Η όγδοη ημέρα του φετινού Release Athens Festival είχε σημειωθεί στο καλεντάρι μας από καιρό. Αιτία; Η πρώτη εμφάνιση των Alice in Chains στη χώρα μας, αλλά και η επιστροφή μετά από 17 ολόκληρα χρόνια των Καλιφορνέζων heavy rockers Fu Manchu. Ίσως η σημαντικότερη ημέρα του φετινού συναυλιακού καλοκαιριού.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης & Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Λίγα λεπτά αφότου άνοιξαν οι πόρτες, το πρώτο act της ημέρας είχε ήδη πάρει τη θέση του επί σκηνής. Κλείνοντας ξεδιάντροπα το μάτι στις μουσικές της σκηνής του Seattle των 90’s, οι Monovine ζέσταναν τους αρκετούς, που βρέθηκαν μπροστά από τη σκηνή, με γνώριμους grunge ήχους της γενιάς των Nirvana. Χωρίς να έχουν να ζηλέψουν τίποτα απ’ την εν λόγω σκηνή, προετοίμασαν εξαιρετικά το έδαφος ζεσταίνοντας τους ενισχυτές για όλα όσα θα ακολουθούσαν. Τα κομμάτια απ’ το πρόσφατο “D.Y.E.”, αλλά και από το “Cliché” του 2011 συνόδεψαν τις πρώτες μας μπύρες -αλλά και τις άπειρες χαιρετούρες μας με παλιούς γνωστούς- κάτω από τον καυτό ήλιο. Ιδανικό ξεκίνημα, μιας πολλά υποσχόμενης μέρας.
Αν και οι λιγοστές σκιές του χώρου είχαν την τιμητική τους, αρκετοί ήταν αυτοί που «έπιασαν κάγκελο» για να απολαύσουν τους σταθερά καλούς -και ανερχόμενους στα μεγάλα σαλόνια- Puta Volcano, οι οποίοι έχουν ήδη ένα ισχυρό fan base, που τους ακολουθεί παντού. Το δυναμικό set τους, απέδειξε και με το παραπάνω το λόγο που αυτή η μπάντα κερδίζει συνεχώς έδαφος. Αν και αρχικά τα ξεχωριστά φωνητικά της Luna είχαν μια παράξενη ένταση, που δε «κούμπωνε» σωστά με την υπόλοιπη μπάντα, η συνέχεια ήταν υποδειγματική. Χωρίς να δείχνουν το παραμικρό ίχνος άγχους, οι Puta Volcano ήταν σε εξαιρετική φόρμα και το ευχαριστήθηκαν όσο και μεις. Η εμφάνιση τους σίγουρα κέρδισε ακόμη και όσους δεν είχαν εντοπίσει αυτή τη μπάντα στο μουσικό ραντάρ τους.
Μετά από λίγη ώρα, είχε έρθει η στιγμή να χαιρετήσουμε τον ανεξαρτήτου ηλικίας συναυλιακό καθωσπρεπισμό μας, αφού παραδοθήκαμε σώμα και ψυχή στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς των Καλιφορνέζων Fu Manchu, χάνοντας σχεδόν την αξιοπρέπεια μας από την ένταση των συναισθημάτων μας. Αλήθεια, πόσο μπορεί να ζυγίζει ένας σαραντάρης οικογενειάρχης; Τα 17 χρόνια αναμονής είχαν πλέον τελειώσει και στις 19.30 ακριβώς το παρεάκι του Scott Hill είχε πάρει θέση στη σκηνή της Πλατείας Νερού. Με τους ενισχυτές στο τέρμα και μπασαδούρα, που έκανε τα σωθικά μας να τρέμουν, μας παρουσίασαν ένα κυρίως παρελθοντικό (για καλό το λέω) set 14 κομματιών και διάρκειας περίπου 75 λεπτών.
Ένα φόβο τον είχα να σας πω την αλήθεια, μάλλον λόγω της πολύ μεγάλης μου αγάπης για τη μπάντα και γιατί ήταν και η πρώτη φορά που θα τους παρακολουθούσα ζωντανά, πως η εμφάνισή τους θα κυμαίνονταν στα όρια της διεκπεραίωσης, αλλά ευτυχώς διαψεύστηκα οικτρά. Οι μπροστά σειρές, αποτελούμενες κυρίως από πιτσιρικάδες, συνεπικουρούμενους από μερικούς μεσήλικες die hard fans, που είπαν να ξεσκουριάσουν λιγάκι και να θυμηθούν τα νιάτα τους, έδωσαν κυριολεκτικά πόνο από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα. Headline εμφάνιση, ο καλύτερος ήχος από τις τρεις ημέρες, που έδωσα το παρόν στην Πλατεία Νερού, και ένα συναυλιακό απωθημένο μείον. Ευχαριστούμε πολύ. 17 χρόνια ήταν πολλά, αλλά μας ανταμείψατε επαρκώς.
