Την περασμένη Παρασκευή, οι Saint Etienne επέστρεψαν στη χώρα μας, με την εκλεκτή καλεσμένη τους, Etten, να ανοίγει τη βραδιά.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Το live αρχίζει με “Lappuggla” και ατμόσφαιρα κομματάκι πολυχρωματική. Η Etten χάρμα οφθαλμού στο κόκκινο μάξι της φόρεμα, συνδυάζει το τραγούδι με κινήσεις κουκουβάγιας… αυτής του Βόρειου Ημισφαιρίου που παρατηρεί από ψηλά και διηγείται ιστορίες από τη σοφία του δάσους. Programming, synths, samplers και “ντεφάτα” drums τη συνοδεύουν δημιουργώντας ήχους πότε ξύλινους, πότε καμπανάτους και άλλοτε μεταλλικούς. Κάπου – κάπου ανακατεύεται κι αυτή με το περίεργο δεσποτικό ξυλόφωνο αλλά και το μεταλλόφωνό της. Το setlist περιλαμβάνει τα “Chant”, “Circle”, “Four Legs”, “That Kind” (όπως μας τα αποκάλυψε αργότερα για λόγους γνωριμίας). Η καληνύχτα της χαμογελαστή. Με το “Alarm”, υπενθυμίζοντας πως οι τρεις από τους τέσσερις τους ήταν μέλη των Film και παράλληλα συστήνοντας το νέο μέλος της μπάντας ως η “ατομάρα” (βλέμματα στον drummer).
Με τα πλήκτρα να συνεχίζονται ξεπρόβαλλαν οι Saint Etienne και το “Only Love Can Break Your Heart” κάνει την κατάσταση λίγο πιο disco style. Μας μοιράζουν refreshers για να μας γλυκάνουν και, όπως είχε ανακοινωθεί, παίζουν σχεδόν ως έχει ολόκληρο το “Foxbase Alpha” ενώ η οθόνη αποκαλύπτει βίντεο με τοπία, απαγορεύσεις, οργανισμούς και αναφορές σε πρόσωπα, stars, το FBA, χορευτικούς προσανατολισμούς και λοιπές εξιστορήσεις. Μία πολύ γοητευτική κυρία η Sarah, φαίνεται πως ακόμη το διασκεδάζει μαζί με τη μελαχρινή της φίλη που επιτελεί χρέη δεύτερης φωνής παρά back vocals και συνάμα συνεισφέρει επιπλέον αφού εμφανίζει όλο και από κάποιο μουσικό όργανο. Ο δε μπροστά των πλήκτρων διατηρεί την αρμονία με τα προ ηχογραφημένα μοντέλα του μα και εμφανίζοντας τη κιθάρα όπου το απαιτεί η συνθήκη. Αν και το live έδειξε πως έκανε μια κοιλιά, όλα έστρωσαν με το “Like The Swallow” και το λίγο αργότερα “Who Do You Think You Are”. Βρώμικο, πικρόγλυκο και ερωτικό το “Filthy” κατάφερε να χωθεί λίγο πριν το “Tonight” κατά το τέλος του set και καθώς το “Hobart Paving” ήταν αυτό που συμπεριλήφθηκε κατά το υποτιθέμενο (γιατί δεν άφησαν και καθόλου τη σκηνή) encore, άνετα μας ξεχρέωσαν.
Ο κόσμος δεν ήταν πολύς αλλά σα φανατικός σύμμαχος χειροκροτούσε και απολάμβανε τη κάθε στιγμή. Το σίγουρο είναι πως είναι από τις λίγες μπάντες που καταφέρνουν να ξαναζωντανεύουν μία μουσική σκηνή που τελικά για κάποιους δεν μοιάζει να πέθανε ποτέ.