Η τρίτη και τελευταία ημέρα του φετινού Rockwave Festival ήταν όπως και οι δύο προηγούμενες. Καυτή. Όχι μόνο λόγω των υπερβολικών θερμοκρασιών που επικράτησαν το συγκεκριμένο τριήμερο στην Αττική, αλλά και λόγω της παρουσίας στο line up μιας από τις πιο πολυσυζητημένες μπάντες στο χώρο του metal τα τελευταία χρόνια, των Gojira.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης & Μαριάννα Φλώρου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Το πρόγραμμα έδινε ώρα έναρξης τις 15:30 με τους Tardive Dyskinesia στη μικρή σκηνή ακολουθούμενους από τους Poem, επίσης στη μικρή σκηνή. Κριτική βέβαια δεν είναι δυνατόν να γίνει στις εμφανίσεις των δύο ελληνικών συγκροτημάτων καθώς οι συνθήκες ήταν σχεδόν απάνθρωπες, με τη θερμοκρασία εκείνη την ώρα να πλησιάζει τους 45 βαθμούς. Και καλά εμείς οι πρώτοι που φτάσαμε στο χώρο του Terr Vibe από νωρίς, μπορεί να πιάσαμε κυριολεκτικά κάθε τετραγωνικό σκιάς που δημιουργούσαν τα δέντρα και να σώσαμε λιγάκι την κατάσταση, αλλά τα μέλη των συγκροτημάτων έπρεπε να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό κάτω από τον καυτό ήλιο για 30 λεπτά που ήταν προγραμματισμένες να διαρκέσουν οι εμφανίσεις τους. Προσωπικά, πέντα λεπτά να κοπανιόμουν κάτω από αυτές τις συνθήκες θα είχα λιποθυμήσει, οπότε εδώ πέρα πραγματικά μιλάμε για ήρωες.
Για τους μεν Tardive Dyskinesia, έχω να αναφέρω τον ογκώδη και γεμάτο ήχο τους για άλλη μια φορά αλλά και το σχεδόν αλάνθαστο της μπάντας πάνω στη σκηνή, παρά τις αντίξοες συνθήκες. Όσο για τους Poem, παρά τα κάποια θεματάκια με τον ήχο στην αρχή (κάτι δεν μου πήγαινε καλά με τις φωνές) στη συνέχεια όλα κύλησαν ρολόι με τη μπάντα να μας παίζει τέσσερα κομμάτια από το περσινό, τελευταίο τους album, “Skein Syndrome”, και να αποχωρεί από τη σκηνή δείχνοντας καταπονημένη από την αφόρητη ζέστη. – ΑΖ
Δύσκολη ώρα βγήκαν οι Epica στη μεγαλύτερη σκηνή του Rockwave με τον ήλιο ακόμα ντάλα, αλλά με αρκετό κοινό ήδη από κάτω για τα δεδομένα. Αν και πολλοί ήταν αυτοί που ακόμα δεν τολμούσαν να αφήσουν την σκιά των δέντρων, ένα ικανοποιητικό μπουλούκι ξεκίνησε να κουνιέται στους ρυθμούς του “Edge of the Blade”. Ευαισθητοποιημένη ως προς τη δυσκολία του κοινού η Simone πέταγε μπουκάλια στο κοινό, το οποίο πάρα ταύτα ήταν αρκετά ενθουσιώδες. Με κομμάτια όπως τα “A Phantasmic Parade” και “Beyond the Matrix” οι Epica μας παρουσίασαν τη δουλειά τους από τον τελευταίο τους δίσκο “The Holographic Principle”, ενώ δεν παρέλειψαν να μας ταξιδέψουν στο παρελθόν με τα “Cry for the Moon”, “The Essence of Silence”, “Consign to Oblivion”. Στο “Sancta Terra” ο πληκτράς της μπάντας Coen έκανε το δικό του show για να ξεσηκώσει το κοινό κατεβαίνοντας μάλιστα να χαιρετίσει τις πρώτες σειρές από κοντά με το διαστημικό του φορητό keyboard. Παρά την προσπάθεια πάντως των Epica βρήκα την παρουσία τους κάπως άνευρη και κουρασμένη (ίσως σε αυτό βέβαια να έφταιγε και η ζέστη). Επιπλέον, ο ήχος τους είχε πολλά προβλήματα με στιγμές να μην ακούγονται τα φωνητικά ξεκάθαρα ιδίως στην αρχή. Σε γενικές γραμμές ήταν μια άρτια, πλην κάπως διεκπεραιωτική θα έλεγα εμφάνιση. – ΜΦ
