Οι Radiohead, μετά το προ πενταετίας “King of Limbs” επιστρέφουν με το ολόφρεσκο “A Moon Shaped Pool”. Εμπιστευόμενοι για ακόμη μια φορά το πάθος των οπαδών τους για νέες μουσικές, η ψηφιακή μορφή του album κυκλοφόρησε έναντι ελάχιστου αντιτίμου στην προσωπική διαδικτυακή σελίδα της μπάντας, ενώ η φυσική version του θα εκδοθεί κάποια στιγμή στα μέσα του Ιουνίου.
Λίγα λόγια περί δικτυακής φρενίτιδας και promotional marketing. Για λίγες ώρες, η κίνηση της μπάντας να μπλοκάρει κάθε είδους λογαριασμό της στα μέσα δικτύωσης, καθώς και το site της, δημιούργησε στον κόσμο ένα αγχωτικό συναίσθημα όμοιο με αυτό όταν η γκόμενα σου δεν σηκώνει το τηλέφωνο. Ευτυχώς όμως, κάποια φωτοτυπημένα ραβασάκια που στάλθηκαν σε κάποιους, καθώς και κάποια καρέ από ένα stop-motion video που ανέβηκαν στη σελίδα τους στο facebook λίγες ώρες αργότερα ερμηνεύτηκαν μάλλον ως καλό σημάδι. Φυσικά, όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα ένα διαρκές σούσουρο και ξενύχτι γύρω από το τι στο διάολο γίνεται με αυτούς τους τύπους, μέχρις ότου τα δυο πρώτα single τους είδαν το φώς της δημοσιότητας (και ολόκληρο το “A Moon Shaped Pool” λίγο αργότερα) όπου όλοι χτύπησαν παλαμάκια και κοιμήθηκαν ήσυχοι.
Ο Thom Yorke και η παρέα τους ήταν ανέκαθεν δύσκολα παιδιά. Σε κάθε δίσκο που κυκλοφόρησαν μετά το εμβληματικό “OK Computer” τραβάνε απ’ τα μαλλιά τις μουσικές αρτιστικές παραξενιές και κλάψες τους, με αποτέλεσμα τα ανάμικτα συναισθήματα στους ακροατές τους. Για πολλούς, οι Radiohead χαίρουν μεγάλης εκτίμησης αφού είναι η μεγάλη μπάντα που δεν συμπεριφέρεται σαν τέτοια, κυρίως λόγω του ότι η μουσική τους είναι εσωτερικής καύσης και όχι γηπεδικής. Για άλλους, η οριακά ακραία μορφή της μουσικής τέχνης που υπηρετούν, σε συνδυασμό με την κατά τόπους ανυπόφορη φωνή του Thom Yorke, θεωρείται σύγχρονο μαρτύριο, αφού ίσως είναι από τις λίγες μπάντες που σε ψυχοπλακώνουν χωρίς να καταλαβαίνεις καν τους στίχους. Και μάλλον η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Το ολόφρεσκο “A Moon Shaped Pool” είναι OK. Όχι Computer, αλλά κάτι παραπάνω από OK. Ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα τους, σε αυτόν τον ένατο κατά σειρά δίσκο τους καταφέρνουν να ενώσουν με εξαιρετική επιτυχία το κλειστοφοβικό και δυστοπικό χαρακτήρα της μετά “Kid A” εποχής, με τις πιο pop φόρμες του παρελθόντος. Τα ηλεκτρονικά parts σαφώς και είναι εκεί, άλλα η τακτική αυτή τη φορά βασίζεται σε πιο “γεμάτες” ενορχηστρώσεις που εναλλάσσονται με αρκετές πιο ακουστικές μουσικές φόρμες. Και αυτή τη φορά, ακούς και κιθάρες.
Τα αρχικά single που κυκλοφόρησαν είναι τα “Burn The Witch” και το “Daydreaming”. Το πρώτο σαφώς και είναι ότι πιο pop έχουν κυκλοφορήσει εδώ και καιρό. Το δεύτερο, αν εξαιρέσεις το αλλόκοτο video σε σκηνοθεσία Paul Thomas Anderson, όπου ένας κακογερασμένος Thom Yorke χαζολογάει ανοιγοκλείνοντας άσκοπα πόρτες, είναι ίσως ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν ηχογραφήσει. Κατά τ’ άλλα, παρά το γεγονός ότι ο δίσκος κυλάει ξεκούραστα (ναι, αυτό είπα) και με ενδιαφέρον, δε μπορείς να μην ξεχωρίσεις τα “Ful Stop” το εξαιρετικά κολλητικό “Identikit” και το “The Numbers”.
Όταν με το καλό χαλαρώσει το hype αυτής της κυκλοφορίας από σχετικούς άσχετους και περαστικούς “για την φάση” haters, θα βρει δίκαια το δρόμο της σαν μια από της καλύτερες στιγμές της καριέρας τους.