Μπορεί οι συνθήκες στην Ελλάδα να μην ήταν οι καλύτερες, αλλά περίπου 10.000 κόσμου αποφάσισαν να “ξεδώσουν” και να τιμήσουν την τρίτη ημέρα του επετειακού Rockwave Festival…
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης και Αναστασία Παπαδάκη
Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Δεκαπέντε λεπτά πριν το ρολόι δείξει 16:00 και πιστοί στην ώρα έναρξης, οι Exarsis ανέβηκαν στo Vibe Stage με εμφανώς άγριες διαθέσεις. To κοινό αρκετό (απόδειξη της δυναμικής της μπάντας, υποθέτω), η ζέστη πολλή και τα πρώτα mosh pits δεν αργούν να δημιουργηθούν κάτω από τον καυτό ήλιο του Ιουλίου, μη χαλώντας το χατίρι τoυ συγκροτήματος. Φυσικά, όποιος έχει δει ζωντανά τους Exarsis γνωρίζει πως το πόσο αεικίνητοι είναι πάνω στη σκηνή (γεγονός που ενθαρρύνθηκε από το μεγάλο μέγεθος της συγκεκριμένης), όπως και τα υψηλά επίπεδα των αποδόσεών τους, που αυτή τη φορά είχαν ως σύμμαχό τους τον πολύ καλό ήχο.
Γρήγορο περπάτημα μέχρι το Terra Stage, για να συναντήσουμε τους Electric Litany και το ψυχεδελικό, μελαγχολικό experimental rock τους. Kάτι οι υψηλές θερμοκρασίες, κάτι τα awkward – πολιτικά και μη – σχόλια του τραγουδιστή τους, δεν μπορώ να πω ότι απόλαυσα ιδιαίτερα την εμφάνισή τους, αν και ο καλός ήχος ήταν το ατού και εδώ. Ελπίζω ωστόσο πως την επόμενη φορά που θα τους δω (γιατί εννοείται πως θα γίνει κι αυτό!) να μου αλλάξουν γνώμη, μιας και ξέρω ότι αποτελούν ένα πολύ δυνατό χάρτι της σκηνής.
Οι ρυθμοί ξανανεβαίνουν με τους alternative metallers Maplerun, τους οποίους είχαμε την χαρά να φιλοξενήσουμε και στο party για τα 3 χρόνια του Rockin’Athens, δύο μήνες πριν. Αυτή τη φορά βέβαια το setlist τους συμπεριλάμβανε νέο υλικό, αλλά και μια διασκευή στο “Toxicity” των System Of A Down. Οι αντιδράσεις του κόσμου έμοιαζαν ανάμεικτες, ενώ η διάθεσή του έδειξε να φθίνει ακόμη περισσότερο, μετά τη διακοπή του set, λόγω τεχνικών προβλημάτων. Ωστόσο η τρελή όρεξη των Ορέστη (κιθάρα) και Νίκου (μπάσο), που όργωσαν κυριολεκτικά τη σκηνή, ήταν για άλλη μια φορά αυτή που κέρδισε την παράσταση, όπως πάντα άλλωστε γίνεται στις συναυλίες των Maplerun.
Σειρά είχε ο κύριος πίσω από το μικρόφωνο των Kyuss, Unida και Slo Burn. Ο λόγος για τον John Garcia, που έφερε το Palm Desert στη Μαλακάσα, με επιλεγμένα κομμάτια από τη solo καριέρα του, αλλά και τα αγαπημένα μου “Gardenia και “Green Machine”, με την ατμόσφαιρα των πρωτότυπων εκτελέσεων να είναι εκεί, κάνοντας τους φίλους των Kyuss να κουνήσουν ρυθμικά, μα νωχελικά το κεφάλι τους. Το γεγονός βέβαια που με άφησε έκπληκτη ήταν πως ο κόσμος που συμμετείχε ενέργα κατά τη διάρκεια του set του Garcia ήταν αρκετά λιγότερος απ’ ό,τι περίμενα, κάτι “παράλογο” αφού το stoner έχει αποκτήσει απίστευτη δημοτικότητα στην Ελλάδα. Κρίμα, γιατί και η προσωπική μπάντα του Garcia ήταν κάθε άλλο παρά ξενέρωτη…
Είχε φτάσει η ώρα των Ελλήνων metal heroes, Rotting Christ. O κόσμος στο Vibe Stage ακόμα περισσότερος, τους υποδέχεται θερμότατα και αυτοί φροντίζουν να μην αφήσουν κανένα παραμονεμένο. Με τις προτροπές του Σάκη και με ύμνους όπως τα “King of a Stellar War”, “The Sign of Evil Existence” και το “Societas Satanas” (των Thou Art Lord) μεταξύ άλλων το pit άρχισε να κουνιέται σιγά σιγά. To σετ επικεντρώθηκε κυρίως στο “Kατά Τον Δαίμονα Εαυτού” album αλλά και με πινελιές από το παρελθόν των Rotting Christ. Ιδανικό κλείσιμο της εμφάνισής τους το διαχρονικό “Non Serviam”, με το μεταλλικό κοινό της βραδυάς να αποθεώνει την μπάντα και με τους περισσότερους που τους παρακολούθησαν να παραμένουν στο χώρο μπροστά από το Vibe Stage για την εμφάνιση των Metal Gods…
