Το αθηναϊκό κουαρτέτο Pretend We Are Dead μπορεί μόλις τώρα να κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους “Nothing Is Permanent”, όμως δεν πρόκειται για κάποιο νέο σχήμα στην πιάτσα, καθώς σχηματίστηκαν πριν δέκα ολόκληρα χρόνια και πέρα από τις πολλές και διάφορες ζωντανές εμφανίσεις στο ενεργητικό τους έχουν και το EP “White Circle” που κυκλοφόρησε το ’16.
Μιας και δεν είχε τύχει να πέσουν στην αντίληψή μου όλο αυτό το διάστημα, δεν είχα ιδέα τι να περιμένω βάζοντας πρώτη φορά να ακούσω το “Nothing Is Permanent”, οπότε και με πήρε κάπως απ’ τα μούτρα η κιθαριστική ηχητική επίθεση, αφού πάνε κάμποσα χρόνια από τις εποχές που έπαιζε καθημερινά στα ηχεία μου αυτού του είδους η μουσική η grunge η “ορθόδοξη”, σκληρή, βρώμικη και αλήτικη.
Γιατί μπορεί παραδόξως η grunge στα 90’s να είχε μεταβληθεί σε μόδα, όμως δεν μπορεί να λησμονούμε ότι πρόκειται για μία σκηνή που είχε ξεπηδήσει από το underground, αντίδραση μιας απογοητευμένης γενιάς μετά τον Ρηγκανικό υπερσυντηρητισμό της δεκαετίας του ’80, ομοίως με την punk αντίδραση στον Θατσερικό συντηρητισμό μια δεκαετία νωρίτερα (και που υπήρξε τινά πνευματικός πρόγονός της).
Ακόμη κι αν η μετέπειτα οικειοποίηση της grunge από πολυεθνικές δισκογραφικές οδήγησε σε πλήθος εξευγενισμένα κακέκτυπα μέχρι να φτάσουμε στην αλλαγή της χιλιετίας, θρύλοι του ιδιώματος όπως Mudhoney, Alice In Chains, Soundgarden και Pearl Jam δικαίως απέκτησαν το μυθικό τους status.
Είναι στο δρόμο που χάραξαν αυτά τα ιερά τέρατα που βαδίζουν στο album τους οι Pretend We Are Dead, και στα εννιά κομμάτια του έχουν καταφέρει οργανικά να συμπεριλάβουν τις διαφορετικές εκφάνσεις της grunge που εκπροσωπούν οι παραπάνω, αποφεύγοντας τον ελλοχεύοντα κίνδυνο να ακούγονταν σαν ένα συρραμένο grunge τέρας του Φράνκενσταϊν.
Αν μια εποχή μπορούσε κάποιος κακόπιστος να τους κατηγορήσει που φορούν τόσο εμφανώς αυτές τις επιρροές τους στο μανίκι, απέχουμε δεκαετίες ολόκληρες από την τελευταία φορά που μπορεί να υπήρχε υπόνοια εμπορικότητας σε αυτό τον ήχο. Τώρα πια έχει επιστρέψει στη φυσική του θέση στο underground.