25 λεπτά ακριβώς μετά τους Epica (το πρόγραμμα ακολουθήθηκε στο δευτερόλεπτο από την διοργάνωση) τη σκυτάλη πήραν οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού Anathema. Με focus στον τελευταίο τους δίσκο “The Optimist” η μπάντα των αδερφών Cavanagh μετέδωσe την ιδιαίτερη ατμόσφαιρά τους. Αν και το κοινό φάνηκε να μην είναι πολύ οικείο με το τελευταίο τους υλικό ζητώντας επίμονα παλαιότερα κομμάτια και τον Vincent να αστειεύται με όσους του ζήταγαν να παίξει τραγούδια όπως το “Sleepless”, οι Anathema κέρδισαν τις εντυπώσεις και το θερμό χειροκρότημα για τα “Leaving it Behind” και “Springfield”. Από τα λιγοστά παλιά κομμάτια που παίχτηκαν ήταν τα “Untouchable Pt.1”, “Closer” και το “A Simple Mistake”, το οποίο ήταν απρογραμμάτιστο μιας και δεν ήταν αρχικά στο setlist της μπάντας, αλλά αποφασίστηκε να παιχτεί επί τόπου με τον Danny να λέει πως έχουν να το προβάρουν πάνω από έξι μήνες αλλά ότι πολλές φορές αυτά τα απρόοπτα είναι που βγαίνουν και καλύτερα. Κάποιες ατυχείς στιγμές που προκάλεσαν λίγο εκνευρισμό ήταν τα προβλήματα του Danny με τον ήχο πάνω στη σκηνή (κάτω ακούγονταν τέλεια), τα οποία όμως ξεπεράστηκαν σχεδόν αμέσως και οι Aanthema αποχώρησαν υποσχόμενοι ότι νωρίς στο επόμενο έτος θα περάσουν για το κλασικό mini-tour τους στις ελληνικές πόλεις. Προσωπκά πιστεύω ότι αυτή η μπάντα πάντα μας αφήνει μια ιδαίτερη ανάμνηση με την ξεχωριστή ηχητική ταυτότητά της και αν και για μένα ταιριάζουν περισσότερο σε πιο μικρούς και ζεστούς χώρους θεωρώ ότι ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή της βραδιάς. – ΜΦ
Η ώρα για τις πρώτες μπύρες της ημέρας είχε φτάσει καθώς οι Flogging Molly ξαναπατούσαν το Vibe Stage μετά το 2011 και καθώς ήμουν παρών στην και στην τότε εμφάνιση τους, γνώριζα από πρώτο χέρι τι θα επακολουθήσει. Το celtic punk τους είναι ταμάμ για συναυλία και χωρό και έτσι κι έγινε. Με τεράστιες κομματάρες κυρίως από τα εκπληκτικά “Swagger” και “Drunken Lullabies” να δίνουν το ρυθμό ο αεικίνητος Dave King με την κιθάρα ανα χείρας, δε σταμάτησε λεπτό με το ένα κομμάτι να διαδέχεται το άλλο με λίγα μόνο δευτερόλεπτα διακοπής όπου ο frontman των Flogging Molly έλεγε τα δικά του στο κοινό. Φήμες λένε για κάτι μπουκάλια Jameson που ‘κανόνιζαν’ από τη μία το μεσημέρι backstage, κάτι που αν ισχύει, δε φάνηκε να τους πτοεί καθόλου… το αντίθετο μάλιστα! Η πιο διασκεδαστική και συναυλιακή στιγμή της ημέρας. – ΑΖ
