Οι London Grammar, αυτό το εκπληκτικό τρίο από το Νότιγχαμ, κατάφεραν να πλημμυρίσουν την Πλατεία Νερού τόσο με τον γαλήνιο συνδυασμό της indie pop και των διακριτικών ηλεκτρονικών τους αποχρώσεων αλλά και με τον κόσμο που προσήλθε για να τους απολαύσει ζωντανά, την έκτη ημέρα του Release Athens Festival.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
DAPHNE AND THE FUZZ
Η Δάφνη Λάζου και οι συνεργάτες της που αποτελούν τους Daphne And The Fuzz, ανέλαβαν το δύσκολο έργο να ξεκινήσουν την έκτη ημέρα του αγαπημένου μας φεστιβάλ με δεδομένη την απουσία κόσμου και την υψηλή θερμοκρασία. Ωστόσο οι ευχάριστες νότες, η ενέργεια και καλή διάθεση της Δάφνης, η οποία υπήρξε ιδιαιτέρως υπερκινητική καθ’ όλη τη διάρκεια του set, αποτέλεσαν μία αναμφισβήτητα «δροσερή» έναρξη.
D3LTA
Ο D3lta στη συνέχεια, έχοντας ως πλεονέκτημα δύο αρκετά γνωστά singles, το ”Hey You” και ”Strange” προσπάθησε να ξεσηκώσει το μάλλον υποτονικό παρευρισκόμενο κοινό χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά, θα χαρακτήριζα την εμφάνισή του ιδιαίτερα ευχάριστη και αισθητικά ενδιαφέρουσα. Ο D3lta έχει γερές βάσεις και δυνατό υλικό για να εξελιχθεί και να ακολουθήσει μια ανοδική πορεία. Σίγουρα θα ήθελα να τον παρακολουθήσω ξανά υπό άλλες συνθήκες και με μεγαλύτερο set.
HOOVERPHONIC
Η επιστροφή των Βέλγων Hooverphonic , τρία χρόνια μετά την εμφάνισή τους στο Release Athens Festival του 2019 συμπίπτει με την επιστροφή της Geike Arnaert, της τραγουδίστριας που έχει στιγματίσει τις περισσότερες και μεγαλύτερες επιτυχίες της μπάντας με τη φωνή και την ερμηνεία της. Μοιραία λοιπόν, όλα τα βλέμματα είναι καρφωμένα στη Geike, και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πόσο σικ και όμορφη είναι μέσα σε ένα κατά τα άλλα άκρως χειμερινό outfit, σχεδόν ακατάλληλο για μια τόσο ζεστή μέρα του Ιουνίου. H εμφάνισή τους ξεκινάει με το ”You Love Me to Death” για να δώσει τη συνέχεια στο ”Τhe Wrong Place”, το οποίο μπορεί να μην εκτιμήθηκε καθόλου κατά τη συμμετοχή τους στο διαγωνισμό της Eurovision το 2021, ωστόσο αποτελεί ένα όμορφα μελωδικό κομμάτι πιστό στο αγαπημένο στυλ των Hooverphonic.
Όλο τους το set αποτελεί μια ισορροπημένη μίξη νέων και παλαιών κομματιών, αλλά η καρδιά των παλαιών θαυμαστών θα χτυπήσει λίγο παραπάνω στα ”Vinegar & Salt”, ”2Wicky”, ”Eden” και ”Jackie Cane”. O Alex Callier και ο Raymond Geerts αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου το επικοινωνιακό κομμάτι, προσπαθώντας να μιλήσουν ελληνικά (ως συνήθως), ή να προλογίσουν κάποια κομμάτια λέγοντας κάποια μικρή ιστορία. Την ίδια ώρα η Geike φαντάζει άκρως αποστασιοποιημένη με μηδενική αλληλεπίδραση με το κοινό, σαν να ενδιαφέρεται μόνο να ερμηνεύσει άψογα κομμάτια τα οποία δεν την αφορούν συναισθηματικά και εκεί ίσως έγκειται και η αδυναμία που έχουν οι Hooverphonic στις live εμφανίσεις τους. Κατά τα άλλα, ακόμα και αν έχουν χάσει την αίγλη της παγκόσμιας φήμης τους, οι Ηooverphonic εξακολουθούν να είναι μία μπάντα έμπειρων μουσικών που χαρίζουν αξιοπρεπέστατες εμφανίσεις με το ”Mad About You” να έχει ήδη κερδίσει μία θέση στην κατηγορία «all time classic» κατακτώντας το ενδιαφέρον ακροατών νεαρότερης ηλικίας.
LP
Η ώρα είναι μερικά λεπτά μετά τις εννέα, και είναι η στιγμή της LP να ανέβει στην σκηνή. H Laura Pergolizzi, η επιτυχημένη αυτή τραγουδοποιός που κατέκτησε τον κόσμο και ως τραγουδίστρια κυριολεκτικά μέσα σε μία νύχτα με το ”Lost Οn You”, εμφανίζεται γεμάτη ενέργεια και διάθεση μέσα σε ένα λευκό cowboy outfit και κορδέλα με αστέρια στα μαλλιά της. Μαζί με την μπάντα που την πλαισιώνει και κρατώντας η ίδια μία κιθάρα, ερμηνεύει το ”When We Touch”, ενώ στο κοινό πρωτοστατούν μέλη από το fan club της, γεγονός που με ξαφνιάζει ευχάριστα. Το καλοφτιαγμένο set της περιέχει πολλές από τις επιτυχίες της όπως το” Girls Go Wild” , ”Muddy Waters”, ”Strange”, ”Everybody’s Falling in Love”.
