*Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, 30 Albums που αγαπήσαμε μέσα στο 2013.
Η ώρα έφτασε και για τους συντελεστές του Rockin’Athens.gr να εκφράσουν τη δική τους άποψη για την μουσική που ακούσαμε το 2013. Έφτασε, ακόμη, η ώρα να πούμε ότι καμία λίστα σε κανένα περιοδικό – έντυπο ή ηλεκτρονικό – δεν είναι η…αυθύπαρκτη αλήθεια περί τέχνης και μουσικής αλλά μία πρόταση και μία προτίμησή μας που θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας. Η λίστα αυτή είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας των συντελεστών του Rockin’Athens.gr, προκύπτει από τα επιμέρους top 10 των συντακτών του και αποτελείται από 30 albums που προσπαθήσαμε να καλύπτουν ένα, στα όρια του εφικτού, μεγάλο εύρος της rock και metal μουσικής.
Χρήστος Ζαρκαδάκης
[stextbox id=”black”]
The Little Engines That Could
Εδώ τοποθετούμε τα albums που έφτασαν ψηλά στις προτιμήσεις των συντακτών μας αλλά δεν έφτασαν στο top20.
30. Volbeat – Outlaw Gentlemen & Shady Ladies
29. Sigur Ros – Kveikur
28. Λήθη – Λήθη
27. Protest The Hero – Volition
26. Kylesa – Ultraviolet
25. Stone Sour – House Of Gold & Bones Part Two
24. Russian Circles – Memorial
23. Blood Ceremony – The Eldritch Dark
22. Amorphis – Circle
21. Red Fang – Whales And Leeches
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
20. Killswitch Engage – Disarm The Descent
To “Disarm The Descent” ξεκινάει και σε παίρνει από τα μούτρα αμέσως. Το ξέρω, πιο cliché φράση για να περιγράψω έναρξη δίσκου δε θα μπορούσα να βρω, αλλά πώς αλλιώς να περιγράψω το “The Hell In Me” που μπαίνει με blastbeat, δίκασες, ένα επιθετικό riff κι ένα “GO” growl-ιασμένο;
Ε. Παππά
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
19. Orchid – The Mouths Of Madness
Αν πιστεύει κανείς ότι το να παίζει κάποιος doom metal/rock είναι εύκολο, τον γέλασαν. Θέλει κόπο και γνώση του αντικειμένου για να κρατήσεις το ενδιαφέρον του ακροατή σε ολόκληρη τη διάρκεια της ακρόασης και αυτό οι Orchid το κατέχουν.
Χ. Κατσίμπας
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
18. Bring Me The Horizon – Sempiternal
Ωραία riffs και breaks υπάρχουν, και μερικά αξιοσημείωτα ακούγονται στα “The House Of Wolves”, “Shadow Moses”, “Anti-Vist”, “Crooked Young”.
Ε. Παππά
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
17. David Bowie – The Next Day
Here I am, not quite dying…Τι δε καταλαβαίνεις; O Bowie από την αρχή κιόλας στο ομώνυμο κομμάτι βάζει τα πράματα στη θέση τους και φωνάζει παρών για να συνεχίσει με τη cabaret ατμόσφαιρα που βγάζει το αλανιάρικο σαξόφωνο του “Dirty Boys”. “The Stars Are Out Tonight”: Μια ματιά στη καθημερινότητα των διάσημων με τον Bowie στο ρόλο του αφηγητή με μια απίθανη ερμηνεία.
Γ. Χούλλης
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
16. The Black Angels – Indigo Meadow
Με αυτό το indigo” λιβάδι” για φόντο ξεκινάμε και εμείς την ακρόαση του δίσκου με την ομότιτλη τραγουδάρα να μας θυμίζει γιατί οι Τhe Black Angels έχουν πάρει το όνομα τους από τραγούδι των Velvet Underground. Βαριά keyboards και βρωμιά στην κιθάρα, τι καλύτερο;
Κ. Βαχάρης
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
15. Kvelertak – Meir
Συνολικά όλα τα κομμάτια είναι καλά, κι αν τα ακούσω και σε live δεν θα μείνω σε μια γωνίτσα με σταυρωμένα χέρια να φωνάζω “παίξτε τα παλιά σας ρε”.
