Πολλές φορές, όταν μουσικά είδη, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, μπλέκονται, το αποτέλεσμα είναι χαοτικό. Η τεράστια έλλειψη ομοιογένειας στο υλικό και το μπέρδεμα που δημιουργεί στον δημιουργό είναι καταστροφικό και οδηγεί τον εκάστοτε καλλιτέχνη συχνά σε αδιέξοδο. Λίγοι καταφέρνουν να βγάλουν ένα αποτέλεσμα αρμονικό και όμορφο, παντρεύοντας δύο αταίριαστους μουσικούς κόσμους. Ο Rami Winston μπήκε σε αυτήν την δύσκολη διαδικασία, να βάλει σε ένα καζάνι όλα του τα γούστα και τις επιρροές, να τα συνδυάσει με τις γνώσεις και το ταλέντο του και να γεννήσει μουσική που να θυμίζει λίγο τα στενά του Βronx και λίγο τα clubs των μαύρων στις νότιες κυρίως πολιτείες της Αμερικής, στη δεκαετία του ’50.
Ο Rami λοιπόν, βάζει κάτω τα κιθαριστικά παιξίματα των blues και τα κουμπώνει πάνω σε κλασσικού τύπου hip hop beats σε αυτό του το EP. Δύσκολη αποστολή μεν, φουλ ιντρογκαδόρικη δε. Το ταίριασμα και η συνοχή σε αυτό το 5-track album είναι παροιμιώδης. Δίχως να διαλέγει πολύπλοκες ή ιδιαίτερα intellectual συνθετικές μεθόδους, έχει φτιάξει πολύ ενδιαφέρουσες μουσικές και παράλληλα πάρα πολύ catchy. Κομμάτια, όπως το ‘Damn Mississippi’, ή το ‘Dan Louis Potosi’, είναι κομμένα και ραμμένα για ραδιοφωνικές playlists.
Για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα βέβαια, τεράστιο ρόλο έπαιξαν η παραγωγή, οι ενορχηστρωτικές και ηχητικές επιλογές. Η κατάλληλη λέξη για να τις χαρακτηρίσει είναι “ισορροπία”. Ίσο μοίρασμα μεταξύ του μοντέρνου και του vintage, ίσο μοίρασμα μεταξύ τον κιθαριστικών “νεύρων” που θυμίζουν Philip Sayce και των old school beats που παραπέμπουν σε 9th Wonder, στοιχεία ασύνδετα, αλλά το κλισέ “τα ετερώνυμα έλκονται” ισχύει σε αυτήν την περίπτωση. Κερασάκι στην τούρτα είναι οι συμμετοχές των A-F-R-O και Twinsanity που κάνουν πιο true τα hip hop σημεία.
Όλοι λίγο – πολύ γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να κάνεις κάτι ξεχωριστό, κάτι πειραματικό, κάτι που να μην μοιάζει με κάτι άλλο, στην Ελλάδα, ειδικά στη μουσική. Ο Rami Winston φαίνεται να ξεπερνά αυτήν την δυσκαμψία που χαρακτηρίζει την χώρα στα ακούσματά της πανηγυρικά. Γράφει ουσιαστικά hits με τον δικό του τρόπο, με τον τρόπο που του έχει βιδωθεί στο κεφάλι και δεν ακούει κανέναν που του λέει ότι “blues και hip hop δεν πάνε”. Πάνε και παραπάνε, αν τα δέσεις σωστά!