Το ζήσαμε και αυτό: Roadburn 2016 στο νέο αναβαθμισμένο 013 στο Tilburg της Ολλανδίας!
Aνταπόκριση: Άρης Πολιτόπουλος
Ας ξεκινήσουμε με λίγα λόγια για το φεστιβάλ και στη συνέχεια θα αναφερθώ σε κάθε μέρα ξεχωριστά και στις μπάντες που είδαμε. Το Poppodium 013 είναι ένας από τους πιο γνωστούς συναυλιακούς χώρους στην Ολλανδία, ο οποίος ανακαινίστηκε φέτος το καλοκαίρι αλλάζοντας το set up του φεστιβάλ. Στο 013 υπήρχαν δύο σκηνές, το Main Stage χωρητικότητας περίπου 3000 ατόμων, αμφιθεατρικό από τη μέση και πίσω με σκάλες και εντυπωσιακό ήχο, και το Green Room χωρητικότητας 750 ατόμων. Οι άλλοι τρεις χώροι του φεστιβάλ (όλοι σε απόσταση 2-5 λεπτών από το 013) ήταν το Het Patronaat, ένας χώρος διαμορφωμένος σαν εκκλησία, το Cul De Sac, μικρό μαγαζί ~250 ατόμων και το Extase που ήταν η καινούρια σκηνή του φεστιβάλ.
Μοιρασμένο σε τέσσερις μέρες, 14-17 Απριλίου, το Roadburn 2016, με curator τον Lee Dorian, είχε πάνω από 100 μπάντες και έγινε sold out αρκετά νωρίς. Η διοργάνωση ήταν πραγματικά αψεγάδιαστη, με λίγες ουρές μόνο στο Patronaat, χωρίς να αφήνουν καμία αίθουσα να γεμίζει ασφυκτικά. Η ατμόσφαιρα που δημιουργούσε ο κόσμος τόσο μέσα όσο και έξω από τις συναυλίες ήταν απίστευτη και ένιωθες ότι όλοι περνάνε καλά και το απολαμβάνουν. Μακάρι κάθε φεστιβάλ να είχε το επίπεδο της διοργάνωσης του Roadburn και δεν νομίζω να παραπονιόταν ποτέ ξανά κανείς για τίποτα!
Πάμε στα σημαντικά τώρα. Με πέντε σκηνές ήταν αντικειμενικά αδύνατο να δούμε όλες τις μπάντες οπότε θα αναφέρω τις μπάντες που είδα εγώ ή που άκουσα από φίλους.
Πρώτη μέρα:
Στήσιμο από νωρίς στην (μικρή) ουρά για βραχιολάκια και την απαραίτητη γνωριμία με τον χώρο. Το Main Stage ανοίγει με Cult of Luna να παίζουν ολόκληρο το “Somewhere Along The Highway”. Ήχος κρύσταλλο και φοβερή απόδοση, πραγματικά η καλύτερη αρχή για αυτό που θα ακολουθούσε. Συνέχεια με The Skull που δεν με ενθουσίασαν, Cult of Occult για τους οποίους άκουσα καλά λόγια και Hexvessel στο main που παρότι δεν το γέμισαν, σίγουρα ικανοποίησαν. Περιμέναμε πολλή ώρα στην ουρά για Oranssi Pazuzu (που σπείρανε από ότι μάθαμε) χωρίς τύχη οπότε απλά μεταφερθήκαμε στην κεντρική σκηνή για Converge που έπαιξαν ολόκληρο το “Jane Doe” καθώς και το ομώνυμο κομμάτι. Το αδιαχώρητο γενικώς σε ένα από τα highlight του φεστιβάλ. Ακόμα και εκεί να τελείωνε η μέρα θα ήμασταν χαρούμενοι αλλά όχι, καπάκια Paradise Lost, ολόκληρο το “Gothic” και δεύτερο μέρος με κομμάτια όπως “As I Die” και “Pity the Sadness”. Κλείσιμο με Black Mountain οι οποίοι έπαιξαν καλά αλλά ήταν γενικώς αδιάφοροι.
