Μετά από ένα απ’ τα μεγαλύτερα δισκογραφικά gap στη πολύχρονη καριέρα τους -6 ολόκληρα χρόνια-, οι καλιφορνέζοι Rancid επέστρεψαν με ένα γκαζιάρικο διαμαντάκι. Κλείνοντας το μάτι στην χύμα συμπεριφορά του ομώνυμου της μπάντας LP του 2000, το “Tomorrow Never Comes” συγκρούεται μετωπικά με τον αφρό της δισκογραφίας τους, και σε στιγμές, νιώθουμε πως την ξεπερνάει.
Με τα singles “Tomorrow Never Comes”, “Don’t Make Me Do It”, “Devil In Disquise” να ορίζουν το μουσικό τους στίγμα -και σήμα- εν έτει 2023, οι καλιφορνέζοι καταφέρνουν να ξεχωρίσουν εκ νέου τα χνώτα τους από τον σωρό του αμερικάνικου punk rock με ένα ακόμη σημαντικό album. Μέσα σε κάτι λιγότερο από μισή ώρα, και χωρίς να ρίχνουν στιγμή τις ταχύτητες (μην περιμένετε σκά σουσού και fillers εδώ), οι Rancid παντρεύουν ιδανικά τις old school/new school punk υπέροχες εμμονές τους, ακροβατώντας στιγμιαία και στα όρια του μελωδικού hardcore. Κομμάτια όπως τα “Don’t Make Me Do It”, “Mud, Blood & Gold”, και τα anthemic (η χαρά του singalong) “One Way Ticket”, “Eddie The Butcher” δεν μπορείς παρά να τα ακούς συνεχώς στο repeat.
Χαοτικό, μα ταυτόχρονα -εξαιρετικά- κολλητικό, το “Tomorrow Never Comes” αναλαμβάνει να μας ξεκαθαρίσει πως το φαινόμενο Rancid δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του κουβέντα. Ίσα-ίσα. Αν και η μουσική τους δύσκολα θα κάνει γκελ σε νέα ακροατήρια, ο Tim Armstrong και ο Lars Frederiksen φαίνεται να γνωρίζουν πολύ καλά που πατάνε και που βρίσκονται. Είναι ακόμη εδώ -και μεταξύ μας- μας κάνουν να θέλουμε να μπούμε στο pit ακόμη και στα γεράματα. Και αυτό είναι κάτι πολύ όμορφο.