Όλα τα κομμάτια ερμηνεύονται με εναλλαγές ακουστικής και της ηλεκτρικής κιθάρας, γιουκαλίλι και ντέφι καθώς και με το χαρακτηριστικό σφύριγμα που κάνει με το στόμα της. Kαθώς η εμφάνισή της κοντεύει να ολοκληρωθεί, η LP μιλά για το πόσο πολύ της έλειψε το ελληνικό κοινό και μας ευχαριστεί που ανάμεσα σε τόσα άλλα events, προτιμήσαμε να είμαστε μαζί της. Το ρυθμικό ”Dreamer” που ακολουθεί είναι η ανάγκη για ελπίδα και για μια νέα αρχή ενώ το ”Lost On You” επισφραγίζει τη θριαμβευτική της performance. Για όσους δεν γνωρίζουν, τα live της LP αποτελούν μια εμπειρία που κάποιος πρέπει να βιώσει για να πιστέψει. Η φωνή της είναι απίστευτα δυνατή και άρτια και η αλληλεπίδραση με το κοινό συναρπαστική. Όλα τα τραγούδια της ερμηνεύονται με ψυχή, δημιουργώντας ένα ευρύ φάσμα ανθρώπινων συναισθημάτων. Μια πραγματικά σπουδαία καλλιτέχνης στο είδος της.
LONDON GRAMMAR
Τα φώτα στη σκηνή σβήνουν εκτός από κάποιες ράβδους με έντονο κόκκινο φως και η ηχογραφημένη φωνή της Hannah Reid ξεκινά να μιλά για ανθρώπους τυχερούς που έχουν δίπλα τους τα άτομα που αγαπούν αλλά και για άλλους ανθρώπους που απόψε είναι μόνοι, όπως ήταν και εκείνη κάποτε, γι’ αυτό γνωρίζει το αίσθημα της μοναξιάς καλά, καταλήγοντας στο ότι όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε βιώσει τη μοναξιά. Η τριμελής μπάντα εμφανίζεται και οι δραματικοί ήχοι που συνοδεύουν το ήδη φορτισμένο συναισθηματικά intro τους, σχεδόν καλύπτονται από τα επιφωνήματα ενθουσιασμού και τα χειροκροτήματα του κοινού.
Η – όχι πλέον ξανθιά – Hannah, πανέμορφη μέσα στην απλότητά της, κρατά το μπάσο της και μαζί με τους Dan Rothman στην κιθάρα και τον Dominic Major στα ντραμς, ξεκινούν το set με το ομώνυμο single από την τελευταία δισκογραφική τους δουλειά Californian Soil. Ακολουθούν το ”Hey Now”, από το πολλαπλά πλατινένιο ντεμπούτο τους ”If You Wait” καθώς και το προσωπικά αγαπημένο μου ”Lord It’s A Feeling” επίσης από το νέο τους άλμπουμ.
Τα απίστευτα visuals που συνοδεύουν την εμφάνισή τους παραμένουν νωχελικά για να αλλάξουν ένταση και να λάβουν ζωντανούς και έντονους χρωματισμούς κατά την ερμηνεία των ”How Does It Feel” και ”Βaby It’s you”. Κατά την διάρκεια του ”Hell To The Liars”, όποιος είχε την τύχη να παρακολουθήσει την performance τους από ψηλά, θα μπορούσε να παρατηρήσει μια δέσμη από μοβ και ροζ «αύρες» να πλανάται στην ατμόσφαιρα, σαν όλα τα συναισθήματα να απελευθερώθηκαν ταξιδεύοντας προς τη σκηνή. Τρομερά εντυπωσιακό και περίεργα συγκινητικό παράλληλα.
Αναμφισβήτητο highlight, καθώς η βραδιά οδεύει προς το τέλος της, το ”Wasting My Young Years”, ερμηνεύεται από τη Hannah εντυπωσιακά και με ακατέργαστο πάθος, ενώ το κοινό τραγουδά, δηλώνοντας την οικειότητα και τον έντονο δεσμό με το κομμάτι εκείνο που στην ουσία «καθιέρωσε» την μπάντα στο ξεκίνημά της και αυτό είναι διπλά συγκινητικό.
Το κομμάτι που θα ρίξει την αυλαία της έκτης ημέρας του Release Athens Festival είναι το ”Lose Yοur Head” με τα φώτα να εναλλάσσονται απίστευτα γρήγορα από ένα λαμπερό κόκκινο σε ένα εκρηκτικό μπλε, καθώς μερικά ηλεκτρονικά beat παίζονται από τον Major και το πλήθος αρχίζει να χειροκροτεί ακολουθώντας τον ρυθμό.
Οι London Grammar πραγματοποίησαν μια εμφάνιση περίπου 70 λεπτών συνολικά και η απουσία του ”Nightcall” από το set τους σίγουρα «πλήγωσε» αρκετούς από τους παρευρισκόμενους, ωστόσο τίποτα δεν είναι ικανό για να μειώσει έστω και στο ελάχιστο την όμορφη παρουσία τους. Εξαιρετικά δεμένη μπάντα με τη φωνή της Hannah να λειτουργεί λυτρωτικά τόσο όταν συγκινεί με την ανάμνηση στιγμών όσο και όταν θίγει κοινωνικά ζητήματα όπως η γυναικεία κακοποίηση ή οι τοξικές συμπεριφορές μέσα σε μία σχέση.