Δεύτερη μέρα:
Αρχή με Diamanda Galas που δεν την ακούσαμε ολόκληρη αλλά εντυπωσίασε. Στο Green Room ακούσαμε τους Sinistro, από την Πορτογαλία, οι οποίοι ήταν η αποκάλυψη του φεστιβάλ και τους προτείνω ανεπιφύλακτα! Scott Kelly solo καπάκια στο Patronaat και συνέχεια με CHVE (Colin H Van Eeckhout) από AmenRa σε πιο drone μονοπάτια. Οι G.I.S.M. στην κεντρική σκηνή δεν είχαν τον ήχο με το μέρος τους και δεν έγινε και ο πανικός που περιμέναμε, ωστόσο ήταν αρκετά καλοί. Μικρό διάλειμμα για ξεκούραση γιατί ακολουθούσαν οι Pentagram με έναν Liebling σε τρελά κέφια και τέλεια απόδοση. Γκρεμίσαν τη σκηνή μεταφορικά και κυριολεκτικά! Την ίδια ώρα παίζανε οι Dark Buddha Rising που έμαθα ότι ήταν εξίσου δυνατοί. Κλείσιμο με το δεύτερο show των The Skull που συνέχισαν να μην με εντυπωσιάζουν.
Τρίτη μέρα:
Είχε έρθει η σημαντικότερη μέρα του φεστιβάλ. Πήγαμε σχετικά αργά αφού έπρεπε να είμαστε ξεκούραστοι για αυτό που θα γινόταν. Αρχή με Tau Cross με καλό ήχο και καλή απόδοση. Οι Astrosoniq περίπου την ίδια ώρα είχαν γεμίσει το Green Room. Υπομονή μέχρι το δεύτερο show των Converge “Blood Moon”, όπου επικεντρώθηκαν στα πιο αργά και απαιτητικά κομμάτια τους. Στη σκηνή ανέβηκαν μαζί τους οι Chelsea Wolfe, Ben Chisholm, Stephen Brodsky, και Steve Von Till, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω περισσότερα! Έφυγα καπάκια να προλάβω να δω λίγο Admiral Sir Cloudsy Shovell, οι οποίοι γεμίσαν το Patronaat και παίξανε φοβερά, αν είχαν και κάποιον στο merch τους θα ήταν ακόμα καλύτερα! Η συνέχεια είχε AmenRa και “Afterlife”, ένα ακουστικό live που πραγματικά σου μαύριζε την ψυχή. Εκπληκτικές εκτελέσεις των κομματιών τους καθώς και δύο διασκευές μεταξύ των οποίων το “Parabol” των Tool. Είχε έρθει όμως επιτέλους η ώρα, το πρώτο από τα δύο επετειακά show των Neurosis. Για δύο ώρες διαλύσανε τα πάντα όλα με κομμάτια όπως “Times of Grace”, “Pain of Mind”, “Through Silver in Blood”, “Stones From the Sky” κ.α.. Το ξέραμε ήδη, αλλά απέδειξαν για μια ακόμα φορά γιατί είναι η μεγαλύτερη μπάντα στο είδος της και έχει φτάσει να γιορτάζει τα 30 της χρόνια με αυτόν τον τρόπο. Πραγματικά μας ισοπέδωσαν.
Τέταρτη μέρα:
Το Afterburner, η τελευταία μέρα του Roadburn είναι παραδοσιακά πιο χαλαρή και ήρεμη, για όσους αντέχουν ακόμα, με τρεις από τις πέντε σκηνές να φιλοξενούν live. Αρχή με Green Carnation που δεν μου είπαν και πολλά, ενώ οι Blind Idiot God στο Green Room ήταν αρκετά καλοί. Οι Jakob με το post τους ξεπεράσανε τις προσδοκίες και ακούγονται πολύ καλύτερα live από ότι στους δίσκους. AmenRa για τη συνέχεια που για πενήντα λεπτά δεν μας άφησαν να πάρουμε ανάσα. Μικρή ξενέρα γιατί είχαν άλλα 10 λεπτά και γιατί δεν ανεβάσανε τον Scott Kelly στη σκηνή, αλλά δεν μπορούμε να πούμε κάτι γιατί παίξανε φοβερά. Ξανά Neurosis και ξανά ισοπέδωση. “To Crawl Under One’s Skin”, “Locus Star”, “Grey”, “Pollution”, “The Web”, “We All Rage in Gold”, “Given to the Rising”, “The Tide”, “The Doorway” κ.α., τι να λέμε τώρα! Εμπειρία μόνο! Ιδανικό κλείσιμο στο φεστιβαλ με Buried At Sea και γυρίσαμε όλοι με ένα χαμόγελο στο στόμα και μια πίκρα που δεν θα ξημέρωνε άλλη μια μέρα με συναυλίες!
Νομίζω πως τα λόγια δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν τις εμπειρίες που αποκομίζει κανείς από το Roadburn. Για όσους δεν έχουν πάει ακόμα και έχουν την δυνατότητα ας μην το σκεφτούν ούτε λεπτό. Εμείς δώσαμε τα ραντεβού μας για του χρόνου (20-23 Απριλίου 2017) και έχουμε ήδη αρχίσει τις υποθέσεις για το επόμενο line up!