Ήταν απλά, μία Πέμπτη βράδυ, που αποφάσισα να πάω να δω τους Los Tre στον Λούη, όταν ξαφνικά, μία σκέψη πέρασε από το μυαλό μου και δεν σταμάτησε να με τσιγκλάει. Πολλά χρόνια δεν παίζουν τα παιδιά; Δεν θυμάμαι να πετυχαίνω σχετικά άρθρα στον Τύπο. Μήπως τα στέκια και οι καφενέδες, δεν θεωρούνται τόσο εναλλακτικά; Μα, οι αξιόλογες, αυθεντικές εκφάνσεις έκφρασης, τέχνης, κατά τις συναντήσεις, εκεί, underground, αυτές δεν διαμόρφωσαν την μεταφορική ερμηνεία και υπόσταση του όρου, της κουλτούρας-αντικουλτούρας; Μέχρι που και ώσπου, ανεβαίνει το επίπεδο, μολονότι underground, δεν χωράει ο κόσμος, ο ήχος και άλλα πολλά…
Έτσι, αφού αυτό που εγώ, μπορούσα εύκολα να κάνω πάνω στην σκέψη μου, ήταν να την καταγράψω, είπα και να την υπερθεματίσω. Συνομίλησα επιπλέον μαζί τους, για μια σκιαγράφηση της μπάντας και της φάση της, μέσω σκέψεων και ερωταπαντήσεων. Γιατί οι Άγγελος Αγγελίδης, Βασίλης Παπασταμόπουλος και Λέανδρος Φράτνικ, κρατάνε με σεβασμό και σε ζωντανή ισορροπία, την τέχνη της μουσικής και του δρόμου με τη λαϊκή παράδοση, ακόμη κι αν θα μπορούσαν να στοχεύσουν σε live sessions αστεράτου ξενοδοχείου, by the swimming pool (“El Sombrero” άκου και θα καταλάβεις).
Ένα brief μουσικής ανάλυσης:
Τα τύμπανα πιάνουν το τέμπο γειώματος/κατάστασης. World music η συμπεριφορά, μεταξύ afro/soul/funk η διάθεση και με πολύ jazz στα πιατίνια. Το μπάσο, γεμίζει με βάθος τον ρυθμό, δονείται σαν woofer και ενώ παραμένει τονικό, επίμονα συμπληρώνει ποικιλοτρόπως, τον γδούπο από την μπότα. Όσο αναφορά τον Άγγελο, κιθαρίστας εξαιρετικός. Με γυμνά τα δάχτυλα, σε μακροσκελή grind, κινείται συχνά γύρω από την ψυχεδέλεια και την blues rock, προσδίδοντας σε φάσεις, όχι μόνο τη μελωδία των κομματιών, αλλά και την φωνή τους, μέσω των χορδών. Θ’ ακούσεις αμανέδες, τριξίματα, επιτηδευμένα τραβήγματα και τραγουδιστά σημεία, χωρίς λόγια, παρά μόνο με τον ήχο που αντανακλά στο νου. Όπου, κρουστά και κουδούνα, ίσον ηχόχρωμα. Με punk-ρεμπέτικη αντίληψη τουτέστιν και ταξιδιάρικους σκοπούς, η αποδόμηση της jazz, του Αφρικάνικου παλμού, των Ανατολίτικων αντηχήσεων και του κουνήματος αλλά ”Cubaretto” (βλέπε part1), αναγκάζει το αποτέλεσμα, να αναπνέει πολυπολιτισμικά, εφόσον ενώνει μουσικούς δρόμους, επιρροές και είδη, αποδεικνύοντας πως δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, εμείς οι άνθρωποι. Για την κουλτούρα που πειραματίζεται, ακούμε το “Υolo”.
Αν το “Margoudi” σφραγίζει τη «λαϊκή» ένωση του σχήματος με το κοινό, ο τελικός προορισμός, σφυρίζει Ινδία-Πακιστάν, με το παιχνιδιάρικο,“Panjabi Hipster”, να ξεσηκώνει το πλήθος. Το “Little Five Who Wanted To Be Four”, θα surf- άρει φακίρικα, εκμεταλλευόμενο ένα κύμα από fuse, παρά ταύτα, για ένα σίγουρο trip-άκι, εμπιστεύσου την stoner εσάνς του “BM70006”. Στα προτείνονται για ακρόαση επίσης, το αντισυμβατικά δομημένο “Twenty One”, το διαφορετικής λογικής “To Zeimbekiko Ths Eygnosias”, καθώς και το «για χάρη» της ροκ, από τα blues παρελκόμενο, “Manica’s dream”.
Κοινωνικοπολιτική στάση:
Η φάση έχει κάπως ανοίξει, με τα ωράρια, τις μουσικές και τις υπαγορεύσεις. Η όλη διαχείριση με την πανδημία έχει αποτύχει, αφού ενέτεινε τους κοινωνικούς αποκλεισμούς και το πιο πρόσφατο θέμα για να διχαζόμαστε και να παίρνουμε θέση, προέκυψε από ένα νέο πόλεμο. Θα ήθελα την οπτική/άποψή σας, σκεπτόμενοι α)την πανδημία και β)τον πόλεμο.