Ε. Παππά
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
14. Universe 217 – Never
Αργό tempo, δυνατή μουσική, έντονα συναισθήματα. Εναλλαγές με τον πιο ομαλό και ταιριαστό τρόπο που μπορείς να φανταστείς, κομμάτια που σε κατευθύνουν όπου θέλουν.
Ε. Παππά
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
13. Orphaned Land – All Is One
Tο μόνιμο και το πιο επίμονο μήνυμα των Orphaned Land σε όλες τις δισκογραφικές τους δουλειές, είναι το να δώσουν το μήνυμα ότι δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα οι διαφορές-διαφωνίες που έχουμε μεταξύ μας και ότι, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται και στον τελευταίο τους δίσκο, “All Is One”.
Δ. Δευτεραίου
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
12. Hell – Curse And Chapter
Σε τρόλλεϋ ήμουν και πήγαινα Παγκράτι και ήξερα την ίδια εκείνη στιγμή τι βαθμό θα βάλω. Γιατί αυτό που κάνουν σε αυτό το δίσκο οι Hell δε χρειάζεται ούτε καν μισή ακρόαση για να γίνει αντιληπτό.
Μ. Ροδοκανάκης
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
11. Hatebreed – The Divinity Of Purpose
Beatdown hardcore, λοιπόν, από τους ειδικούς! Τρία χρόνια μετά την την ομώνυμη κυκλοφορία τους, επιστρέφουν με το “The Divinity Of Purpose”. Χωρίς τα λίγο τεχνικά riff που επιδίωξαν στο “Hatebreed” και με περισσότερο groove, επιστρέφουν στις ρίζες τους, με έναν δίσκο ο οποίος θυμίζει κάτι σε “The Rise of Brutality” και κάτι πιο πολύ σε “Perseverence”.
Δ. Κοντορούσης
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
Arctic Monkeys – AM
Μελετά μουσικές, επηρεάζεται αρκετά κραυγαλέα και δεν φοβάται να βγάλει κάτι διαφορετικό και εξελικτικό. Από τους πρώτους 2 χαρούμενους δίσκους στο σκοτεινό “Humbug” και έπειτα στο rock n roll-ιστικο ”Suck Ιt Αnd See” δείχνουν αξιοζήλευτη συνέπεια και πρόοδο. Μπράβο τους για αυτό και μακάρι να τους δούμε κάποτε στα μέρη μας.
K. Βαχάρης
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
The Dillinger Escape Plan – One Of Us Is The Killer
Όχι, οι Dillinger δεν απογοήτευσαν, ούτε πιστεύω πως θα απογοητεύσουν ποτέ. Το καινούριο album είναι άλλο ένα διαμάντι, και προσφέρεται για πολλές ακροάσεις. Προτείνετέ το σε οποιονδήποτε δεν έχει ακούσει ποτέ δίσκο της μπάντας, καθώς είναι αρκετά στρωτό για κάποιον μη-συνηθισμένο σε τέτοια ακούσματα. Ας ελπίσουμε στο tour για την προώθηση του να τους φέρει κάποιος και από εδώ, για να επαναληφθεί αυτό που ζήσαμε στο Gagarin το 2010.
Κ. Σακκαλής
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
Potergeist – Swampires
Σε γενικές γραμμές ένα πολύ ισορροπημένο album με όλα τα κομμάτια να βρίσκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Σε κρατάει από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να κάνει κοιλιά ούτε στο ελάχιστο, και όλα αυτά με την παραγωγή του David Castillo (Katatonia, Opeth, Amon Amarth). Το album συνίσταται ανεπιφύλακτα σε fans των Lynyrd Skynyrd, Black Label Society, Pantera, Corrosion Of Conformity (με Keenan)…απλά το αναφέρω μην τυχόν και κάποιος από εσάς δεν έχει ξανακούσει Potergeist…
Α. Ζαρκαδάκης
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
Ghost – Infestissumam
Ο μυστικισμός και η θεατρικότητα είναι βασικά τους στοιχεία και καλό θα είναι να το αποδεχτούν κάποιοι πολέμιοι τους. Άλλωστε, δεν είναι οι μόνοι εδώ και κάμποσες δεκαετίες που κάνουν κάτι τέτοιο. Δεν θα συγκατοικήσετε δα και μαζί τους. Το “Infestissumam” είναι ένας δίσκος που θα τον άκουγες σε ταξίδι με την παρέα σου, στην παραλία με μπύρες και φίλους, σε μπαράκι με τα κολλητάρια αλλά και σε παλιές horror ταινίες. Και αυτό είναι που γουστάρω πιο πολύ από όλα.
