Οι Polaris αξίζουν και με το παραπάνω να πρωταγωνιστήσουν στην metalcore σκηνή και πιστεύω θα το πετύχουν πολύ σύντομα. Ήδη ανεβαίνουν με γοργούς ρυθμούς και αυτή τη στιγμή που μιλάμε ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για να βγουν στη γύρα με While She Sleeps, August Burns Red και Bury Tomorrow. Ο μόνος λόγος θεωρώ που δεν έχουν γιγαντωθεί ακόμα είναι το κακό timing στο οποίο κυκλοφόρησε το εξαιρετικό δεύτερο album τους, “The Death of Me”, το οποίο κυκλοφόρησε λίγο πριν παρθούν τα μέτρα για την πανδημία με αποτέλεσμα να μην διαδοθεί όπως έπρεπε, δηλαδή με μια μεγάλη περιοδεία. Φέτος, λοιπόν, οι Αυστραλοί κάνουν το πολυπόθητο comeback και μας παρουσιάζουν το νέο τους πόνημα, με τίτλο “Fatalism”.
Δυστυχώς η κυκλοφορία του δίσκου έρχεται μαζί με την τραγική είδηση θανάτου του κιθαρίστα της μπάντας, Ryan Siew, ο οποίος έχασε τη ζωή του πριν λίγους μήνες από άγνωστα μέχρι στιγμής αίτια. Πριν μας εγκαταλείψει όμως κατάφερε, μόλις στα 26 του χρόνια, να αφήσει παρακαταθήκη δύο τρομερές δουλειές που οι λάτρεις του σύγχρονου metal θα τις μνημονεύουν για πολλές δεκαετίες ακόμα. Ειδικά το “Fatalism” περιλαμβάνει μερικά από τα καλύτερα riffs που έχεις ακούσει το τελευταίο διάστημα σε αυτό το είδος.
Το τρίτο ολοκληρωμένο album των Polaris τους βρίσκει πιο ώριμους και πιο συνειδητοποιημένους. Δείχνουν να γνωρίζουν ακριβώς που πατάνε και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Είναι φουλ συναισθηματικό και μουσικά ισορροπημένο, προσφέροντας στον ακροατή μία μοναδική εμπειρία. Η επιθετικότητα πάει χέρι-χέρι με την μελωδία και τα βαριά φωνητικά (που σε αρκετά σημεία νομίζεις ότι ακούς Sam Carter) συνυπάρχουν αρμονικά με τα καθαρά, ενώ δε λείπουν και οι πιο χαοτικές στιγμές, οι οποίες όχι μόνο δεν χαλάνε την ροή, αντιθέτως προσδίδουν το κάτι παραπάνω στις συνθέσεις.
Όλα εκείνα τα στοιχεία που γουστάρεις στο metalcore δηλώνουν βροντερό παρόν και τα συναντάς κάτω από μία αψεγάδιαστη παραγωγή. Οι κιθάρες βρίσκονται στη πρώτη γραμμή και εξαπολύουν riffs που άλλοτε είναι ωμά και απειλητικά, άλλοτε πιο μελαγχολικά και άλλοτε πιο μελωδικά. Έχουν την ικανότητα να προσαρμόζονται ανάλογα με το τι απαιτεί η περίσταση. Το rhythm section είναι στιβαρό και γνωρίζει ακριβώς ποια είναι η δουλειά του. Οι εναλλαγές φωνητικών επίσης κλέβουν την παράσταση, ενώ υπάρχουν και ορισμένα ηλεκτρονικά στοιχεία που ευτυχώς δεν υπερβάλλουν, απλώς σιγοντάρουν τα υπόλοιπα όργανα.
Το “Fatalism” κρύβει μια άγρια ομορφιά και σου δίνει μία περίεργη αίσθηση σύνδεσης με κάτι που βρίσκεται έξω από τον εαυτό σου. Σίγουρα μιλάμε για δίσκο-milestone για τους Polaris, που τους παίρνει από το χέρι και τους πηγαίνει στο επόμενο level. Κρίμα και άδικο που ο Ryan Siew δεν βρίσκεται πια εδώ για να δει το δημιούργημά του να “μεγαλώνει” και να παίρνει τα respects που του αξίζουν.