Σε μια δύσκολη μέρα για την Αττική, ένα ακόμη συναυλιακό event ανανέωσε την παρουσία μας στην Πλατεία Νερού και το Release Athens Festival. Με τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού -και όχι μόνο- Arctic Monkeys και τους εκρηκτικούς The Hives να κλέβουν την παράσταση, η αθηναϊκή ριβιέρα (χμμμ…) έζησε μια ακόμη μαγική βραδιά.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (πλήρες photo report εδώ)
Παρά τον καύσωνα και πριν καλά καλά ανοίξουν οι πόρτες, εκατοντάδες πιτσιρικάδες -και όχι μόνο- ήταν αυτοί που “έτρεξαν” από νωρίς για να προλάβουν μια καλή θέση μπροστά απ’ τη σκηνή. Οι Green Was Greener του Θωμά Στρατάκη που άνοιξαν το φεστιβαλικό bill της ημέρας, γέμισαν την πλατεία με ψυχεδελικούς pop χορευτικούς ήχους, κερδίζοντας τις πρώτες εντυπώσεις. Σε συνδυασμό με την ζωντάνια και το κέφι εκ μέρους του κοινού, η εμφάνιση των Green Was Greener ήταν μια απ’ τις ευχάριστες εκπλήξεις του Release Athens Festival. Με σύμμαχο τον καλό ήχο, ακούσαμε tracks απ’ τον πανέμορφο πρόσφατο τους δίσκο Love Divine (αλλά και παλαιότερα κομμάτια) εμπνέοντας άπαντες για χορό με μια νοσταλγική 70’s/80’s διάθεση. Μας κέρδισαν, και τους ευχαριστούμε.
Το set του Willie J. Healey ήταν μια by the book pop rock (με ολίγη απο blues) φιλότιμη εμφάνιση, που αν και αρχικά αντιμετωπίστηκε ως ένα filler act του φεστιβάλ, κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις και το δυνατό χειροκρότημα. Χαλαρός ως περσόνα, ο Willie J. Healey παρέα με τους μουσικούς του, μας παρουσίασε μια χούφτα από feel good πιασάρικα indie κομμάτια απ’ την μικρή έως τώρα δισκογραφική του πορεία, χαρίζοντας στο κοινό ένα όμορφο μουσικό χαλί την ώρα που ο καυτός ήλιος άρχιζε επιτέλους να πέφτει. “Tiger Woods”, “Little Sister”, “Sure Feels Good” μερικά απ’ όσα ακούσαμε, και αποχώρησε απ’ τη σκηνή παρέα με την συμπάθεια μας.
Με τη σκηνή να γεμίζει ninjas (το stage crew των The Hives) είχε έρθει η ώρα για τους σουηδούς rock n’ rollers να επιβάλουν τους ρυθμούς τους στο αθηναϊκό κοινό, το οποίο σιγά-σιγά είχε αρχίσει να προκαλεί το αδιαχώρητο στο μπροστινό μέρος της πλατείας. Μ’ ένα πένθιμο εμβατήριο ως εναρκτήριο λάκτισμα -βασισμένο στο concept του αναμενόμενου νέου τους album “The Death Of Randy Fitzsimmons”- και έναν αψεγάδιαστο ήχο η κουστουμαρισμένη παρέα απ’ τη μακρινή Fagersta μπήκε απ’ ευθείας στο ψητό. “Bogus Operandi”, “Main Offender”, “Walk Idiot Walk”, με τον Howlin’ Pelle Almqvist στον ρόλο του rock preacher να μας κάνει ότι ακριβώς θέλει με την αυτοσαρκαστική (οριακά θεατρική) διάθεση του.
Στη συνέχεια μας παρουσίασε τον -δεύτερο- καλύτερο drummer του κόσμου, φιλοξενώντας στην σκηνή τον Matthew Helders των Arctic Monkeys παρουσιάζοντας μας το “Rigor Mortis Radio” απ’ τη νέα τους δουλειά. Ακούσαμε το γκαζιάρικο punk rock του “The Good Samaritan”, καθώς και μια έξοχη version των “Stick Up” και “I’m Alive”, για να έρθει και να μας απογειώσει το mega hit “Hate To Say I Told You So” στο οποίο εγινε και ο αναμενόμενος χαμός. Με τη σκηνική τους παρουσία να ξεπερνά κάθε προσδοκία και παράλληλα να μας υποχρεώνει σε συμπεράσματα πως οι The Hives είναι μια από τις καλύτερες live μπάντες στον πλανήτη, μας αποχαιρέτησαν με τα “Come On”, και το θαυμάσιο “Tick Tick Boom”.
