Όταν το 2020 πρωτάκουσα το προηγούμενο άλμπουμ των Porridge Radio, “Every Bad”, πίστεψα λανθασμένα πως επρόκειτο για την πρώτη δουλειά τους, καθώς το “Rice, Pasta and Other Fillers” που είχε προηγηθεί το 2016, πόσο μάλλον οι πρώτες κυκλοφορίες της τραγουδίστριας/τραγουδοποιού Dana Margolin κάτω αυτή την επωνυμία το 2015, όταν ακόμη ηχογραφούσε τα ετοιμόρροπα μεν, αλλά ενδεικτικά από τότε του ταλέντου της κομμάτια σόλο με μία κιθάρα και ένα λάπτοπ στην κρεβατοκάμαρά της, είχαν περάσει σχεδόν απαρατήρητα από τον μουσικό τύπο.
Ακούγοντας ετεροχρονισμένα το ντεμπούτο των Porridge Radio σαν πλήρη μπάντα, ήταν εμφανές πώς από την πρώτη στιγμή διέθεταν τα χαρίσματα που έκαναν το “Every Bad” τόσο επιτυχημένο ώστε να φτάσει να διεκδικήσει μουσικό βραβείο Mercury. Για μία μπάντα με τόσο lo-fi ρίζες, αυτή η καταξίωση θα ήταν λογικό να έφερνε κι ένα μεγάλο στοίχημα: πώς συνεχίζεις από εκεί; Και πιστεύω αυτός ακριβώς ο επιτυχημένος χειρισμός είναι που από μεγαλύτερες “ελπίδες” του underground, τους εδραιώνει ανάμεσα στους κυριότερους εκπροσώπους της indie rock σήμερα.
Στο νέο τους άλμπουμ “Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky” οι Porridge Radio διατηρούν το κύριο γνώρισμα που έκανε τις μέχρι τώρα κυκλοφορίες τους τόσο ιδιαίτερες, συγκεκριμένα την επαναληπτικότητα των φράσεων που τραγουδά εμμονικά σαν σε σπειροειδή πορεία εκτός ελέγχου η Margolin πάνω από υπνωτιστικούς ρυθμούς και ψυχεδελικές, σχεδόν ευφορικές μελωδίες, λες και προσπαθεί απελπισμένα να ξορκίσει τα επίπονα συναισθήματα και τις αγωνίες της, ενίοτε μάλιστα με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Όμως αυτή τη φορά ενώ η μουσική συνεχίζει να ακολουθεί αυτές τις λυτρωτικές εξάρσεις με την ίδια ένταση και μελοδραματισμό όπως στο παρελθόν, ο ήχος τους έχει “λειάνει τις γωνίες” και δεν καταφεύγει τόσο στην εναλλαγή ηρεμίας και θορύβου για να το επιτύχει.
