Is this how it ends?
Με αυτό τον «προφητικό» (;;;) στίχο ξεκινάει ο δέκατος – επίσημα – δίσκος των Ιρλανδών, πλέον θρύλων, Primordial. Το αν θα αποδειχτεί τελικά προφητικός ή όχι, μόνο αυτοί το γνωρίζουν. Πριν γράψω οτιδήποτε σχετικά με τον συγκεκριμένο δίσκο, θα ήθελα πρώτα να ξεκινήσω λέγοντας πως πάντα έτρεφα μια ιδιαίτερη συμπάθεια στο κουαρτέτο αυτό. Η πρώτη μου μουσική γνωριμία μαζί τους ήταν με το προ εικοσαετίας “Storm Before Calm”. Έκτοτε τους ακολουθώ πιστά, και ποτέ μα ποτέ δεν με έχουν απογοητεύσει. Αυτό που πάντα αγαπούσα, ήταν ότι μπορούν και παίζουν με έναν τόσο χαρακτηριστικό τρόπο, που θέλοντας και μη τους αναγνωρίζεις αμέσως. Αυτή τη μίξη δεύτερου κύματος Black Metal με τις άπειρες παραδοσιακές Κελτικές επιρροές, και την τόσο σπαρακτική φωνή του Alan Averil “Nemtheanga”, είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο απλά να την προσπεράσεις.
Μετά, λοιπόν, από ένα αρκετά μεγάλο κενό πέντε ετών, έρχονται με τη νέα κυκλοφορία τους “How it Ends”, μη έχοντας τίποτα να αποδείξουν. Απλά να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από όλους. Να παίζουν τραγούδια γεμάτα ψυχή και δύναμη. Αν και πλέον εδώ και χρόνια οι Black metal γραμμές έχουν πια ξεθωριάσει, δεν έχουν χάσει απολύτως τίποτα από τη δυναμική και την ενέργεια τους. Ίσα ίσα, θα έλεγα πως λόγω των πολλών ετών που η σύνθεση του γκρουπ παραμένει ίδια, όλοι δίνουν με πολύ χαρακτηριστική άνεση όλα αυτά που μπορούν να προσφέρουν. Θα πω πως η φωνή του Alan Averil μετά από όλα αυτά τα χρόνια, είναι σαν το καλό κρασί, μόνο καλύτερη γίνεται.
Οι Primordial δεν ήταν ποτέ κάποιο συγκρότημα που θα του έβαζες κουτάκια. Έτσι και τώρα, ακολουθούν αυτό που αυτοί θέλουν. Μας παραδίδουν δέκα ύμνους συνολικής διάρκειας 77 λεπτών. Θριαμβευτικά εμβατήρια, χτίζουν με τον ρυθμό τους την ιστορία που έχει το κάθε τραγούδι να μας πει. Στίχοι που διαπραγματεύονται το τέλος. Ποιο τέλος όμως; Το τέλος της καταπίεσης του κατακτητή. Την αντίσταση του λαού, της κοινωνίας και του καθενός ξεχωριστά. Αυτό που αναζητά ο καθένας μέσα μας, μπορεί εύκολα να το δει σε αυτούς τους αιματοβαμμένους στίχους. Δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι, γιατί νιώθω ότι μπορεί να μειώνω κάποιο άλλο, αλλά δεν μπορώ να μην κάνω ειδική μνεία στο “Pilgrimage to the World’s End”. Είχα ξεχάσει τόσα χρόνια τι φοβερά τραγούδια μπορούν να γράψουν οι Primordial. Εδώ μιλάμε, όμως, για ένα instant classic. Από την πρώτη νότα, νιώθεις ότι είσαι μέσα σε αυτή την σπαρακτική ιστορία, και ταξιδεύεις μαζί τους στο άγνωστο της θάλασσας.
Αν και δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα επίσημη περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, θα ήθελα πολύ να περάσουν πάλι από τα μέρη μας και να μας διηγηθούν τις νέες τους ιστορίες.