Κυριακή βράδυ με μελωδικό και old school black metal. Με δύο Σουηδικές μπάντες που έχουν αφήσει το δικό τους αποτύπωμα στον underground χώρο. Sacramentum και Bewitched παίζοντας μόνο τους πρώτους δίσκους και η λέξη “πρωτοδισκάκιας” έχει την τιμητική της.
Ανταπόκριση/Φωτογραφίες: Ηλίας Σταθόπουλος (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Με το Κύτταρο να είναι αρκετά γεμάτο αυτό που παρατήρησα κατευθείαν είναι η παρουσία αρκετών νέων παιδιών. Ειδικότερα μπροστά στη σκηνή. Τι ωραία φάση να ακούνε οι πιο μικρές ηλικίες old school metal!
Οι Bewitched βγήκαν πρώτοι και στην ώρα τους. Βαμμένα μόνο μαύρα μάτια, δερμάτινα, αναποδοσταύρια και σατανικό dbeat. Με καλό ήχο έπαιξαν συνολικά μια ντουζίνα κομμάτια από τα δύο πρώτα τους albums και το κοινό από την αρχή κιόλας του set ανταποκρίθηκε παραπάνω από ζεστά. Moshpits, ξύλο και καναδυο crowdsurfs, με τον Vargher και την παρέα του να μας δείχνουν πως γίνεται το καλό old school black/thrash. Προσωπικά θα ήθελα να παίξουν λίγο παραπάνω ή αν γινόταν να έπαιζαν μόνο τον πρώτο δίσκο τους (Diabolical Desecration), κλασσικός πρωτοδισκάκιας. Περίπου 45 λεπτά είχε διάρκεια η εμφάνισή τους και έκλεισαν με το “Hard As Steel” γιατί μόνο με ατσάλι μπορούσε να τελειώσει αυτό το set.
35 λεπτά κενό μέχρι να βγουν οι Sacramentum και το μαγαζί άδειασε επικίνδυνα και μια απορία για το πόσοι θα ξαναμπούν υπήρχε στον αέρα… Ενώ η ώρα πέρναγε τα μέλη τoυ σχήματος έστηναν οι ίδιοι τα banner της μπάντας πάνω στην σκηνή – ούτε βοηθοί ούτε τίποτα. Σαν να έφτιαχναν θεατρική σκηνή για Μπρεχτικό έργο. Τίμιοι. Ο κόσμος γύρισε μέσα, οι Sacramentum ξεκίνησαν στην ώρα τους και για περισσότερο από μία ώρα το μελωδικό black/death τους, βουτηγμένο στο reverb, μας πήγε σε άλλες εποχές. Ο ήχος λίγο πιο χαοτικός, αλλά οι μελωδίες “πέρναγαν” προς τα έξω οπότε πιστεύω πως τους ταίριαζε πάρα πολύ. Με κομμάτια, όχι μόνο από τον πρώτο τους δίσκο “Far Away from the Sun” τον οποίο έπαιξαν ολόκληρο, επιβεβαίωσαν το ότι είναι μια από τις πιο υποτιμημένες μπάντες στον ακραίο χώρο. Ο Nisse Karlén βρισκόταν σε μια κατάσταση μόνιμης έκστασης, ενώ οι δύο κιθαρίστες της μπάντας δεξιά και αριστερά της σκηνής ήταν οι πυλώνες που κρατούσαν σταθερό όλο το κτίσμα. Μένοντας πιστός στις παλιές black metal παραδόσεις ο Nisse “ευλογούσε” δισκοπότηρα γεμάτα αίμα (“αίμα”…είπαμε, υπάρχει μια θεατρικότητα αν δεν το έχετε καταλάβει μέχρι τώρα) και το σκηνικό από τον Μπρεχτ που είπαμε πριν πέρασε στο Γκραντ Γκινιόλ.
Συνολικά περάσαμε πολύ καλά μπορώ να πω. Είδαμε φάτσες και φίλους που είχαμε να δούμε χρόνια και είδαμε ένα live που πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε.
