Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ. Καύσωνας στην πόλη, φουλ air condition, βαριές ανάσες, και ένα άχαστο event δίπλα στη θάλασσα. Παρά την απογοήτευση που προκάλεσε η ακύρωση της εμφάνισης των Boy Harsher λίγες ώρες πριν την έναρξη του Release Athens Festival, χιλιάδες ήταν αυτοί που αψήφησαν το καυτό κλίμα δίνοντας το παρόν σε μια -όπως αποδείχθηκε- ιστορική συναυλιακή βραδιά.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Χριστίνα-Θάλεια Παππά (πλήρες photo report εδώ)
Με το dj set του Junior SP. ως σφήνα της τελευταίας στιγμής στο πρόγραμμα του φεστιβάλ, καταφέραμε να μπούμε σε χορευτικό mood απ’ την πρώτη στιγμή. Μιξάροντας γνωστές-άγνωστες uplifting μουσικές, ο Αθηναίος DJ συνόδεψε την αναζήτηση μας για ίσκιο -μα και τις πρώτες μας μπύρες-, λειτουργώντας κυρίως ως μουσικό χαλί, παρά ως μια performance που απαιτούσε να έχεις καρφωμένο το βλέμμα σου στη σκηνή.
Με τον ήλιο σιγά-σιγά να πέφτει και ένα λυτρωτικό αεράκι να κάνει την εμφάνιση του, οι Marva Von Theo μας παρουσιάζονται επί σκηνής αποδίδοντας ένα όμορφο set από electropop/synth ρυθμούς. Αν και σε πρώτη ανάγνωση η μουσική τους δείχνει πως χρειάζεται 2-3 παραπάνω hits για να κάνει το σωστό γκελ μπροστά σε ένα πολυσυλλεκτικό φεστιβαλικό κοινό, η απόδοση τους ήταν εξαιρετική, κερδίζοντας το πρώτο ζεστό χειροκρότημα της ημέρας. Μας έπεισαν, και σίγουρα θα τους “ψάξουμε” για να τους απολαύσουμε σε ένα δικό τους show σε κλειστό venue. Μια χαρά.
Τη συνέχεια μόνο δύο λέξεις την ορίζουν. Σοκ και δέος. Ο/Οι Leftfield ήταν μια απ’ τις πιο σαρωτικές εμφανίσεις που έχει φιλοξενήσει ποτέ το Release Athens Festival. Η live εκδοχή του techno/dub/big beat -όπως θέλεις πες το- μουσικού genre που υπηρετεί το βρετανικό group ήταν εκκωφαντικά αποκαλυπτική. Αν και μπροστά στη σκηνή το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν χαοτικό (δεν στεκόσουνα στιγμή), στο μέσο της αρένας -και πόσο μάλλον κοντά στον πύργο του ηχολήπτη- η ακραία +μα πεντακάθαρη) ένταση αυτής της performance ήταν μια once in a lifetime εμπειρία. Παρέα με δυο MCs’ και έναν drummer, οι Leftfield μας παρουσίασαν αγαπημένα 90’s κομμάτια απ’ το ένδοξο παρελθόν τους, καθώς και αρκετές νέες συνθέσεις απ’ το πρόσφατο -και υπέροχο- “This Is What We Do”, συνοδεία απίθανων visuals και φωτισμών.
Ένα υπέροχο dance party με τα όλα του, με κομμάτια όπου η “ζωντανή” τους version είναι ακόμη καλύτερη από αυτή των album. Και αυτό άλλωστε είναι και η μαγκιά των Leftfield, καθώς έχουν πάντα κάτι παραπάνω να σου προσφέρουν από ένα απλό edit των συνθέσεων τους επί σκηνής. Στα highlights της βραδιάς είχαμε τα “Rapture 16”, “Accumulator”, τα αγαπημένα “Afrika Shox” και “Release The Pressure”. Και φυσικά το ι-σ-ο-π-ε-δ-ω-τ-ι-κ-ό “Phat Planet” που έκλεισε το set τους αφήνοντας μας με τα μυαλά στο χέρι. Οι Στέρεο Νόβα που ακολουθούσαν, έπρεπε να κάνουν σοβαρή δουλειά για να ξεπεράσουν αυτή την εμπειρία. Και ευτυχώς όλα πήγαν καλά.
Οι Στέρεο Νόβα κατάφεραν να συντονίσουν την εν έτει 2023 καλλιτεχνική τους ταυτότητα με το ιστορικό τους παρελθόν, χαρίζοντας μας ένα εξαιρετικό set από πρόσφατες συνθέσεις καθώς και μια σειρά αγαπημένων tracks απ’ τις πρώτες τους κυκλοφορίες σε νέα edits, αποδεικνύοντας πως πρόκειται για ένα group που εξελίσσεται και όχι μια 90’s ρομαντζάδα σε λούπα. Θεαματικό το σκηνικό τους, υπέροχα τα projections στην πλάτη τους, μα σπαζοκεφαλιά ο ήχος τους, καθώς ήθελε αρκετή τύχη για να βρεις τα κατάλληλα spot στον χώρο όπου το μπάσο δεν σου χάλαγε την (απολαυστική κατά τ’ άλλα) θέαση. Παρόλα αυτά, οι Κ.Β και Μ.Δ -καθώς και ένας drummer στην άκρη της σκηνής- με τις θεατρικά υπολογισμένες κινήσεις τους και την lo-fi αισθητική που τους χαρακτηρίζει, κατάφεραν να μας ενθουσιάσουν ξεπερνώντας κατά πολύ τις προσδοκίες μας.
“Νεα Ζωή 705”, “3000 Μέρες”, το ακόμη -δυστυχώς- επίκαιρο “Το ταξίδι της φάλαινας”, “Ισορροπία”, “Μικρό Αγόρι”, “Ταξίδι στη Γη/Ίριδα” (με guest φωνητικά) στα κομμάτια που ακούσαμε, με το προηχογραφημένο “Ηλίθια Αστεία” να εξυπηρετεί μια όμορφη αγκαλιά των δύο μελών του group στο μέσο της σκηνής κλείνοντας συγκινητικά την ιδιαίτερη αυτή παράσταση.
Αντί επιλόγου, μια παρατήρηση. Το πρόσφατο hype γύρω απ’ τους Στέρεο Νόβα, δεν σημαίνει αυτομάτως πως η μουσική τους είναι και η ψυχή του party. Πέρα από το spoken word/dance διαχρονικό vibe των πρώτων album (που είχε και -εκ των υστέρων- λίγο mainstream σφυγμό παραπάνω), το ιδιαίτερα εσωστρεφές/minimal συνθετικό όραμα τους -και υποτονικό σε πρώτη ανάγνωση κατά πολλούς-, ανέκαθεν απευθυνόταν σε περιορισμένα ακροατήρια. Το γεγονός πως πλέον έχουν καταφέρει να παρουσιάζουν το υλικό τους μπροστά σε χιλιάδες κόσμου, και να το διαχειρίζονται με τόσο επαγγελματισμό, είναι προς τιμήν τους. Και γι’ αυτό άλλωστε τους αγαπάμε.
