To Release Athens μας ετοίμαζε καυτό metal τριήμερο για τα τέλη Ιουνίου, και πρώτοι επιλαχόντες ήταν οι Αμερικάνοι βασιλιάδες του nu/alt metal Disturbed, στην μόλις δεύτερη εμφάνισή τους στην χώρα μας. Στο πλάι τους, οι αγαπημένοι Bullet for my Valentine, οι απόλυτα σύγχρονες Nova Twins, και οι «δικοί μας» OΥD, σε μια βραδιά εστιασμένη κυρίως στον πιο μοντέρνο metal ήχο.
Ανταπόκριση: Σπύρος Ζαρμπαλάς / Φωτογραφίες: Ελισάβετ Παπαγιαννίδη-Shahakimova (πλήρες photo report εδώ)
Οι Καλαματιανοί OYD τον άχαρο ρόλο να ζεστάνει (κι άλλο) τον κόσμο κάτω από τον ανελέητο ήλιο, όμως δεν τους πτόησε, καθώς βγήκαν με ορμή στο stage. Παρά τα προβλήματα ήχου, το groove metal τους έφερνε τον κόσμο μπροστά στο stage, και η σκηνική παρουσία του frontman τους κατάφερε να ξυπνήσει το ζαλισμένο κοινό. Μας τόνισαν την κοινωνικοπολιτική χροιά των κομματιών τους, τόσο με τα visuals, όσο και με αναφορές στην κατάσταση της χώρας μας, ενώ πρόλαβαν στο περιορισμένο σετ τους να μας χωρέσουν και swing(!) στο τελευταίο κομμάτι.
Οι Nova Twins ήταν στα χαρτιά ό,τι πιο φρέσκο είχε φέτος το lineup του Release Athens, και αυτό παρ’ότι είναι θετικό, εμπεριέχει πάντα ένα μεγάλο ρίσκο, καθώς η πλειοψηφία του κοινού αγνοούσε την ύπαρξή τους. Στο τέλος του set είχαμε δει pit, χορό, κοπάνημα, sing along, και παντού γύρω πηγαδάκια που τις αποθέωναν, οπότε μάλλον το στοίχημα κερδήθηκε πανηγυρικά! Η Amy Love ακούραστη, δεν έχασε νότα από τα πολύ απαιτητικά runs των φωνητικών γραμμών της μπάντας, και το «είχε» σε τεράστιο βαθμό με την επικοινωνία με τον κόσμο.
Η Georgia South, από την άλλη, ήταν ένα πραγματικό οπλοστάσιο ήχων, καθώς με το μπάσο της, μια πεταλιέρα-διαστημόπλοιο και κάποια φοβερά gadgets, όπως ένα δαχτυλίδι που pitch-άρει τον ήχο, ήταν αυτή που κυρίως «κουβάλησε» στο μουσικό κομμάτι, χωρίς να ακουστεί στιγμή κάτι άδειο ή λειψό. Φοβερή ενέργεια από τη δυάδα, βγήκαν με τσαγανό και κατάφεραν να πείσουν κάθε δύσπιστο, παίζοντας αυτό το μείγμα nu/alt metal, που μέσα χώραγε από rap, μέχρι οριακά dubstep.
Αν η σημερινή μέρα του φεστιβάλ είχε τίτλο, αυτός θα ήταν: «Bullet for my Valentine: Η εξιλέωση». Μια μπάντα που παρά τα (πολλά) διαπιστευτήρια που έχει δώσει ανά τα χρόνια, η πλειοψηφία του πιο «παραδοσιακού» metal κοινού δεν την πήρε ποτέ στα σοβαρά, χθες τους έβαλε να φάνε τα λόγια τους. ‘Ηχος; Ενέργεια; Απόδοση; Παίκτες; Κομμάτια; Όλα στο 10, μπροστά σε ένα κοινό που – ξεκάθαρα – δεν περίμενε το σοκ.
Ένα απλό “This is called 4 Words” από τον Matt Tuck αρκούσε για να εξαλειφθούν τα 18 χρόνια που πέρασαν από το “The Poison”, και η εμφάνιση των BFMV συνεχίστηκε έκτοτε μόνο σε ανοδική πορεία. Τεράστια στιγμή το “Scream Aim & Fire”, στο οποίο δεν έμεινε τίποτα όρθιο, ενώ το “let’s go” στο “Tears Don’t Fall” πρέπει να το φώναξαν μέχρι και στις καντίνες έξω από την Πλατεία Νερού, αν κρίνω από την ενέργεια που απελευθερώθηκε εκείνη την στιγμή. Άριστοι μουσικά, παρά τα απαιτητικά κιθαριστικά σημεία, με αέρα μεγάλης μπάντας που έχει φάει τα stages με το κουτάλι, οι BFMV μας έδωσαν τη χαριστική βολή με τα “Your Betrayal” & “Waking The Demon”, και έφυγαν εν μέσω αποθέωσης. Θρίαμβος.
Μετά από ΑΥΤΗΝ την εμφάνιση των Bullet For My Valentine, όποιος ήθελε να ακολουθήσει θα έπρεπε να καταβάλει διπλάσια προσπάθεια. Οι Disturbed προσωπικά ένιωσα ότι είτε δεν ήθελαν/δεν τους ενδιέφερε, είτε δεν τα κατάφεραν. Ακούγονται “Stupify” και “10.000 Fists”, και παρά τις εκκλήσεις του (άριστου) David Draiman, υπάρχει μια σχετική παγωμάρα στο κοινό, αντί να χοροπηδάει όλη η πλατεία. Και ενώ το κλίμα δεν ήταν ιδανικό, τα συνεχόμενα breaks για σόλο κιθάρας/μπάσου/drums δεν βοηθούσαν καθόλου, καθώς κατέστρεφαν όποιο hype πήγαινε να δημιουργηθεί. Σε αυτό το είδος μουσικής ο κόσμος περίμενε να νιώσει παλμό και ένταση, και όχι να κρίνει βιρτουόζους μουσικούς.
Τα κομμάτια υπήρχαν, η απόδοση ήταν υπέρ-επαγγελματική, ο ήχος πεντακάθαρος, αλλά έλειψε πολύ το συναίσθημα και το δέσιμο με τον κόσμο που υπήρξε νωρίτερα. Ακόμα και στο “Sound of Silence”, στιγμή που περίμεναν πολλοί, έμοιαζε να βλέπουμε πιο πολύ κάποιο live video της μπάντας, παρά ζωντανή εμφάνιση. Τα μόνα σημεία που φαινόταν να έχει ψυχή το live ήταν 1) στην ομιλία του Draiman πρίν το “A Reason to Fight”, αφιερωμένη σε όσους φίλους έχει χάσει από καταχρήσεις και ψυχολογικά προβλήματα και 2) στα “Stricken” και “Down With The Sickness” που έκλεισαν το σετ των Disturbed πριν μας αποχαιρετήσουν, που όπως ήταν αναμενόμενο προκάλεσαν πανικό.
