Θα πρέπει να είσαι ανοιχτός στους πειραματισμούς και τις διαθέσεις ενός συγκροτήματος, για να μπορέσεις να εκτιμήσεις την τελευταία δουλειά των Rosetta ή να τους ακούς για πρώτη φορά, που και πάλι θα εκπλαγείς λιγάκι, όταν ακούσεις τι έχουν κάνει ως τώρα.
Περί του “Sower of Wind” ο λόγος και πραγματικά είναι σαν ένας αέρας να τους φύσηξε και να τους έβγαλε από τα μονοπάτια, που μέχρι τώρα βάδιζαν. Δύσκολος σαν άκουσμα, λόγω των μελαγχολικών και σκοτεινών χρωμάτων του, με τον παγερό -ως επί το πλείστον -άνεμο των Rosetta να ταξιδεύει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ο δίσκος αποτελείται από τέσσερα (duh!) θέματα: East, South, West, North. Με τα φωνητικά και percussion οποιασδήποτε μορφής να λάμπουν δια της απουσίας τους, το συγκρότημα μας παραδίδει ένα διαμαντάκι κινηματογραφικής μουσικής, κρύο και ομιχλώδες, ένα «χειμωνιάτικο» album, με τις παρλάτες, που ανά διαστήματα ακούγονται τόσο χαμηλά, σαν ψίθυροι, να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ήρεμου παγωμένου βραδιού. Παρά τη πρόθεσή τους (;) να ακολουθήσουν τον άνεμο στις τέσσερις γωνιές της γης και να ταξιδέψουν, θα έλεγε κανείς πως απλά βοριάς σάρωσε τα πάντα, καθώς και τα τέσσερα tracks αποπνέουν το ίδιο «βαρύ» συναίσθημα, όχι σαν ήχος φυσικά, αλλά σαν ποιότητα αίσθησης.
Πάντα έβρισκα ενδιαφέρουσα την στιγμή που μία μπάντα βγάζει μια δουλειά διαφορετική από τις προηγούμενές της, ειδικά όταν φαινομενικά υπάρχει αντίφαση στυλ και αισθητικής μεταξύ τους. Όμως, η αλήθεια είναι πως από τις προηγούμενες δουλειές τους, όπου στοιχεία των υφών, που επεξεργάζονται, «ξεπετάγονταν» πολύ διακριτά στις συνθέσεις τους, θα μπορούσε κανείς να προβλέψει τον ερχομό ενός τέτοιου έργου από αυτούς. Τόσο ήσυχου;! Ναι, τόσο! Σίγουρα η πλήρης έλλειψη φωνητικών και drumming ήταν μία έκπληξη, αλλά για’ μένα δεν ήταν δυσάρεστη.
Δεν θα μπορούσα να επιλέξω πώς τους προτιμώ, όμως το “Sower of Wind” είναι πραγματικά όμορφο και σίγουρα αξίζει την ακρόαση και των πιο δύσπιστων followers τους.