Μετά, λοιπόν, το ξύλο που δώσαμε και φάγαμε, ακολουθούσαν οι δικοί μας 1000mods. Λίγο η κούραση, λίγο το γεγονός ότι προσωπικά τους έχω δει πάνω από μια ντουζίνα φορές, απομακρύνθηκα αρκετά από τη σκηνή και παρακολούθησα την εμφάνιση τους από μακριά ρίχνοντας και μερικές κλεφτές ματιές και στο πίσω video wall. Τυπικά πλέον καλοί και σταθεροί στις εμφανίσεις τους, κάτι που συμβαίνει και λόγω του ασταμάτητου touring, οι χιλιομοδίτες για ακόμη μία φορά έγιναν δέκτες της αγάπης, με την οποία τους περιβάλλει τα τελευταία χρόνια το εγχώριο κοινό και αυτοί με τη σειρά τους δεν άφησαν κανέναν απογοητευμένο. Ίσως με λιγότερη όρεξη αυτή τη φορά, από άποψη επικοινωνίας, καθώς η σκηνή πενθούσε ακόμα τον άδικο χαμό ενός εκλεκτού μέλους της, κάτι που ανέφερε και ο Δάνης κατά τη διάρκεια του set.
Η ανυπομονησία μεγάλωνε, καθώς η ώρα της πρώτης εμφάνισης των Alice in Chains στα μέρη μας είχε πλέον φτάσει. Η συγκινησιακή φόρτιση επίσης. Δεν είναι λίγο να περιμένεις να ακούσεις από κοντά μουσικές, που έχουν στοιχειώσει την εφηβεία σου και τραγούδια που θα μείνουν για πάντα ριζωμένα μέσα σου. Υποψιασμένοι για το set, περιμέναμε 21 κομμάτια και λίγο πριν το ξεκίνημα ήρθε και η επιβεβαίωση.
Το τι ακολούθησε πραγματικά δε νομίζω ότι έχω την ικανότητα να το περιγράψω επαρκώς και να το μεταφέρω στο κείμενο. Ένα ποτάμι συναισθημάτων, συγκίνησης, χαράς, ένα ξέσπασμα, η νοσταλγία για τα χρόνια που πέρασαν. Ο Layne, που δεν ήταν εκεί, αλλά ήταν κιόλας. Μάλλον πάντα θα είναι εκεί. Μαζί με τον Kurt. Και τον Chris. Ο Jerry, που όσο και να το προσπάθησε να μείνει ανέκφραστος, στο τέλος του”Nutshell”, το οποίο και αφιέρωσε στο φίλο του, έσπασε λιγάκι. Σαν ένα τεράστιο memorial service. Γράφω και οι στιγμές μου έρχονται πάλι στο μυαλό. Νομίζω η σημαντικότερη συναυλία που έχω παρακολουθήσει.
Ναι, ήταν λίγο χαμηλά η ένταση τουλάχιστον στην 3-4 σειρά που βρισκόμουν… ναι, ο DuVall προσπαθεί, αλλά δεν είναι Staley, γιατί κυριολεκτικά δεν είναι ο Staley. Είναι ένας άλλος καλλιτέχνης, ο οποίος επιλέχθηκε από τον εξ αρχής ηγέτη αυτής της μπάντας να γεμίσει τα παπούτσια του μακαρίτη. Όχι, δεν ήταν άνευροι. Δεν είναι οι Slipknot. Δεν ήταν ποτέ το στυλ τους. Ναι, μπορεί να ήταν κουρασμένοι. Τελευταίο date του tour ήταν, άλλωστε. 21 κομμάτια έπαιξαν, δε κάνανε ξεπέτα. Τα υπόλοιπα τα ακούω βερεσέ. Στο encore μαζέψαμε τα κομμάτια μας, σωματικά και ψυχικά και τραγουδήσαμε, μέχρι να κλείσει η φωνή, τα “Would?” και “Rooster”. Ένας κύκλος, που ξεκίνησε κάπου 25 χρόνια πριν, έκλεισε. Ευχαριστούμε για τις μουσικές.