Η πέμπτη ημέρα του Release, ανήκει σε εμάς. Αυτό απέδειξαν οι Αγγελάκας, Παυλίδης, Παιδί Τραύμα (μαζί με τις μπάντες τους) και εμείς φυσικά, το κοινό που στηρίζει και ανοιχτά αλληλοεπιδρά, στους ρυθμούς και στους στίχους. Η γιορτή της εγχώριας μουσικής σκηνής, τροποποιήθηκε γρήγορα σε ένα γνήσιο, αντισυστημικό πάρτυ, στην Πλατεία Νερού, ζηλευτό πιθανόν και από εκείνο το παλιό, γνωστό σε όλους μας, στον 13ο όροφο.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (πλήρες photo report εδώ)
Παιδί Τραύμα
Το Παιδί Τραύμα ήταν η σπουδαία αρχή που περίμενα, αφού live δεν είχα καταφέρει να τους δω μέχρι τώρα, όπως και οι περισσότεροι, μάλλον, παρευρισκόμενοι από νωρίς στο χώρο. “Χιονάτη” και βρίσκομαι ήδη ανάμεσα στον κόσμο που έχει πιάσει θέση, κοντά στην σκηνή. Δεν μπορώ να συγκρατηθώ, ακολουθώ τις οδηγίες και στον ρυθμό, χορεύω παρατηρώντας. “Μα στην πραγματικότητα εσύ είσαι μες στο κάδρο, εγώ δεν έχω εαυτό μέσα από εσένα υπάρχω”. Υπάρχουν αρκετοί που ξέρουν τα τραγούδια και άλλοι, που τους πιάνει απλά η μουσική και έχουν μπει σε mode επεξεργασίας. “Ο Παλιός Ο Χρόνος” με σκαλώνει άσχημα. Βρίσκω καταπληκτικό τον τρόπο έκφρασης, τα λόγια πονάνε, ενώ η μελωδία, οδηγεί χορευτικά στην έκσταση, οι στίχοι, ωμά ή αλληγορικά, βαράνε στην ψυχή. Ένα ξέσπασμα που τελικά αποφορτίζει. “Πάτσι”, το κομμάτι που τρυπάει την καρδιά, “μοίρασε” τα φωνητικά στην Εmi Path, ως official μέλος της μπάντας, ώστε να ταράξει, ακόμη και τον τελευταίο ανυποψίαστο (εκτός αν δεν νιώθει ή δεν ακούει, δεν θα το εξηγούσα διαφορετικά).
Για γερά νεύρα το ”Ακαταλαβίστικο”, μιλάει για τις ιστορίες που επεξεργαστήκαμε και δεν θέλουμε την επανάληψη, αλλά τη νέα αρχή μέσα από τη γνώση τους, για όλους όσους ακόμη, θέλουν να παίζουν αντί να θυμούνται, σαν παιδιά, στην παιδική χαρά (ανατριχιαστικό το αναφιλητό του τέλους). “Με Λένε Μαρία”, “Το Μπολ” και “Το Φόρεμα” σαν την κατάληξή του, καταστροφικό, στο πιο θορυβώδες ορχηστρικό φινάλε του set. Το “Ασθενοφόρα” διαθέτει το beat-σειρήνα για να μας ξαναφέρει στις ζωές μας, αφού είναι το τελευταίο κομμάτι της αποψινής τους παρουσίασης, μα κόλλησε και το “Σαν Ιχθύς” και εκεί και μόνο εκεί, η ερμηνεία της Emi Path, δεν κατάφερε να πιάσει την επιθυμητή χροιά – τονικότητα.
Σαν σύνολο, η φωνή του Παιδί Τραύμα είναι παθιασμένη, αληθινή και περιέργως, βασανιστικά ερωτική. Αντιδρά στην μελαγχολία της, χωρίς υστερίες. Παραμένοντας χαμηλά, ο τόνος της, χαϊδεύει. Τα πλήκτρα, γλυκαίνουν τη μελωδία εξίσου, ακόμα και κατά τις εκρήξεις των υπολοίπων, εφόσον τα τύμπανα, πέρα από την σωστή καθοδήγηση, παρέα με τον μπασίστα (+πλήκτρα σε στιγμές), ηλεκτρίζουν τον ήχο με το προσθετικό τους gadget, όταν οι κιθάρες, σκαλίζουν τη μελωδία κατά τη διαδρομή, με τις δικές τους μνήμες και εντυπώσεις. Κάπου στα ενδιάμεσα ακούσαμε το νέο ‘hit’, “Rockstar”, συν ένα κομμάτι στην παρθενική του εκτέλεση, ενώ ένταξε τα “Στη Βεράντα” και “Νερατζιά”, στο οποίο τελευταίο, η ανταπόκριση του κόσμου στα παλαμάκια, δημιούργησε επικοινωνιακό, μουσικό δίαυλο. Εξέφρασε την τιμή του για τους υπερμέγιστους που ακολουθούν, μας ευχαρίστησε και αποχαιρέτησαν.
