Με τον ερχομό του 2020, είχαμε και μια νέα άφιξη στην μουσική μας βιβλιοθήκη, το album των Redeye Caravan, “Nostrum Remedium”, που αποτελεί μια νέα προσθήκη στην ελληνική σκηνή για το είδος του αγγλόφωνου folk-americana. Τα vibes της άγριας δύσης είναι τόσο έντονα στο δίσκο, που τα κομμάτια του σίγουρα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως soundtrack για το «Westworld».
Το πρώτο album της μπάντας αποτελείται από δέκα μουσικά κομμάτια, στα οποία ακούμε και δέκα διαφορετικές ιστορίες. Ο δίσκος ανοίγει με το μυστήριο «The Descent» που ξεκινά με χαμηλά φωνητικά και με έντονο ρυθμικό μοτίβο, κάτι που κάνει το βασικό riff να ξεχωρίζει. Είναι ένα τραγούδι που σε παρασέρνει να κινηθείς στο ρυθμό του, πράγμα που συνήθως δύσκολα καταφέρνει ένα κομμάτι σε τέτοιο ύφος· ωστόσο ακούγοντας ολόκληρο το album, αυτό το στοιχείο είναι εμφανές σε όλα τα tracks. Απ’ την άλλη, το «El Muerto» ίσως και λόγω τίτλου, με κάνει να πιστεύω ότι είναι ένα τραγούδι που θα μπορούσε να ακουστεί και σε μια μεξικάνικη αυλή, διατηρεί ένα μυστήριο ύφος, είναι χορευτικό και φαίνεται να περιγράφει μια επικείμενη -θανατηφόρα- μάχη.
Στο «Onzymandias» ακούμε για πρώτη φορά ένα πιο «επιθετικό» ύφος που όμως δένει πολύ ωραία με το folk στοιχείο και τον έντονο ρυθμικό χαρακτήρα του κομματιού. Μάλιστα, η γραμμή πιάνου διακρίνεται χαρακτηριστικά στο κομμάτι και φέρνει στα αυτιά μας κάτι από gospel, κάνοντας το στίχο «living in the wild, in barren wasteland» να ξεχωρίζει. Στο ίδιο μελαγχολικό ύφος κινείται και το «At Gallows’ End» που πέρα από τους στίχους του, αυτό που αγγίζει τον ακροατή είναι τόσο η φυσαρμόνικα όσο και το σφύριγμα στην αρχή του τραγουδιού.
Ένα άλλο κομμάτι που ξεχώρισε στα αυτιά μου, τόσο για την πολύ επιτυχημένη ανάμειξη του pop μουσικού στοιχείου όσο και για τη σχέση του με την pop κουλτούρα είναι το «Marie Celeste» καθώς κάνει μια ευθεία αναφορά στους πειρατές της καραϊβικής. Το «Old Debt» είναι αυτό που κλείνει το δίσκο, αντιπροσωπεύοντάς τον εξ ολοκλήρου. Συνδυάζοντας το ominous ύφος με την Americana, δίνει την εντύπωση πως πραγματεύεται μια εναλλακτική ιστορία παρόμοια με εκείνη του «Fear of the Dark» και βάζει τον ακροατή να συνταξιδέψει στο nomadic ταξίδι τους.
To album έχει μια πολύ ισορροπημένη παραγωγή από ηχοχρώματα που δεν έχουμε συνηθίσει να ακούμε συχνά μαζί, και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό, παντρεύοντας τον ήχο της Irish harmonica με αυτόν της αμερικανικής δύσης. Κι ενώ θα περίμενε κανείς πως κάτι τέτοιο θα πλαισιώνεται και από ένα banjo ντύνεται με εντυπωσιακές διφωνίες. Το συγκρότημα μας προσκαλεί να ακολουθήσουμε τα μέλη του στο προσωπικό τους caravan, υποσχόμενοι να μας ταξιδέψουν με τις ιστορίες τους, και το μόνο σίγουρο είναι πως τα καταφέρνουν.