Η τελευταία ημέρα της συνεργασίας Release Athens X SNF Nostos Festival ήταν μια δύσκολη υπόθεση. Με πανέμορφα acts που δεν θα μπορούσαμε πραγματικά να ξεχωρίσουμε κανένα τους, μπήκαμε στη δύσκολη διαδικασία να διαλέξουμε τι θα παρακολουθήσουμε και τι θα αφήσουμε πίσω. Καθώς η -not too close, but not too far- απόσταση μεταξύ των δύο stages του festival έκανε αδύνατη τη συμμετοχή μας σε όλα τα events της ημέρας, αποφασίσαμε να τη βγάλουμε με τα full sets της επιλογής μας, και όχι με -λίγο από όλα- επιφανειακές εντυπώσεις.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
Η αρχή έγινε με τους Haunted Youth στο όμορφα διαμορφωμένο ξέφωτο του SNFCC. Οι συμπαθητικοί Βέλγοι υποδέχθηκαν το κοινό με μια σειρά απο dream pop ήχους και shoegaze αναφορές, κάτω από τον καυτό ήλιο. Αψεγάδιαστοι στον ήχο τους, οι πιτσιρικάδες indie rockers απέδειξαν τον σχετικό ντόρο γύρω από το όνομα τους, και σίγουρα κέρδισαν τις πρώτες εντυπώσεις. Παρά το δύσκολο έργο τους να ανοίξουν τη φεστιβαλική μέρα, κρίνοντας από τις αντιδράσεις του κοινού, που σιγά-σιγά έπαιρνε θέση, τα κατάφεραν μια χαρά. Το σχήμα του Joachim Liebens, με κομμάτια όπως τα “I Feel Like Shit and I Wanna Die”, “Teen Rebel”, “Gone”, “Coming Home” μεταξύ άλλων, συντόνισαν την προσοχή μας, κερδίζοντας το ζεστό χειροκρότημα.
Με τον κόσμο να γεμίζει εντυπωσιακά πλέον τα γρασίδια του Νιάρχος, η πιο fun στιγμή του φεστιβάλ είχε φτάσει. Ο λόγος για τους αγαπημένους Σουηδούς του ελληνικού κοινού, τους ακαταμάχητους Viagra Boys. Υποψιασμένοι ήδη από την περσινή εξαιρετική τους εμφάνιση στη χώρα μας, το ραντεβού μας ήταν μια άχαστη συνθήκη (συγγνώμη Ladytron). Με ένα ολιγόλεπτο change over από την ίδια την μπάντα (και τον ανάλογο χαμό από κάτω), τα πάντα ήταν έτοιμα για να απολαύσουμε το εθιστικό punk rock τους εκ νέου. “Ain’t No Thief”, “Slow Learner” για αρχή, και τα πάντα μπαίνουν στη θέση τους. Οι μπύρες εκτοξεύονται, το κοινό χοροπηδάει, τραγουδάει, και γεννάει ένα όμορφο χάος.
Οι λατρεμένοι μας “Punk Rock Losers” κατάφεραν για ακόμη μια φορά να μας κάνουν να ιδρώσουμε, με τους ίδιους να παραδέχονται πως την έβγαλαν όλη μέρα με ούζο (και πως ταιριάζει καλύτερα με πάγο, παρά με Red Bull). Επίσης, η -άχρηστη- backstage πληροφορία της ημέρας, θέλει τον Sebastian Murphy να παίρνει έναν υπνάκο επί σκηνής την ώρα του soundcheck. Φοβερός τύπος. Η επιλογή του χαλαρού “Worms” ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, και η κατάλληλη ευκαιρία να στείλουμε τον Γιαννάκη για μπύρες λίγο πριν το αναμενόμενο χάος. “Down In The Basement”, “Sports”, μπαλάκια τένις από το κοινό στη σκηνή, συντριβάνια από μπύρες, κάμψεις από τον τραγουδιστή, και μια extended διαολεμένη version του “Research Chemicals”. Τι άλλο να ζητήσει κανείς πια;
Με τους Interpol που ακολούθησαν το προσπαθήσαμε πολύ. Παρά την αγάπη μας για τις μουσικές τους, η έναρξη του live set τους δεν ήταν η ιδανική. Ίσως αυτό να είναι το στυλ τους, ίσως κάτι να πήγε στραβά με την επιστροφή των monitors, μα τα αρχικά “Toni” και “Obstacle 1” ακούστηκαν περισσότερο ως μια αγχωμένη version σχολικής πρόβας, παρά ως απόδοση μιας καταξιωμένης μπάντας. Από την άλλη, το αδιάφορο set τους μας έδωσε τη δύναμη για να τρέξουμε να δούμε τον αγαπημένο μας κύριο Ian, που τα έδινε όλα λίγο παραπέρα.