Παύλος Παυλίδης & Hotel Alaska
Η ώρα είναι 20:30 και “όσα δεν πρόλαβε η μέρα ν’αποδείξει, έρχεται η νύχτα με σκιές να μου τα δείξει”. Η γλυκιά αρμονία της αρχής “Τώρα Που Χάνεται Το Φως”, αποτελεί το ιδανικό εναρκτήριο για τον Παύλο Παυλίδη και τους Hotel Alaska. “Άννα” και “Το Παιδί Με Το Πατίνι”, μαρτυρούν μία δύναμη ίση με τη δυναμική που εκπέμπουν. Οι εντάσεις είναι ανεβασμένες, η ενέργεια ηλεκτρισμένη. Ένας νέος παίκτης, ο Αλέκος Γεωργουλόπουλος στην κιθάρα, συμπληρώνει στα σολαρίσματα και μαζί με τον Φώτη Σιώτα στο βιολί, συντελούν στα ξυσίματα και στην ψυχεδελική τροπή των συνθέσεων. Τα τύμπανα, ρυθμικά τις περιβάλλουν, το μπάσο με ηρεμία επαυξάνει, τα πλήκτρα επιδρούν και εκσυχρονίζουν. Η φωνή του Π.Παυλίδη, αγγίζει, αν και σχεδόν ίδια, ακούγεται ακόμη πιο ώριμη. “Ατλαντίς” με τα ‘λαλαλαλα’ του κόσμου να γεμίζουν τα κενά, μεταξύ της μουσικής και των στίχων. “Δεν θα πω σε κανέναν τίποτα”.
“Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι”, υπέροχα μας ξυπνάει από τη λήθη με σκοπό το χοροπηδητό. “Η Νεα Βαρβαρότητα” ελέγχει την ασταμάτητη χορευτική μας αντίδραση, “Η Φωτιά Στο Λιμάνι” εμπλέκει πανέξυπνα ένα μικρό τμήμα από το “Sleeper – Atomic (Blondie)” και επιτρέπει σε κάποιους κύβους – γραφικά, να εισέλθουν στις οθόνες του Release, που στα γενικά, zoom-άρουν στις τεχνικές των μουσικών. “Ρόδες”, “όλα γυρίζουν σαν τρελά”, οι φωνές του κόσμου ενωμένες τραγουδάνε τους στίχους, ακούγονται περισσότερο από έντονες. “Ο Βασιλιάς Της Σκόνης”, σαν old time classic, διατηρεί την σύνδεση με το ένδοξο παρελθόν, πριν η ευαισθητοποιημένη “Άνοιξη”, να blues-άρει και έτσι να καταλαγιάσει την στιγμή, στο παρόν.
“Το Φάντασμα Της Εθνικής Οδού”, δημιουργεί εικόνες, όσο ακόμη έχουμε ερωτήσεις, “όλα είναι δικά μας μα τίποτα δεν μας ανήκει”. “Πάρε Με Μαζί Σου” στη χώρα που χορεύουν όλη μέρα, για να είναι ωραία η ζωή, να είναι ωραία “Μόχα”. “Το Καράβι”, στη ζωντανή του εκτέλεση, συγκλονίζει, ‘αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου, λένε πως βλέπεις την απάντηση γραμμένη στην σελήνη”, η μετάδοση των πληροφοριών και των μουσικών σημάτων-σχημάτων, είναι αναπόφευκτη. “Αν θες μπορώ να χορεύω ως το πρωί, ένα τραγούδι που να λέει”, “Ότι Θες Εσύ”. Ναι καπνογόνα άναψαν, ο χορός έπιασε το peak που του ενέπνευσε το groove και το 2ωρο set, πέρασε ‘σαν νεράκι’, αδειάζοντάς μας με το “Περιμένω” για τους τίτλους τέλους. Καταπληκτικά δηλαδή.