Στο Terra Stage η εικόνα δεν ήταν ανάλογη και αυτό γιατί η πλειοψηφία των παρευρισκομένων στη Μαλακάσα το Σάββατο που μας πέρασε είχαν έρθει για να ακούσουν τους Judas Priest και κάμποσοι είχαν έρθει για να ακούσουν τους Prodigy. Όπως ανέφερα και παραπάνω, μεγάλο μέρος του κοινού έμεινε στη μικρή σκηνή αναμένοντας τους Judas Priest, οπότε το κοινό μπορεί να ήταν αρκετό στους Black Rebel Motorcycle Club αλλά ελάχιστοι από αυτό ήταν εκεί όντως για να τους απολαύσουν. Οπότε έβλεπες πολλά κενά, αρκετό κόσμο να αράζει στα γρασίδια, πηγαδάκια, κουβεντούλες, πέρα-δώθε για ανεφοδιασμό σε μπύρες…Οι Black Rebel Motorcycle Club προσπάθησαν να ζεστάνουν λίγο τον κόσμο χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία όμως. Ίσως λίγο να καλυτέρεψαν τα πράγματα στα “Beat The Devil’s Tattoo” και το “Ain’t No Easy Way” αλλά και στη συνέχεια με τις δηλώσεις συμπαράστασης του Robert Levon Been για ό,τι περνάει ο Ελληνικός λαός. Αποχαιρέτησαν με τα πολύ γνωστά “Spread Your Love” και “Whatever Happened To My Rock n’ Roll” από το ντεμπούτο τους. Καθόλου κακοί, μάλλον δεν ταιριάζαν στο line up…
Next: Judas Priest. O Metal God παρά τα χρονάκια του παραμένει Metal God. O Rob Halford (περί αυτού ο λόγος) και η παρέα του έδειξαν πως να είσαι 40 χρόνια στα πράγματα και να μπορείς ακόμα να το κάνεις σωστά και πάνω απ’όλα με αξιοπρέπεια. Όχι σαν κάτι άλλους συναδέλφους τους… Παρά το γεγονός ότι ακόμη περιοδεύουν για το τελευταίο τους album “Redeemer of Souls” παίξανε μόνο τρία κομμάτια από αυτό, γεμίζοντας το υπόλοιπο set list τους με ύμνους του παρελθόντος. Ανατριχίλα στα “Victim of Changes” και “Beyond The Realms of Death”, χαμός στα “Jawbreaker” και “Breaking The Law”, η μηχανή κάνει την εμφάνισή της στο “Hell Bent for Leather” και αποθέωση στα “Electric Eye” και “Υοu’ve Got Another Thing Comin'”. H απάντηση του κοινού ήταν σίγουρη όταν μας ρωτήσαν τι θέλουμε να ακούσουμε και η Μαλακάσα σείστηκε στο “Painkiller”. Tι περιμένατε δηλαδή; Έκλεισαν με το “Living After Midnight” και ολοκλήρωσαν μια μεστή και αξιοπρεπέστατη εμφάνιση δείχνοντας ότι ακόμα το έχουν. Ιδιαίτερη μνεία βεβαίως πρέπει να γίνει στο Rob Halford ο οποίος ήταν σε εξαιρετική κατάσταση παρά τα χρονάκια που έχουν εδώ και καιρό αρχίσει να δείχνουν τα σημάδια τους. Μπράβο… από έναν μη οπαδό!
Μεγάλο μέρος του μεταλλικού κοινού της βραδυάς αποχώρησε, αλλά κατηφορίζοντας προς τη μεγάλη σκηνή αρκετός κόσμος περίμενε τους Prodigy να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από όλους… ένα μεγάλο party! Διαχρονικά η punk νοοτροπία της μπάντας κέρδιζε οπαδούς και από πιο σκληρά ακούσματα. Έτσι και το Σάββατο αρκετοί που αποφάσισαν να μην αποχωρήσουν το λίκνισαν το κορμάκι τους στους Prodigy. Ξεκίνημα με το “Breathe” να τους βάζει όλους στο κλίμα και λίγο μετά με το “Omen” άρχισαν και οι χοροί. Τα κομμάτια του τελευταίου album “The Day Is My Enemy” δεν φάνηκαν να ενθουσιάζουν ιδιαίτερα το κοινό το οποίο όμως δε σταμάτησε να χορεύει. Τα ‘Firestarter”, “Voodoo People”, “Invaders Must Die” και “Smack My Bitch Up” ήταν φυσικά τα highlights της εμφάνισης τους η οποία μάλλον ήταν αρκετά καλύτερη και σαν απόδοση από την τελευταία φορά επι Ελληνικού εδάφους. Φυσικά δεν έλειψε και το encore με το προσωπικό αγαπημένο “Their Law” ενώ η εμφάνιση των Prodigy έκλεισε με το “Take Me To The Hospital” από το προηγούμενο album της μπάντας, “Invaders Must Die”. Παρά το time schedule που είχε ανακοινώσει η Didi, οι Prodigy μας αποχαιρέτησαν είκοσι λεπτά νωρίτερα του αναμενομένου αν και ως γνωστόν η μπάντα πάντα παίζει γύρω στα 75-80 λεπτά όπως άλλωστε έπαιξε και το Σάββατο.
Το Rockwave Festival κλείνει τους εορτασμούς για τα είκοσι του χρόνια με την εμφάνιση του Manu Chao στις 21 Ιουλίου.