Σε αντίθεση με το Rockwave Festival του 2012, όπου ο ήλιος είχε σπασει τα νέυρα του Nick Holmes στο Vibe Stage και η γκρίνια του τα δικά μας, την Κυριακή τα σημάδια έδειχναν καλύτερα πράγματα. Ο ήλιος έδυε και οι Paradise Lost πάτησαν το πόδι τους στο Terra Stage. To “No Hope In Sight” από το πολύ καλό προπέρσινο “Beneath Broken Earth” έδωσε το έναυσμα με τον Holmes να μη δείχνει αρχικά σε πολύ καλή κατάσταση, κάτι που άλλαξε σχετικά στην πορεία. “Pity the Sadness”, “As I Die”, “Hallowed Land”, “The Last Time”, “Embers Fire” (όχι με αυτή τη σειρά εκτέλεσης) έδωσαν ειδικό βάρος στην εμφάνιση των Paradise Lost και μας θύμισαν μερικούς από τους λόγους για τους οποίους η μπάντα αυτή μεσουράνησε στα 90’s, βάζοντας φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα τους μαζί με τους Anathema και τους My Dying Bride, (όταν όλοι αυτοί βρισκόντουσαν υπό τη σκέπη της Peaceville Records) σε αυτό που λέμε death/doom/gothic you name it, metal. Τίμια και αξιοπρεπέστατη εμφάνιση από ένα συγκρότημα που συνεχίζει να κυκλοφορεί σημαντικές δουλειές κοντά 30 χρόνια μετά τη δημιουργία του, και παρά το γεγονός το ότι έχουν παίξει στη χώρα μας πιο πολλές φορές από τους Scorpions, επιβάλλεται να τους τιμήσεις κάθε μα κάθε φορά. Αναμένουμε νέο album σύντομα. – ΑΖ
Ας ξεκινήσουμε λίγο ανάποδα. Η εμφάνιση των Gojira ήταν από τις κορυφαίες εμαφανίσεις metal μπάντας στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Δεν το λέω εγώ. Το άκουσα από πάρα πολλά χείλια στη Μαλακάσα την Κυριακή. Από άτομα με μεγαλύτερη εμπειρία από εμένα και περισσότερες γνώσεις επί του αντικειμένου. Μία μπάντα η οποία τα τελευταία χρόνια έχει παρουσιάσει ραγδαία εξέλιξη κυκλοφορόντας συγκλονιστικά albums (“L’Enfant Sauvage” 2012, “Magma” 2016), κερδίζοντας συνεχώς οπαδούς και με το status της και την επιρροή τους στο metal σύμπαν να ανεβαίνει συνεχώς. Και το κάνουν με ένα μοναδικό τρόπο μπλέκοντας στον ήχο τους στοιχεία από death, progressive, groove metal, καθαρά φωνητικά, growls. Όπως καταλαβαίνετε, η μουσική τους δεν είναι και το πιο εύπεπτο άκουσμα.
Την Κυριακή λοιπόν ήταν ισοπεδωτικοί. Ήχος μπετό, απόδοση που έπιασε πάρα πολύ υψηλά standards, μια μπάντα γροθιά, σε ένα Terravibe με θερμοκρασία άνω των 35 βαθμών την ώρα που οι Γάλλοι μας άφηναν με το στόμα ανοιχτό. Το setlist βασίστηκε στο πρόσφατο “Magma” το οποίο ήταν από τα κορυφαία albums παγκοσμίως και έλαβε καθολική αποδοχή από το σύνολο του μουσικού τύπου τη χρονιά που πέρασε. Απίστευτα δουλεμένοι με τρομερό δέσιμο οι Γάλλοι μας ταρακούνησαν για τα καλά για 75 λεπτά. Υπάρχουν καλές μπάντες…πολλές καλές μπάντες. Υπάρχουν και μεγάλες μπάντες. Υπάρχουν όμως και κάποια συγκροτήματα τα οποία είναι game changers στην εποχή τους. Κάποτε ήταν οι Metallica. Οι Pantera. Οι At The Gates. Ακόμα ακόμα και οι In Flames. Πιθανότατα και οι Mastodon. Πλέον είναι και οι