω τι να γράψω γι’ αυτό που είδα απ’ αυτούς εκείνο το βράδυ. Αν κάποιος μου έλεγε ότι μόνο δυο άτομα μπορούν να τα κάνουν όλα ρημαδιό θα τον κοιτούσα λίγο δύσπιστα. Ο κιθαρίστας/τραγουδιστής/ακροβάτης/μαιμού ήταν λες και είχε πιει 20 red bull (για να μην πω τίποτα άλλο, πιο βαρύ) μαζεμένα. Το γεγονός ότι κατάφερε να ρίξει το ποτό μου κάτω είναι μια απόδειξη. Ο χαρακτηρισμός που τους περιγράφει όσο πιο καλά γίνεται είναι αυτός του φίλου Μίλτου…parkour grind!!! Γρήγορο. Λυσσασμένο. Ηλεκτρισμένο. Βλαμμένο. Παθιασμένο. Να πω και γυμνασμένο; Το παλικάρι ήταν αεικίνητο…έπαιρνε φόρα από τη μια μεριά της σκηνής και πατούσε πάνω στο κάγκελο της απέναντι πλευράς και πάλι πίσω, πατούσε όρθιος πάνω στα κάγκελα και ακουμπούσε το κεφάλι του σ’ ένα από τα ηχεία που κρέμονται στο ταβάνι, πήδηξε από τη σκηνή κάτω εξακολουθώντας να παίζει μέσα από το κοινό, βγήκε στο πλάι της σκηνής και πάλι μέσα και για το τέλος σε μια απόπειρα του να κατεδαφίζει το μαγαζί έκανε μονόζυγο από ένα συνδετικό κάγκελο των ηχείων του ταβανιού! Τι κι αν παίζει να έχασε κάποια riffs με τόσα πέρα δώθε; Δεν νομίζω πως η ουσία τους και η έννοια τους ως μπάντα είναι το να είναι παιχταράδες. Μπορεί ακούγοντας τους στο σπίτι να μην συγκινηθεί κάποιος, βλέποντας τους όμως επί σκηνής ενώνονται τα κομμάτια του πάζλ και φαίνεται το big picture. Grind like there is no tomorrow! Το setlist : Intro, Straight To The Aim, So Gorgeous, Modern Disease, Blackout Consiracy. Crackwhores Wisdom, Be My Guest, Obsession, Trouble, Innocence(σχεδόν όλο το “The Weak & The Wicked” album) και για encore La Gloire, Mephisto.
Slavebreed
Η ώρα των headliners, Slavebreed, επιτέλους είχε φτάσει. Όπως ανέφερα και στην αρχή, για μένα πλέον είναι εγγύηση το ότι θα περάσω καλά. Φοβερή παρουσία, με τον frontman να βγάζει μια θεατρικότητα αλλά και χαβαλέ παράλληλα και ωραίο attitude απ’ όλους. Απέδωσαν το υλικό τους άριστα και απολαυστικά. Σε κάποια φάση φώναξαν και τον τραγουδιστή των Warfuck πάνω στη σκηνή κι έγινε πανηγύρι. Επίσης έπαιξαν και το “Dog Eat Dog” από Disrupt. Πραγματικά πολλοί ωραίοι! Θεωρώ ότι είναι μπάντα που τις αξίζει να μπει στα ματωμένα και λασπωμένα σαλόνια του grind με τα τσαρούχια! Μόνο και μόνο για την τιμιότητα τους να στήσουν όλο αυτό το live με τόσο χαμηλή τιμή εισιτηρίου! Περιμένω να τους ξαναδώ σύντομα. Το setlist : A New Plague Upon Us, Avaritia, Diluted’s Canticle, Klamm, Failed Sepuku, Plebeians, Flagelants, Dethrone The Architect, Inside The Jaws Of Famine, Summonins The Mammon, Maleficium, Penal Colony, Preaching To The Falles, Self Inflicted Wounds, Dog Eat Dog(Disrupted Cover), Youth Fabric, God-Slave-Pain, Doppelganger, Chironex Fleckeri, Sailing The Styx και Pain Syndicate για encore. ‘Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά. Μας έκαναν ένα υπέροχο πρωτοχρονιάτικο δώρο!
Η ώρα, αν θυμάμαι καλά, που τελείωσε η γιορτή και τα καμιά 150αρια άτομα άρχισαν να κατευθύνονται προς τα έξω πρέπει να ήταν λίγο μετά τις 12. Αξιομνημόνευτο live. Το μόνο που μου έκανε να απορώ είναι το γεγονός ότι το κοινό παρόλο που γούσταρε δεν αντιδρούσε όπως αντιδρά συνήθως το κοινό αυτού του ήχου. Που ήταν τα mosh ρε παιδιά; Όπως και να ‘χει, με mosh ή χωρίς, περάσαμε καλά! Ωραία έκλεισε η συναυλιακή χρονιά! Και του χρόνου!