Με δεδομένο πως δεν υπήρχε ουσιαστικός πυρήνας από fans των σουηδών στο εν λόγω event (εντοπίσαμε ίσως κάποιες σκόρπιες παρέες) και το πλήθος της πιτσιρικαρίας των Arctic Monkeys που είχε πιάσει από νωρίς τα μπροστινά πόστα να “υπακούει” σε κάθε πρόσταγμα του ταλαντούχου frontman οι Hives απέδειξαν πως μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Hands down λοιπόν. Οι τύποι μας χάρισαν αξεπέραστες στιγμές -και ο Almqvist την καρδιά του- σε ένα απόλυτα διασκεδαστικό rock and roll show, απ’ αυτά που χρειαζόμαστε, μα σπάνια απολαμβάνουμε στη χώρα μας. Ας ελπίσουμε πως θα μας επισκεφτούν ξανά σε ένα δικό τους headline show.
Στο break, η σκηνή αλλάζει εντυπωσιακά. Ο κόσμος ψάχνει να βρει την κατάλληλη θέση και περιμένει με ανυπομονησία τους εκλεκτούς καλεσμένους της βραδιάς. Αδιαχώρητη η κατάσταση μέχρι τον πύργο του ηχολήπτη, μα κάπως πιο ανθρώπινη η κατάσταση πίσω απ’ αυτόν. Μπύρες, νεράκια ανά χείρας και τα φώτα σβήνουν. Χιλιάδες κινητά υψώνονται, με σκοπό να αποθανατίσουν την είσοδο του group του Alex Turner στη σκηνή. “Sculptures Of Anything Goes” τα πρώτα ακόρντα τους, και ένα συντονισμένο ουρλιαχτό απ’ το κοινό καλύπτει τα πάντα. Οι Arctic Monkeys είναι στη σκηνή και η πόλη μας τους αγαπάει. Ο ήχος τους είναι εκπληκτικός, και το εκρηκτικό “Brainstorm” που ακολουθεί μας το αποδεικνύει.
“Efkaristw Athina” τα μοναδικά λόγια του Turner, μα αρκετά για να προκαλούν λιποθυμίες. “Snap Out Of It”, “Don’t Sit Down ’cause I Moved You Chair” και χωρίς ψεγάδι προκαλούν τα πρώτα sing alongs σε όσους καταφέρνουν ακόμη να έχουν ανάσες. Ο χαμός αναμενόμενος στα “Crying Lightning” και “Teddy Picker”, αλλά και στο “Why’d You Only Call Me When You’re High?” όπου ταμπέλες με αριθμούς τηλεφώνων υψώθηκαν από τους νεαρούς fans των πρώτων σειρών. Well played. Ακολουθούν τα “Fluorescent Adolescent”, “There’d Better Be A Mirrorball”, “505” και “Arabella” μεταξύ άλλων, καθώς και το single -κράχτης- για το νεότερο κοινό, το ρυθμικό “Do I Wanna Know?”. Τυπικό μπες-βγες για encore, με το “I Βet You Look Good On The Dancefloor” και “R U Mine?” να κλέβουν την παράσταση.
Οι Arctic Monkeys δεν είναι πια οι πιτσιρικάδες που γνώρισες με το breakthrough τους το 2006. Είναι ένα group απο επαγγελματίες μουσικούς, που προβάρουν μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Ο Alex Turner δε, γνωρίζει πως όλα τα βλέμματα είναι πάνω του και το απολαμβάνει με την κάθε του κίνηση. Και αυτό είναι μια συνθήκη που θέλει κότσια για να την διαχειριστείς χωρίς να γίνεις mainstream rock καρικατούρα. Δικαίως στην κορυφή οι Arctic Monkeys λοιπόν, και μεγάλη μας τιμή να τους έχουμε για δύο ημέρες στην χώρα μας.
