Πολλές φορές γίνεται κουβέντα – τουλάχιστον στις δικές μου παρέες – για το αν το heavy metal μπορεί εν τέλει να μεταδώσει κάτι πραγματικά απειλητικό, κάτι ενοχλητικό και τρομακτικό. Ναι, επιθετικότητα και βία βρίσκεις με το κιλό, και κατά περιπτώσεις και αρκετά πειστικά. Υπάρχουν όμως δίσκοι που να μπορούν να σε κάνουν να νοιώσεις άβολα; Γιατί η αλήθεια είναι ότι η ηχητική και παικτική ακρότητα από μόνη της, από τη στιγμή που τα αυτιά σου την αποδέχονται και την συνηθίζουν, συνήθως δε φτάνει.
Σύντροφοι ας μιλήσουμε για το “Seven Churches” και τους Possessed. Έναν από αυτούς τους λίγους δίσκους, που βάζοντάς τον να παίξει νοιώθεις πώς να το θέσουμε… κάπως περίεργα. Οκ, ακραίος σίγουρα, και παικτικά, και ηχητικά, και ακόμα περισσότερο αν σκεφτείς πότε βγήκε και πώς ήταν η ακραία μουσική τότε, αλλά εδώ δεν μιλάμε για αυτό. Δε μιλάμε για μια ιστορική αποτίμηση, ούτε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα να μπώ στην κουβέντα για το ποιος έπαιξε πρώτος death metal. Το πραγματικά ενδιαφέρον για μένα εδώ, είναι ότι το “Seven Churches” ακόμα και σήμερα είναι ένας δίσκος που ξεχειλίζει από ατμόσφαιρα, με την αυθεντική, ουσιαστική σημασία του όρου. Ένας δίσκος που σε κάνει λίγο να σφίγγεσαι.
Ένας δίσκος που χτίζει μια αίσθηση απειλής, με έναν τρόπο που όπως πάντα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι πολύ εύκολο να εξηγήσεις με λόγια. Ένας δίσκος που ενώ τοποθετείται στην παράδοση του death metal, εν τούτοις εκπληρώνει φαντασιώσεις που παραδοσιακά συνδέουμε περισσότερο με το black. Είναι τα απόκοσμα φωνητικά του Jeff Becerra, είναι οι δαιδαλώδεις συνθέσεις και τα περίεργα δυσαρμονικά leads, είναι η παραγωγή; Είναι κάτι άλλο; Το απλά μαύρο εξώφυλλο; Ο τίτλος; Μα τι τους ήρθε να το πούνε “Seven Churches” οι γαμημένοι; Θυμάστε τι τίτλοι παίζανε εκείνη την περίοδο; Τι εξώφυλλα, τι αισθητική εν γένει; Και έρχονται κάτι απίστευτοι τύποι από το Bay Area και σου βγάζουν έναν δίσκο τόσο υποβλητικό, τόσο πειστικά μοχθηρό, που ακόμα και σήμερα η ακροασή του κάνει το στομάχι σου να δένεται κόμπος…
Η συνέχεια; Η συνέχεια είναι το “Beyond the Gates” τον επόμενο χρόνο, το “The Eyes of Horror” EP τον μεθεπόμενο, και το “Revelations of Oblivion” 33 χρόνια μετά. Να μιλήσουμε για αυτά; Μετά χαράς. Το “Beyond the Gates” αν και κάπως διαφορετικό από τον προκάτοχό του, και χωρίς αυτή την διαβολική κομψότητα αν μου επιτραπεί ο όρος, είναι εν τούτοις το λογικό επόμενο βήμα. Έχει ένα πιο λασπωμένο ήχο που προσωπικά θεωρώ ότι του ταιριάζει, και καταφέρνει να δημιουργήσει σε γενικές γραμμές την ίδια αίσθηση, όσο αυτό είναι δυνατό. Το EP τώρα οκ, δεν είναι άσχημο, αλλά δείχνει μια ξεκάθαρα πιο thrash κατεύθυνση από τα άλλα δύο. Το οποίο ναι μεν κλείνει το μάτι στον thrashά μέσα μου, εν τούτοις όμως αν κληθούμε να αποτιμήσουμε το κατά πόσον είναι διαποτισμένο με αυτό το μαύρο δηλητήριο που κάνει τους Possessed να είναι τόσο ιδιαίτερους, η ειλικρινής απάντηση είναι μάλλον «όχι τόσο».
Και μετά πάμε στο “Revelations of Oblivion”, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν έχει την θέση του “Seven Churches” στο metal συλλογικό ασυνείδητο, και αυτό είναι και το πρόβλημα. Γιατί αν το έχετε ακούσει δεν χρειάζεται να σας πω τίποτα, αν δεν το έχετε ακούσει όμως δε νομίζω ότι θα με πιστέψετε αν σας πω ότι είναι ένα album – μνημείο, τόσο στην ιστορία των Possessed, όσο και σε αυτή του death metal γενικότερα, όπως αυτή τέλος πάντων μπορεί να αποτιμηθεί από τον γράφοντα που ποτέ δεν υπήρξε συνεπής ακόλουθος του είδους. Αλλά διάολε, το μαύρο δηλητήριο που λέγαμε πιο πάνω υπάρχει εδώ και μάλιστα σε αφθονία, κουβαλώντας όμως και 33 χρόνια ζύμωσης, έτσι; Θα το πω αλλιώς. Αν το “Seven Churches” είναι ο τρόμος που παραφυλάει έξω από το παράθυρό σου μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, το “Revelations…” με την σύγχρονη παραγωγή του και το διαυγές του παίξιμο είναι ο ίδιος τρόμος αφού έχει σπάσει το τζάμι και έχει μπει πια στο σαλόνι σου. Ή στην κρεβατοκάμαρά σου. Ξέρεις τι, νομίζω είναι ήδη πάνω από το κρεββάτι σου. Και πάει να σε πνίξει.