Η συναυλία του Σαββάτου πέρασε από χίλια κύματα μέχρι να πραγματοποιηθεί. Αναβολές, ακύρωση από τους πολυαναμενόμενους Moonspell καθώς και αλλαγή στα support. Εδέησε όμως ο Βελζεβούλ και μαζευτήκαμε σε αυτή την αιρετική τελετή.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξενικουδάκης / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος
Η αρχή έγινε με τους Motherfaster. Το όνομά τους με προδιέθετε για τέζα stoner rock αλλά διαψεύσθηκα ευχάριστα. Η μπάντα αποτίνει φόρο τιμής στο θείο Lemmy τόσο στην σύντομη καριέρα του στους Hawkwind όσο και στους πρώιμους Motörhead. Η επιρροή αυτή ξεκινά από το λογότυπό τους αλλά, ευτυχώς καταλήγει σε τσαμπουκαλεμένο rock and roll, με έντονα μπάσα, ιδιαίτερα φωνητικά και όμορφο θόρυβο. Αν αποκτήσουν και λίγο μεγαλύτερη εμπειρία στο σανίδι θα απογειωθούν. Ξεχώρισα τα “Kamikaze Rider“ και “Shotgun Βlast”.
Συνέχεια με τους μελωδικούς death metallers Scar of the Sun. Δεν είμαι οπαδός του είδους και έτσι δεν μπορώ να εκφέρω άποψη σχετικά με το μουσικό περιεχόμενο. Πρέπει να αναφέρω όμως ότι τα ρεφρέν τους σου έμεναν στο μυαλό. Η μπάντα έχει επενδύσει επαγγελματικά στις ζωντανές εμφανίσεις με στολές (!), χορογραφημένες κινήσεις και προσεγμένο φωτισμό. Η ύπαρξη όμως προηχογραφημένου υλικού καθώς και η μάλλον άσχημη μέρα του τραγουδιστή τους Terry Nikas (δεν βοήθησε κι η χαμηλή ένταση της φωνής) θεωρώ ότι αποδυνάμωσε τον αντίκτυπο που είχαν στο ακροατήριο.
Κάθε εμφάνιση των Rotting Christ αποτελεί μία μεταλλική γιορτή και επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο και το πιο επαγγελματικό συγκρότημα του σκληρού ήχου στην Ελλάδα. Το στήσιμο του σκηνικού με δύο μεγάλους σταυρούς στα άκρα της σκηνής, καθώς και με το τεράστιο backdrop που απεικόνιζε το υπέροχο εξώφυλλο του τελευταίου album τους, μας προϊδέαζε για μια μεγάλη βραδιά. Το δε κοινό διψασμένο για την αποψινή συναυλία, μετά τις αναβολές και αλλαγές που υπέστη γέμισε τον χώρο και έδωσε τον απαραίτητο ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα.
Έχοντας καλύψει και την, προ τριετίας, μεγαλειώδη εμφάνισή τους στον ίδιο χώρο περίμενα τουλάχιστον μία επανάληψή της, με την προσθήκη των νέων κομματιών. Το τελικό αποτέλεσμα, αν και σε καμία περίπτωση άσχημο, ήταν τελικά ένα κλικ υποδεέστερο. Η αρχή έγινε με τα “ΧΞΣ” και “dub-sag-ta-ke” δίνοντας την αίσθηση της τελετουργίας με τον Σάκη στο ρόλο του βλάσφημου ιεροκήρυκα. Ήταν αναμενόμενο το setlist να ρίχνει το βάρος στις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες καθώς η δεύτερη συναυλία που θα ακολουθούσε την Κυριακή θα ήταν αφιερωμένη στα πρώτα albums. Ακούστηκαν μόνο δύο κομμάτια από την τελευταία τους συλλογή, τα “Fire, God and Fear” και “Dies Irae” ενώ την τιμητική του είχε το, αγαπημένο μου, “Κατά τον Δαίμονα Εαυτού” από το οποίο, εκτός από το ομώνυμο ακούσαμε τα “Grandis Spiritus Diavolos” και “In Yumen-Xibalba”.
O Kώστας Χελιώτης στο μπάσο περισσότερο τράβηξε τα γυναικεία βλέμματα παρά συνέβαλε στο groove καθώς στο πρώτο μισό της εμφάνισης μετα βίας και ακουγόταν. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την γενικά κάπως χαμηλή ένταση είχε σαν αποτέλεσμα να μην έχουμε στο κοινό τον γνωστό χαμό που φτάνει μέχρι τις τελευταίες σειρές αλλά μόνο ένα μικρό mosh pit μπροστά. Χωρίς να ξενερώνουμε όμως γουστάραμε με κομματάρες όπως τα “Fgmenth, Thy Gift”, “The Forest of N’Gai” και “After Dark I Feel”. Στο “Among Two Storms” η συμμετοχή του κόσμου ήταν έντονη. Σε ολόκληρο το show ο φωτισμός ήταν επαγγελματικός και ο ήχος καθαρός ενώ πρέπει να δοθούν τα εύσημα στον Κωνσταντίνο Φουκαράκη με τα υπέροχα solos στις κιθάρες.
Εncore με τα επικά “The Sign of Evil Existence” και “Transform All Suffering Into Plagues” και κλείσιμο όπως πάντα με τον εθνικό ύμνο της μπάντας “Non Serviam” και μια υπόσχεση για ακόμα ομορφότερες στιγμές στην συναυλία της επομένης.
Οι Rotting Christ ορίζουν αναμφισβήτητα μία κατηγορία από μόνοι τους ενώ δεν είναι τυχαία η καθολική τους αποδοχή από τον κόσμο. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθείς σε συναυλία τους και να μην περάσεις καλά. Μοιραία όμως το λαϊκό πανηγύρι που στήνεται κάθε φορά αφαιρεί κάτι από την σκοτεινή τελετουργική ατμόσφαιρα που προστάζει το είδος. Ίσως κάποια στιγμή να επιστρέψουν στην εν λόγω αισθητική. Προς το παρόν φαίνονται, και δικαίως, να απολαμβάνουν την επιτυχία που κατέκτησαν με κόπο.
