Έπειτα από δύο ακυρώσεις, πέρασε τελικά ένας χρόνος και κάτι μήνες μέχρι να πραγματοποιηθεί η πολυαναμενόμενη συναυλία της post-punk «θύελλας» που ακούει στο όνομα Shame. Τα αγόρια από το Νότιο Λονδίνο κατέφθασαν το βράδυ της Παρασκευής στο Fuzz, με την υπόσχεση μιας βλάσφημης συναυλιακής βραδιάς. Στον τελευταίο σταθμό της περιοδείας τους για φέτος, μας έδειξαν τι εστί βρετανικό post-punk, ο Charlie Steen έδωσε μαθήματα για το πώς είσαι κορυφαίος frontman στα 24 σου και η καρδιά μας πλέον χτυπά ακόμη πιο δυνατά για την alternative/post-punk σκηνή του Ηνωμένου Βασιλείου.
Ανταπόκριση: Λευκοθέα Μακρή / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (πλήρες photo report εδώ)
Με μια σχετικά αργή προσέλευση του κόσμου στο Fuzz, ο Council Popstar, το opening act από το Yorkshire, ανεβαίνει στη σκηνή, φορώντας σκούφο full face. Μοιράζει στο κοινό φέτες ψωμί, επαναλαμβάνοντας τη φράση “Feed the poor” και ομολογουμένως κεντρίζει το ενδιαφέρον. Το κρατάει όμως; Η απάντηση για μένα είναι όχι. Χωρίς κάποια συνοδεία μουσικού στο stage και με ένα setlist εφτά τραγουδιών, δεν αποτελεί τελικά το act που θα ολοκλήρωνε στο μέγιστο το συγκεκριμένο live. Ο ήχος του χαρακτηρίζεται ως Dystopian Disco, μια μίξη synth punk με spoken word, οριακά ποιητική ερμηνεία, που όμως παρά τα κάποια ενδιαφέροντα beat, δεν διαθέτει ούτε ένταση, ούτε ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Μας παρουσίασε κάποια από τα singles που υπάρχουν διαθέσιμα και στο bandcamp (αν ενδιαφέρεστε), όπως τα “Popaganda”, “War of Nerves”, και έκλεισε με το “The pigs vs the freaks”, κάνοντας και το κοινωνικοπολιτικό σχόλιό του περί Εξαρχείων, με ένα πανό που έγραφε “Viva Exarcheia”. Πέρασε και δεν άγγιξε ο Popstar εκείνο το βράδυ, δυστυχώς…
Η Παρασκευή όμως ήταν αφιερωμένη ολοκληρωτικά στους Shame. Στους Shame που αγαπήσαμε κεραυνοβόλα το 2018 και ήταν από τις πρώτες μπάντες που μας έκαναν να κολλήσουμε άσχημα με το νέο μουσικό κίνημα που εμφανιζόταν τότε σε διάφορες πόλεις της Αγγλίας. Ενθουσιασμός στα ύψη, ένταση ήδη στο κόκκινο και οι Shame ανεβαίνουν επιτέλους στη σκηνή. Θα τα πούμε απλά, λιτά και απέριττα. Τα παιδιά τα έδωσαν όλα από το πρώτο κιόλας λεπτό και μας έδωσαν ένα από τα καλύτερα live της χρονιάς. Αναμενόμενο.
Ξεκίνησαν φουριόζικα με το “Alphabet” από το Drunk Tank Pink και ο Chalie Steen δεν χάνει λεπτό και κατεβαίνει ανάμεσά μας για να τραγουδήσουμε όλοι μαζί. Εναλλαγές από Drunk Tank Pink σε Food for Worms, το επερχόμενο album τους, και προφανώς σε Songs of Praise. “Concrete” και το Fuzz δονείται από την ένταση και την ενέργεια, σέξι “The Lick” και ο Steen ξεκουμπώνει πουκάμισο. Αλλά δεν μένει μόνο εκεί. Χωρίς να το καταλάβουμε έχει φτάσει πάνω στο bar και από bar φτάνει σκαρφαλώνοντας στο πάνω διάζωμα όπου γεμάτος έκσταση τραγουδά “Bathe me in blood and call it a christening”. “Six pack”, “Aderall” και “Burning by design” είναι κάποια από τα καινούρια κομμάτια που μας παρουσίασαν και ενώ με το “Fingers of steel” δεν είχα ενθουσιαστεί, τώρα περιμένω με περισσότερο ενδιαφέρον τον καινούριο δίσκο.
Μην περιμένετε κάτι παρόμοιο με τους προηγούμενους πάντως. Θα έχουμε να κάνουμε με πολύ ωραία indie rock κομμάτια, ορισμένα με πολύ δυνατές εκρήξεις. Εγώ ήδη ξεχώρισα το αγαπημένο μου. Το “One rizla” τραγουδήθηκε όλο χωρίς αναπνοή, ενώ το “Angie” ήρθε να μας γλυκάνει την ψυχή. Το “Snow day” σε απίστευτη εκτέλεση live κλείνει εντυπωσιακά το set, ενώ όλοι στενοχωριόμαστε που φτάνει το τέλος. Το encore μάς επιφύλασσε το “Gold Hole”, με το οποίο οι Shame μας αποχαιρετούν μεγαλειωδώς, με τον Steen να στέκεται όρθιος πάνω από τα κεφάλια μας, υποβασταζόμενος από το κοινό, και εμάς να έχουμε εκστασιαστεί από αυτό που ζούμε.
Ειδική μνεία στον «μεγάλο» Josh Finerty, ο οποίος σάρωνε τη σκηνή με το μπάσο του, πηγαίνοντας βολίδα από τη μία άκρη στην άλλη. Αξιοσημείωτο επίσης το γεγονός πως ο Charlie ήταν σε θέση παρά την όλη ένταση να ερμηνεύει πολύ ικανοποιητικά τόσο τα πιο δυναμικά όσο και τα μελωδικά κομμάτια τους. Χωρίς καμία δόση σνομπισμού και δηθενιάς, οι Shame αποτελούν ξεκάθαρα ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της νέας γενιάς μουσικών συγκροτημάτων. Ελπίζουμε να τους ξανά δούμε σύντομα!