Gojira. Πάνε τον metal ήχο σε νέα ανεξερεύνητα μονοπάτια, έχοντας παράλληλα ευρύτερη αποδοχή χωρίς να είναι ένα cult άκουσμα. Όπως ακριβώς και τα προηγούμενα ονόματα που ανέφερα. Και νομίζω ότι έχουν πολλά ακόμα να δώσουν. Σου πετάνε κι ένα “Territory” στο κλείσιμο παιγμένο live καλύτερα απ’ ότι θα το έπαιζαν οι Sepultura στα ντουζένια τους και μετά από χίλιες ώρες πρόβα. Highlight του φετινού Rockwave και ουσιαστικοί headliners. – ΑΖ
Πολλοί είπαν “που τους θυμήθηκαν τώρα τους Evanescence και τους έφεραν”, “τελειωμένη μπάντα είναι”, “μόνο ένα CD έχουν βγάλει” και πάει λέγοντας από τις κακές γλώσσες. Οι Αμερικανοί όχι μόνο έχουν βγάλει τρεις υπερδισκάρες για το είδος τους, όχι μόνο είχαν αντιμετώπιση superstars από το ελληνικό κοινό, αλλά απέδειξαν ότι παραμένουν σχετικοί και αγαπητοί από τoν κόσμο που είχε παρακολουθήσει την πρώτη τους συναυλία στο Λυκαβηττό αλλά και από νέους ανθρώπους που ήρθαν να τους δουν από κοντά το 2017. Και το λέω αυτό γιατί περίμενα ότι θα ήταν κόσμος που σαν και μένα ήταν νέοι και γέρασαν ακούγοντας το “Bring me to Life” από το 2003. Αλλά τα δημογραφικά στοιχεία του κοινού έδειξαν ότι ακόμα και σήμερα οι Evanescence δεν σταματούν να κερδίζουν νέους fans, οι οποίοι ξέρουν απέξω στίχους από όλη την δισκογραφία τους.
Στο δια ταύτα λοιπόν, στις 23.05 το “Everybody’s Fool” άνοιξε το setlist με την Amy Lee να τρέχει στη σκηνή και το κοινό από κάτω να παραληρεί. Από επιλογές κομματιών είναι ανώφελο νομίζω να μιλήσουμε γιατί σχεδόν όλα τα κομμάτια των Evanescence είναι και singles από τα “Going Under”, “My Immortal”, “Bring me to Life” μέχρι τα “Call me when you’re Sober”, “Lithium”, “What You Want”, “My Heart is Broken”, “The Other Side”. Προσωπικά χάρηκα που ακούστηκαν και κομμάτια λιγότερα γνωστά όπως τα “Disappear”, “Haunted”, “Imaginary”, “Say you will” και “Weight of the World”, όχι ότι κάποιο κομμάτι των Evanescence μπορεί να θεωρηθεί άγνωστο. Η Amy Lee ήταν σε καλή φόρμα φωνητικά και δέχτηκε το θερμό χειροκρότημα του κοινού στις κορώνες της, με την Jen Majura να αναλαμβάνει πέρα από τα κιθαριστικά της καθήκοντα και τα backing vocals σε ορισμένα σημεία. Η ενέργεια της μπάντας στη σκηνή ήταν μεταδοτική και η Amy Lee ως συνήθως δεν σταμάτησε ποτέ να κουνιέται και να κοπανιέται μαζί με την μπάντα της. Ο επαγγελματισμός δε του Will Hunt ήταν εμφανής μέσα στην χθεσινή του ατυχία, ο οποίος δεν πτοήθηκε καθόλου, παρόλο που με το που ξεκίνησε να παίζει του έσπασε ένα πιατίνι και σε κάποια στιγμή είχε μετακινηθεί η μία του μπότα τόσο πολύ που παραλίγο να πέσει από το drum riser!
Η αμοιβαία αγάπη των Evanescence προς το ελληνικό κοινό έκλεισε πολύ όμορφα την χθεσινή συναυλία κάνοντας όλους μας να έχουμε ξεχάσει την απίστευτη ταλαιπωρία της ζέστης και να ανυπομονούμε για την επόμενη φορά! – ΜΦ
