Οι Santana επανήλθαν μετά τον Ιανουάριο που κυκλοφόρησαν ένα EP με τίτλο «In Search of Mona Lisa» κι αυτή τη φορά κυκλοφόρησαν μια ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά 11 κομματιών που είναι εμπνευσμένη από τις μελωδίες και τους ρυθμούς της Αφρικής. Το “Africa Speaks” φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Carlos Santana και του ιδιαίτερου ήχου του. Αυτό το χάρισμα που έχει στο να μπορείς να αναγνωρίσεις το παίξιμο και τα εφέ του ανάμεσα σε τόσα άλλα εμφανίζεται για άλλη μια φορά σε αυτόν τον δίσκο, κάνοντας με να πιστεύω πως αν άκουγες ο οποιοσδήποτε ένα κομμάτι του album, θα αναγνώριζε κατευθείαν ότι είναι Santana. Τα φωνητικά του δίσκου ανατέθηκαν στην Buika, μια πληθωρική φωνή από τη Μαγιόρκα που έχει κατακτήσει τρείς φορές το Latin Grammy.
Το πρώτο τραγούδι είναι και το ομώνυμο του album και ξεκινάει με μαγικά αφρικάνικα κρουστά για να σε μυήσει στην αφρικάνικη κουλτούρα. Η Buika κάνει απίστευτα γυρίσματα που προσδίδουν από την αρχή το παραδοσιακό στοιχείο που επιδιώκει να εντάξει η μπάντα. Οι αλλαγές ρυθμού σε παρασύρουν πολύ εύκολα κι η τεχνική της μπάντας ξεχειλίζει. Το μόνο που με χαλάει σε αυτό το κομμάτι αλλά και γενικά σε όλο τον δίσκο είναι ότι δεν υπάρχει ούτε υπόνοια funk αλλά συγκλίνει περισσότερο στο glam και jazz στοιχείο. Αυτό το γεγονός δημιουργεί μια αίσθηση ενός παλιομοδίτικου ακούσματος ενώ ο Carlos έχει εντάξει στις μελωδίες του και κάποια αργά heavy riffs αλλά και ολίγη ψυχεδέλεια λόγω του fuzz που χρησιμοποιεί πιο πολύ από ποτέ. Μετά το “Batonga” που κινείται στα ίδια περίπου ρυθμικά και μελωδικά επίπεδα, ακολουθούν τα “Oye Este Mi Canto” και “Yo Me Lo Merezco” για να μας γκρουβάρουν λίγο περισσότερο αλλά και για να μας θυμίσουν ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ερωτικό από μια smooth και δυναμική rumba. Ειδικά το πρώτο κομμάτι είναι για πολύ ιδιαίτερες καταστάσεις ενώ το δεύτερο παραπέμπει σε λίγο garage rock με στίχους σε μια εντελώς άγνωστη γλώσσα.
Και κάπως έτσι μπαίνουμε στο πέμπτο κατά σειρά τραγούδι του album όπου γίνεται ξεκάθαρο πλέον αυτό που ισχυριστήκαν οι Santana για αυτό. Είναι «μια περιχαρής και διεγερτική δεκαήμερη περίοδος όπου πολλά από τα τραγούδια μπήκαν στον δίσκο με επιτυχημένο το πρώτο κιόλας take». Το «Blue Skies» είναι, για μένα, ένας απίστευτα ωραίος και πηγαίος αυτοσχεδιασμός φωνών, κρουστών και πιάνου ενώ η ιδιαιτερότητα του κομματιού είναι ότι στο πρώτο μισό του, η κιθάρα του Carlos βγαίνει ελάχιστα μπροστά κι απλά ακούγεται σαν ένα μελωδικό χαλί στους αυτοσχεδιασμούς των πλήκτρων. Έτσι, αφού ακολουθεί η ωραιότερη μπασογραμμή τουa album στο «Paraisos Quemados», ακούω το αγαπημένο μου κομμάτι από το “Africa Speaks” κι αυτό που κυκλοφόρησε πριν από όλα τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου. Το «Breaking Down The Door» είναι ένα άκρως χορευτικό κομμάτι το οποίο χτίζεται από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του με εναλλασσόμενα σόλα από πνευστά, κρουστά κι έγχορδα κι αντί να είναι το πιο χαοτικό κομμάτι, είναι το πιο πληθωρικό και δομημένο. Σε αυτό έπαιξε ρόλο η εξαιρετική δουλειά του εμπειρότατου παραγωγού Rick Rubin στην μίξη και στο mastering του album. Επιπροσθέτως, είναι και το μόνο τραγούδι του δίσκου στο οποίο η Buika τραγουδάει αγγλικό στίχο.
Στο επόμενο, (“Los Invisibles”), γίνεται διακριτή σε πολύ μεγάλο βαθμό η χημεία του funk κιθαρόμπασου με την ηλεκτρική κι αυτό δίνει πολλά credits στο κομμάτι αλλά τα riffs σε αυτό το κομμάτι και στο “Luna Hechicera” που ακολουθεί, δεν είναι καθόλου ευρηματικά και θυμίζουν μουσικό χαλί σε βιντεοπαιχνίδι τύπου Super Mario Bros. Ο ambient ήχος των σόλο του Santana έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με τον ήχο που χρησιμοποιεί στα riffs του. Από τη μια ταξιδευτικές μελωδίες που σε κάνουν να λικνίζεσαι αργά και βασανιστικά κι από την άλλη μια επίπεδη κατάσταση όπου απλά παίζονται νότες χωρίς ψυχή και διάθεση για μουσική όξυνση του νου. Αυτή η δισκογραφική δουλειά μέλλει να τελειώσει όπως άρχισε αλλά αντίστροφα. Στα “Bembele” και “Candombe Cumbele”, ο Carlos Santana, με όπλο την μπάντα του και την μαγική φωνή της Buika, προσπαθεί και καταφέρνει να μπλέξει την παραδοσιακή αφρικάνικη μουσική με το αμερικάνικο jazz blues. Ειδικά τα πλήκτρα στο “Bembele” είναι τόσο υπόκωφα κι ατμοσφαιρικά που σού έρχεται να πάρεις αγκαλιά τον εαυτό σου και να πας να ζήσεις για πάντα κάπου στη Νέα Ορλεάνη. Το τέλος του album είναι ο ορισμός του jazz latin ως μουσικό είδος και το καλοκαίρι θα το τιμήσω σε κάποια παραλία το “Candombe Cumbele”.
Τελειώνοντας την ακρόαση αυτού του δίσκου, νιώθω ότι θέλω να αποδώσω τα εύσημα και τον άπειρο σεβασμό μου στους Santana που κρατούν αναλλοίωτη την μουσική που παίζουν από τότε που ξεκίνησαν μέχρι τώρα, ανεξαρτήτως μοδών κι ενδεχόμενης εξέλιξης του ήχου που βγάζουν οι σύγχρονες μπάντες. Η κιθάρα του Carlos Santana ήταν σίγουρα στο επίκεντρο κι η φωνή της Concha Buika απογείωσε το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα. Σίγουρα δεν ήταν από τις κυκλοφορίες που θα τις ακούω για κάνα μήνα ακόμα αλλά μεταξύ καλοκαιρινής ραστώνης και ρουτίνας, μεταξύ καφέδων και ρουμιών, θα θελήσω και θα καταφέρω να χωρέσω λίγο νέους Santana στα αυτιά και στην ανέμελη πλευρά της ψυχής μου. Βέβαια, αυτοί έγραψαν το album στο Malibu αλλά με μια πλαστική πισίνα και τα solo του Carlos, κι η Ασκληπιού γίνεται Malibu!