Slash, ο θεός της κιθάρας επιστρέφει με το νέο του άλμπουμ “Living The Dream” και συνεργάζεται για άλλη μια φορά με τον Miles Kennedy & The Conspirators. Ο ίδιος δεν χρειάζεται να αποδείξει τον εαυτό του, το έχει κάνει με το παραπάνω, τόσο στους Guns n Roses όσο και έξω από αυτούς, με τους Slash’s Snakepit, Velvet Revolver και τις προσωπικές του δουλειές από το 2010 και έπειτα.
Πριν ξεκινήσω όμως να μοιράζομαι τη γνώμη μου, θα μοιραστώ μαζί σας τα σταθμά με τα οποία ζυγίζω τη νέα του δουλειά. Δεν θα τον κρίνω με βάση ούτε το “Appetite for Destruction”, ούτε τα “Use your Illusions” (θα ήταν άδικο), αλλά με τα δείγματα που είδα από τη προσωπική του δισκογραφία. Τι περιμένω από ένα άλμπουμ του λοιπόν; Πρώτον, ανεβαστικό rock n roll, δεύτερον, μελωδίες που σκοτώνουν μαζί με απίστευτα σόλο και τέλος τραγούδια που να μου μένουν καρφωμένα στο μυαλό.
Ξεκινάμε λοιπόν! Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα singles που άκουσα δεν με ενθουσίασαν. To “Mind your Manners” και το “Driving Rain” δεν είναι κακά κομμάτια, αλλά τα ένιωσα ως γενικά και κάπως αδιάφορα, απλά ok στα μούτρα σου ροκ. Αυτό που τα ρίχνει είναι σίγουρα οι ρυθμοί στα τύμπανα και οι κλισέ φωνητικές μελωδίες του Miles αν και συναυλιακά έχουν τα φόντα για μια ωραία εμπειρία. Το ίδιο ισχύει και για τα πρώτα τρία κομμάτια του album, που πέρα από τη φάση του πράγματος δεν έχουν κάτι να προσφέρουν. Ωστόσο στη μέση του ακούσματος μου έτυχα σε ένα διαμάντι, το “Lost Inside the Girl”, το οποίο σε τραβά μέσα σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα αφήνοντάς σε με μόνη δάδα να σε οδηγεί στα σκοτεινά ένα από τα καλύτερα σόλο του Slash συνοδεία σαρκασμών στους στίχους αναφορικά με τους stalkers του Instagram.
Το album συνεχίζει δυναμικά και παίρνει τα πάνω του από δω και μπρος με το “Read Between the Lines” με θέμα την απόρριψη από το crash σου, στα διακριτικά δείγματα αγάπης που του στέλνεις. Από τα πιο πιασάρικα κομμάτια του δίσκου οφείλω να πω. Επιπλέον το “Slow Grind”, ένα τραγούδι που θα σε κάνει σβούρες με ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα riff ως εδώ. “The One You Loved Is Gone” στη συνέχεια είναι η πρώτη μπαλάντα του συγκροτήματος και μετρά άγρια! Τέλος από τα τρία τελευταία κομμάτια το “The Great Pretender” είναι το νέο “Godfather” του Slash με την κιθάρα να κλαίει και να οδύρεται.
Τώρα σε σχέση με αυτά που ζητούσα, το album σαν σύνολο με απογοήτευσε, αλλά υπήρχαν τραγούδια που το κράτησαν αρκετά ψηλά στα μάτια μου. Τα σόλο είναι ένα και ένα. Ο Slash είναι τεχνικά στα καλύτερα του, καθιστώντας κάποια από τα κομμάτια απαραίτητο άκουσμα. Αυτό που πάσχει όμως σίγουρα στους Conspirators είναι οι ενορχηστρώσεις. Υπάρχουν ιδέες μέσα που θα μπορούσαν να είχαν απλωθεί πολύ καλύτερα στον ακροατή, αν συγκρίνω με τους Snakepit και τους Velvet Revolver. Μέχρι το επόμενο άλμπουμ των Guns N Roses, bon appetit!