Π. Δημητρόπουλος
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
Alter Bridge – Fortress
Το “Fortress” είναι ο άξιος διάδοχος; Όχι, θα πω εγώ και θα με βρίσετε. Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης γιατί οι Alter Bridge αλλάζουν αρκετά αυτό που έχουν να μας παρουσιάσουν και το “Fortress” δεν αποτελεί ένα άριστο δείγμα “εμπορικών” και άριστα δομημένων συνθέσεων όπως το “III” αλλά βλέπεις πιο βαριές, metalίζουσες και γεμάτες ωραίες εναλλαγές, συνθέσεις.
Χ. Ζαρκαδάκης
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
The Ocean – Pelagial
Μόνο εγώ βρίσκω καταπληκτικό το νέο album των The Ocean;
Ε. Παππά
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
Rotting Christ – Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού
Μη με παρεξηγείτε. Ο δίσκος έχει πολύ περισσότερες καλές στιγμές απ’ ό, τι κακές. Και σε σημεία, καταπληκτικές στιγμές.
Π. Δημητρόπουλος
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
Queens Of The Stone Age – …Like Clockwork
Με λίγα λόγια οι QOTSA ακούγονται περισσότερο ρυθμικοί, δίνουν περισσότερη έμφαση στη μελωδία και λιγότερο στα stoner ξεσπάσματα του παρελθόντος (με εξαίρεση το “My God Is In The Sun” που αποτελεί μια αναλαμπή) με τη βοήθεια βέβαια των guests οι οποίοι έστω και σιωπηλά βάζουν το δικό τους λιθαράκι στις συνθέσεις. Οι πρώτες ακροάσεις αναμένονται λιγάκι δυσκολοχώνευτες αλλά καθώς κυλάει η ακρόαση η αξία του δίσκου γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτή.
Γ. Χούλλης
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
Black Sabbath – 13
Είναι κάτι πρωτότυπο ή καινούργιο ή πρωτοποριακό; Φυσικά και όχι. Το ξαναείπα πιο πριν. Ο δίσκος όμως βρωμάει και ζέχνει από την αρχή μέχρι το τέλος Black Sabbath και μόνο! Και εκεί είναι που πέτυχε αυτό το reunion. Σαν οπαδός και μόνο που εκφέρει γνώμη λέω ότι τον δίσκο τον λάτρεψα και θα τον ακούω για πολύ ακόμα. Και για όσους προσπαθούν να τον συγκρίνουν με τα πρώτα άγουρα έπη…μη μου συγκρίνετε διαφορετικές χρονικές εποχές και στιγμές γιατί είναι εντελώς άκυρο.
Π. Δημητρόπουλος
[/stextbox]
[stextbox id=”black”]
Clutch – Earth Rocker
Μουσική με…balls! Οι Clutch λίγες φορές απογοήτευσαν τους οπαδούς τους σε όλη τη διάρκεια της καριέρας τους και, ευτυχώς, απέτυχαν παταγωδώς και σε αυτήν την περίπτωση. Το “Earth Rocker” αδιαμφισβήτητα θα μεγαλώσει το όνομά τους και θα τους δώσει το πολυπόθητο άνοιγμα σε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο που, ίσως και να τους έβρισκε και μόνο του αργά ή γρήγορα. Ευτυχώς, κάνουν μόνοι τους το πρώτο βήμα
Χ. Ζαρκαδάκης
[/stextbox]