Γιάννης Αγγελάκας & 100 ºC
Λίγα λεπτά νωρίτερα, από την καθορισμένη του εμφάνιση, ο Γιάννης Αγγελάκας με τους 100 ºC, βρίσκονται on stage. «Επιτέλους!» η πρώτη κουβέντα που ξεστομίζει και το βλέμμα του/βλέμμα μας, γυαλίζουνε. «Επιτέλους!» νομίζω πως ακούω την σκέψη ολονών μας, να επαναλαμβάνει. Τον εμπιστευόμαστε, απόψε θα το χαρούμε όσο δεν πάει. Μας το είπαν και τα μάτια του. “Ακόμα Περπατάω”, με έντονη τη διάθεση της εκκίνησης, όσο και το μήνυμα της (πήγε να μπει μία στροφή νωρίτερα, το αντιλήφθηκε, γύρισε προς τους συμπαίκτες του, κούνησε το κεφάλι συγκαταβατικά και χαμογέλασε, όπως και εμείς).
Το σχήμα έχει πλέον «οικογενειακό» χαρακτήρα και η φωνή του Αγγελάκα, αντανακλά τη φωνή του «δασκάλου» που θα επιλέγαμε. Η αρχή προμηνύει αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει. Με μυρωδιές Ανατολής, η “Δικαιοσύνη” καλπάζει στο όνειρο. Η πλατεία Νερού σείεται και αυτό δεν θα σταματήσει, μέχρι τη λήξη της βραδιάς. Τα τύμπανα ηχούν άρτια και γιγαντιαία, τα πλήκτρα πιάνουν τα μπάσα και δημιουργούν τον βαθύ σχεδιασμό, τα πνευστά (τρομπέτα και τρομπόνι) θα τον στολίσουν. Μαζί με την ακουστική και ηλεκτρονική κιθάρα της Λαμπρινής Γρηγοριάδου, η σύνθεση θα ολοκληρωθεί, ώστε να την κεντήσει έξτρα, η lead κιθάρα του νεόφερτου, ωραιότατου, Αλέξανδρου Κόντζογλου. Όλοι γύρω μου, σε ένα ταξίδι θαρρείς, με κοινό προορισμό, χορεύουν και τραγουδούν. Κοπέλες και κοπέλια, άντρες και γυναίκες, μικρά παιδιά.
«Λιγη επιθεώρηση ακόμα» και το “Τηλεντρόγκες”, νοστιμεύει στην live εκδοχή του, ένα ρεμπέτικο που punk-ροκάρει. Σφυρίγματα και ώπα. Σε λίγο “Οι Άνθρωποι Που Ζούνε Σαν Νεκροί”, υπέροχα θα με παρασύρει στα πιο σκοτεινά, κοφτά, τύπου ρομποτικά χορευτικά. Τα “Είμαι Τυχερός” και “Ακούω Τον Ουρανό Να Γελάει”, αβίαστα μας ενώνουν, το “Μέσα Μου Ο Αέρας Που Φυσά”, παγανιστικά μας συντονίζει. “Θυμάμαι Ένα Σπίτι” και «Φωνάξτε! Κι άλλο!» μας προτείνει,, “Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα”! Δεν σταματάμε την κίνηση και την συμμετοχή μας, “Σαράβαλο” ακολουθεί και το παρελθόν καταφθάνει, για να ικανοποιήσει τους πάντες. Στη σειρά: “Σιγά μην Κλάψω”, “Ακούω την Αγάπη”, “Δως μου Λίγη Ακόμα Αγάπη”, “Γιορτή”. “Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή”, ο παλμός, η δόνηση και το συναίσθημα που επιτεύχθη, δεν εκφράζονται με λόγια, αλήθεια λέω.
Μια δράση τόσο πολύχρονη και εκρηκτική, είναι αδύνατον να σε αφήσει αμέτοχο; Μέχρι και τα φώτα έδιναν χρωματισμούς και την ανάλογη σημασία: κάτασπρα πάγωναν, στα χαλαρά μέρη-γέφυρες, ενώ με πίεση στα κόκκινα και στα μπλε, διαχύνονταν κατά τα ξεσπάσματα και δημιουργούσαν ένα παιχνίδι, όμοιο με αυτό που έφτιαξε ο Γιάννης για όλους εμάς αυτήν τη βραδιά. Γαλαζοπράσινα έγιναν για το “Όλα Τ’ Αστέρια Τ’ Ουρανού” αποκλειστικά για το encore. “Θ’ανατέλλω” και ασυναίσθητα, πανέμορφα και αυθεντικά, σχημάτισαν οι παλάμες μας γροθιές. Με το ”Ταξιδιάρα Ψυχή” και τις ευχές του για καλό καλοκαίρι και καλή αντάμωση, πλέον χορτάτοι και ευτυχισμένοι, χωρίσαμε τους δρόμους μας. Ότι καλύτερο έζησα, τους τελευταίους μήνες σε live, είναι γεγονός. Ευχαριστούμε!
