Ο Ηλίας Σταθόπουλος με αφορμή τη συναυλία των Sacramentum και Bewitched στο Κύτταρο, την Κυριακή 5 Μαρτίου, μας εξηγεί τη σημαντικότητα των πρώτων τους albums, που δεν έλαβαν ποτέ τα credits που του άξιζαν.
Sacramentum – “Far Away From The Sun” (1996)
Το 1996 είναι μια από τις χρονιές όπου το ατμοσφαιρικό black metal ήταν στο απόγειο του, ίσως η κορυφαία χρονιά για πολλούς. Ένας από του πιο μη-γνωστούς, ακατέργαστους πολύτιμους λίθους του σουηδικού μελωδικού death/black metal είναι και το ντεμπούτο των Σουηδών Sacramentum “Far Away From The Sun”. Αναπόφευκτα συγκρίσιμο με το “Storm of Light’s Bane” των Dissection που είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο νωρίτερα, το “Far Away From The Sun” έχει το δικό του κύκλο θαυμαστών, ενώ οι Sacramentum έχουν την δική τους επιρροή στον ευρύτερο σουηδικό ήχο. Προσωπικά το θεωρώ μεγάλο κρίμα που οι Dissection έγιναν το μεγάλο όνομα, κυρίως λόγο του hype και όλης της εκτός -της-μουσικής φάσης και όχι οι Sacramentum. Αν το timing ήταν καλύτερο ή ο Jon Nodtvedt των Dissection, δεν ήταν ένας ομοφοβικός δολοφόνος, η δημοτικότητα των Sacramentum θα ήταν διαφορετική και η δισκογραφική τους δουλειά θα ήταν πιο γνωστή.
Βέβαια, θα πρέπει να ομολογήσω πως οι Dissection ποτέ δεν με τρέλαναν ενώ πάντα είχα μια ξεχωριστή θέση για τους Sacramentum. Tα underdogs τα αγαπάμε πιο πολύ πως να το κάνουμε. Tο “Far Away From The Sun” δεν έχει τίποτα να ζηλέψει σε δημιουργικότητα από τους Dissection ενώ πoτέ δεν έλαβε της αναγνώρισης που του αξίζει. Το brake στη μέση του “Blood Shall be Spilled” ειδικότερα είναι κάτι, που για μένα, είναι χαρακτηριστικό της τότε γενιάς αλλά και του γενικότερου σουηδικού μελωδικού black/death ήχου και το δεύτερο μισό του “When night surrounds me” είναι μια πιο γρήγορη βερσιόν του συγχρόνου depressive/suicidal black metal. Όχι, οι Sacramentum δεν είναι οι Dissection “των φτωχών”, σίγουρα αξίζουν μια θέση πολύ ψηλά στο μελωδικό black/death και είναι εύκολα επηρεαστές της σκηνής – κοιτάξτε πόσο πολύ επηρέασαν άλλες underground μπάντες σαν τους Dawn.
Bewitched – “Diabolical Desecration” (1996) & “Pentagram Prayer” (1997)
To “Diabolical Desecration” που άκουσα πρώτη φορά όταν ήμουν γυμνάσιο (θέλω σύνταξη) και είναι ένα από το λίγα old school black/thrash albums που ακούω με ευχαρίστηση μέχρι και σήμερα. Και τα δύο albums έχουν αυτή την Venom αισθητική, αυτό το χύμα σατανικό rock n’ roll των 80’s που σε κάνει να γουστάρεις από το πρώτο κομμάτι κιόλας. Groove-άρουν σα να μην υπάρχει αύριο και είναι ποτισμένα με αυτή τη βρωμιά που είναι σήμα κατατεθέν εκείνης της εποχής. Και οι δύο δίσκοι έχουν την μυρωδιά των 80’s και 90’s με μελωδίες που είναι ξεκάθαρα γραμμένες για headbanging βγαλμένες από τη ρίζα του heavy metal. Με Motorhead-ικές επιρροές που βγάζουν “αλητεία”, η οποία δεν μπορεί να πάρει σάρκα και οστά άμα δε φοράς δερμάτινα, και ταυτόχρονα είναι παρούσα σε όλη τη διάρκεια τους.
Τα riffs παίρνουν και δίνουν και το punk attitude είναι χέρι-χέρι με την ‘σατανίλα’ που έρχεται με φόρα από το πρώτο ρεύμα του black metal. Tα πιο γρήγορα σημεία αποτελούν διαμάντια του old school black/thrash ενώ τα πιο αργά σημείο να μένουν λίγο πιο πίσω, αλλά χωρίς να μειώνουν την γενική αισθητική των δίσκων. Εν τέλει πιστεύω πως το “Diabolical Desecration” (και λιγότερο το “Pentragram Prayer”), αποτελεί ορόσημο στον old school black/thrash ήχο γενικότερα, και όσα άτομα που -γουστάρουν αυτόν τον ήχο- δεν το έχουν τσεκάρει, θα κάνουν μια χάρη στους εαυτούς τους να το ακούσουν, έστω μια φορά. Προσωπική προτίμηση ξεκάθαρα το “Diabolical Desecration“, με μεγάλη διαφορά κιόλας.
Την Κυριακή, 5 Μαρτίου, στο Κύτταρο, αυτές οι δύο μπάντες θα μας δείξουν πως γίνεται το σωστό το μελωδικό black/death/thrash metal σε ένα μοναδικό show, που παρόμοιο του δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά. Εκεί!