Για τους Rotting Christ δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Μιλάμε για το συγκρότημα εκείνο που εδώ και δεκαετίες προσφέρει μονάχα ποιοτικές δουλειές και ηγείται της ακραίας (και όχι μόνο) metal σκηνής της χώρας μας, την εκπροσωπεί επάξια σε ολόκληρη την οικουμένη και μας κάνει περήφανους με κάθε live και κάθε νέα της κυκλοφορία. Το 14ο full length album με τον τίτλο “Pro Xristou” αποτελεί τη φυσική συνέχεια του “The Heretics” αλλά είναι πολύ πιο σφιχτοδεμένο, επικό και επιβλητικό.
Αν μια λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει το concept που διέπει το “Pro Xristou” αυτή είναι “παγανισμός”. Το δισκάκι τούτο αποδίδει φόρο τιμής στους τελευταίους παγανιστές βασιλιάδες που προστάτευσαν τη γνώση και τις αρχαίες τους αξίες απέναντι στον χριστιανισμό. Ιουλιανός ο Παραβάτης, παγανιστές viking και ιρλανδοί βασιλιάδες, μάχες και θυσίες για την ελευθερία των αρχαίων δοξασιών παρελαύνουν από τα ηχεία μας μέσα από τις δέκα νέες συνθέσεις των Rotting Christ. Για άλλη μια φορά η μπάντα καταφέρνει να δημιουργήσει εκείνη την μυστικιστική, πένθιμη και επική ατμόσφαιρα που σε αρπάζει από το λαιμό, σε πνίγει και σε καταπίνει μέχρι να πέσει και η τελευταία βαριά και ασήκωτη νότα για να κλείσει τη σκοτεινή αυλαία.
Στο εισαγωγικό “Pro Xristou” η μπάντα μας προετοιμάζει δοξάζοντας αρχαίους παγανιστές θεούς για να ακολουθήσει το “The Apostate” με κλασικό ρυθμό, ατμόσφαιρα και επικό Rotting Christ riff. Στο “Like Father, Like Son” η επικούρα χτυπάει δυσθεώρητα ύψη με τον επαναλαμβανόμενο Bathory-κό ρυθμό να πρωταγωνιστεί. To “The Sixth Day” αποτελεί ένα κλασικό Rotting Christ κομμάτι με το αρχικό riff μάλιστα να έχει χρησιμοποιηθεί και στο κομμάτι “My Salvation” του πρόσφατου προσωπικού album του Σάκη. Στη συνέχεια στο “La Lettera Del Diavolo” η μπάντα εξωτερικεύει άψογα την original black metal φύση της σε ένα διαβολικό και συγκλονιστικό κομμάτι, στο οποίο συμμετέχει φωνητικά και η Ανδρονίκη Σκουλά.
Το επιβλητικό “The Farewell” προκαλεί ρίγος με τον πένθιμο ρυθμό του και το επαναλαμβανόμενο “κα-λό τα-ξί-δι” να αποχαιρετά μοιρολογώντας με πόνο όσους έπεσαν μαχόμενοι. Ακολουθεί το “Pix Lax Dax” με τις άψογες εναλλαγές, τις τρομερές χορωδίες και τον επικό του ρυθμό να δίνει τη σκυτάλη στο “Pretty World, Pretty Dies” στο οποίο το πρωταγωνιστικό riff βρίσκεται στα top που έχει γράψει ποτέ η μπάντα. Κομματάρα από τις λίγες με refrain που προκαλεί ανατριχίλα! Χωρίς διακοπές περνάμε στο “Yggdrasil” και η νορβηγική μυθολογία σερβίρεται στο πιάτο μας σε μια πεντάλεπτη epic/heavy σύνθεση που θα ζήλευαν πολλές μπάντες εκεί έξω. Το finale του δίσκου γράφεται με το “Saoirse” αφιερωμένο στον τελευταίο Ιρλανδό παγανιστή βασιλιά και στον αγώνα για την ελευθερία. Κέλτικα στοιχεία, riff καλπασμός, ήχοι από μάχες, επικούρα ως το μεδούλι. Μάλλον πρόκειται για την αγαπημένη σύνθεση του γράφοντα σε ένα album που συνολικά δεν έχει ούτε μια μέτρια στιγμή.
Από το δυναμικό εξώφυλλο μέχρι και την τελευταία νότα αυτού του δίσκου, οι Rotting Christ δηλώνουν για μια ακόμη φορά δυναμικό παρόν. Το “Pro Xristou” δεν είναι ρηξικέλευθο και πρωτοποριακό, είναι όμως εμποτισμένο με όλα τα στοιχεία και τη μαγεία της μπάντας ανά τα χρόνια που την κάνουν τόσο ξεχωριστή και αγαπημένη. Είναι ένα έργο που ακούγεται συνολικά, μονοκοπανιά και στο repeat ξανά και ξανά. Well done, guys!