Με τους ήχους του “Rescue” να συνοδεύουν τα μισά της απόστασης από το ένα stage στο άλλο, μας γέμισε λαχτάρα και μας έδωσε την εντύπωση πως κάτι όμορφο συμβαίνει στη σκηνή της Πλατείας Νερού. Και είχαμε δίκιο. Οι Echo & The Bunnymen, σταθερή αξία του μελωδικού post-punk, ήταν η πιο ευχάριστη στιγμή της ημέρας. Με το καλάθι μας μισογεμάτο -και με αρκετές αμφιβολίες για την απόδοση τους εν έτει 2023- το group από το Liverpool διέψευσε από την πρώτη στιγμή τα πάντα, χαρίζοντας μας ένα αξέχαστο set.
Χωρίς οπτικούς αποπροσανατολισμούς με κάμερες και προβολές στις οθόνες -παρά ένα απλό “Bunnymen” εικαστικό- με τη συνοδεία χαμηλού φωτισμού και κάπνας, ο Ian McCulloch μας απέδειξε πως εξακολουθεί να είναι ένας χαρισματικός performer. Είχαμε όμορφες στιγμές με τα “Bring On The Dancing Horses” και “Seven Seas”, συγκινητικά sing alongs με το “Nothing Lasts Forever”, και ένα εξαιρετικό “Over The Wall”. Φυσικά, είχαμε και το “The Killing Moon”. Εκεί είχαμε δάκρυα, αγκαλιές, και λύτρωση, έως εκεί που έφτανε το μάτι μας. Συγκλονιστική στιγμή. Κλείσιμο με “Lips Like Sugar”, και τυπικό encore με το φοβερό “The Cutter”. Δεν θα ζητούσαμε τίποτα άλλο, τους ευχαριστούμε πολύ.
Μετά το συναισθηματικό μούδιασμα που μας προσέφεραν οι Echo & The Bunnymen, είχε έρθει πια η στιγμή να απολαύσουμε τη headliner της βραδιάς. Το αναπάντεχο come back της Siouxsie στα συναυλιακά -έστω- δρώμενα, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για όλους τους fans, και όχι μόνο. Υπό τον εκκωφαντικό ήχο του κοινού σε ντελίριο, και το intro του “Night Shift” από τα ηχεία, η punk θεά έκανε την εμφάνιση της επί σκηνής, γράφοντας εκ νέου ιστορία. Με ένα εντελώς διαφορετικό look, η Siouxsie Sioux κατάφερε να μας μαγέψει -και να μας συντονίσει- με μια εξαιρετική επιλογή τραγουδιών από την πολυετή πορεία της στη δισκογραφία.
Με κινησιολογικές τσαχπινιές και μετρημένες κουβέντες, η πρώην frontwoman των Banshees/Creatures δείχνει πως γνωρίζει καλά σε ποια φάση της συναρπαστικής καριέρας της βρίσκεται, έχοντας εφεύρει και έναν πανέμορφο τρόπο να διαχειρίζεται αυτή τη συνθήκη, χωρίς βέβαια να λείπουν και οι στιγμούλες από το punk attitude που μας έκανε να τη λατρέψουμε. Ακούσαμε τα “Face To Face”, “Cities In Dust”, “Christine”, “Happy House”, αλλά και την εξαιρετική highlight εκδοχή του “Passenger” του Iggy Pop. Για το τέλος, μας άφησε με το “Spellbound”.
Η Siouxsie είναι ένας παγκόσμιος μουσικός θησαυρός, και καλά κάνει που μας το υπενθυμίζει όποτε νιώθει πως χρειάζεται. Το Release Athens X SNF Nostos μας χάρισε μια εξαιρετική συναυλιακή βραδιά, που θα θυμόμαστε για καιρό.