«Η πανδημία, ήταν και είναι, μια από τις πιο δύσκολες περιόδους για όλους/ες, πόσο μάλλον για τους ανθρώπους που ασχολούνται με την τέχνη. Δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε και ήμασταν για πολύ καιρό χωρίς κυβερνητική βοήθεια. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε στο δημιουργικό κομμάτι, αν και ειδικά στο πρώτο lockdown, υπήρχε περιορισμένη διάθεση και γι’ αυτό. Ο πόλεμος ήρθε, να μας εξαντλήσει και αυτός, ψυχολογικά και οικονομικά. Εδώ, να πούμε ότι είμαστε αντίθετοι στην εισβολή στην Ουκρανία, όπως είμαστε αντίθετοι και σε κάθε εισβολή γίνεται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου (Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία, Παλαιστίνη, Σερβία κοκ), γιατί αυτός που την πληρώνει πάντα είναι ο λαός, είτε είναι στην πλευρά των νικητών και πολύ περισσότερο, αν είναι στην πλευρά των ηττημένων».
Live Issues:
Οι Los Tre, διατηρούν συνειδητά τη σχέση τους με τους μικρούς χώρους-τόπους συνάντησης, όπου ο πραγματικός όγκος διαμορφώνει και την ατμόσφαιρα, η αλληλοεπίδραση είναι πιο άμεση και το συναίσθημα περισσότερο familiar. Γουστάρουν να τζαμάρουν. Συχνά. Το διασκεδάζουν. Κι αυτό, φυσικά και φαίνεται. Στο περνάνε, είτε το χορεύεις, είτε σε ευαισθητοποιεί. Η διάδραση, λειτουργεί άψογα.
Εννοείται, πως όσο δελεαστικά έρχεται και η δυνατότητα από τις μουσικές σκηνές της Αθήνας, άλλο τόσο αρπάζεται και η ευκαιρία για απλωσιά. Χωρικά, χρωματικά και μουσικά. Πόσο καλύτερα θεωρείται πως επικοινωνείται η μουσική σας δεξιότητα, από άποψη ήχου και δυνατοτήτων κυρίως, που παρέχονται μέσα από τις επαγγελματικές μουσικές σκηνές;
«Σίγουρα, έχοντας επιλέξει τα δέκα χρόνια ζωής μας να παίζουμε σε μικρούς χώρους, χωρίς επιπλέον υποδομές σε ήχο και φώτα, έχουμε χάσει ένα μέρος της ποιότητας που θα μπορούσε να έχει το live μας. Μπορεί να υπάρχει αρκετή φασαρία, μπορεί λόγω κόσμου να είναι δύσκολο ακόμα και να μπεις στο μπαρ, μπορεί λόγω μορφολογίας του χώρου, ο ήχος να είναι κακός. Παρόλα αυτά, παίζοντας σε μικρούς χώρους, κερδίζουμε την επικοινωνία, την αμεσότητα με τον κόσμο, την συχνότητα των εμφανίσεων μας, καθώς και το χαμηλό κόστος γι’ αυτούς που θα έρθουν να παρακολουθήσουν. Μας αρέσει πολύ η λαϊκή πλευρά του Live μας. Για τα 10 μας χρόνια, επιλέξαμε το πρώτο όμως. Και είχαμε να διαλέξουμε στο να κάνουμε ένα party ή στο να παρουσιάσουμε στον κόσμο ένα live, που να μπορούν να μας δουν και να μας ακούσουν, με διαφορετικές συνθήκες!»
Τα αγαπημένα σας αθηναϊκά στέκια;
«Νομίζω ότι πάνω-κάτω, συχνάζουμε στα μαγαζιά, στα οποία παίζουμε δηλαδή: Καμπεθόν, Κανάρια, Λούης, Μόργκαν, Glendora, Τσουλήθρα στο Μεταξουργείο, Βραζιλιάνα στα Πετράλωνα, Beatniks στα Εξάρχεια, Cobra Ηigh στο Νέο Κόσμο!»
Πολυ-λειτουργικές ατάκες; Που σας ακολουθούν στα χρόνια, έχουν τη σημασία τους, ίσως αποτελούν θέμα συζήτησης/έμπνευσης, ή τέλος πάντων, λειτουργούν κατά κάποιο τρόπο για την πορεία και εξέλιξή σας.
«”los tre”, από τα ποδανά (του τρούγια)
”three tigers and three baby tigers” (τρεις τίγρεις και τρία τιγράκια, πες το γρήγορα)
”eleven chords for Εrik” (μας κορόιδευε ο φίλος μας ο Έρικ ότι δεν έχουμε πολλά ακόρντα στα κομμάτια μας και έτσι φτιάξαμε ένα κομμάτι με πολλά. Όχι έντεκα, αλλά το έντεκα ακουγόταν καλύτερο)
”Χελιδόνι” (Το χελιδόνι είναι αφρικανικό και όχι ευρωπαϊκό. Αυτή η πληροφορία μπορεί να σου σώσει τη ζωή)
”Manica’s Dream” (Δανειστήκαμε τον τίτλο του τζαζ κομματιού “Nica’s Dream”, αλλά έχοντας αντλήσει έμπνευση από το φίλο Νίκο Μανίκα)
”The Meaning Of Life”, νομίζω μια πόρτα στη μέση του πουθενά, είναι ξεκάθαρα το νόημα της ζωής».
Πολυπόθητοι Στόχοι;
«Το εξωτερικό θα λέγαμε. Festival και ταξίδια!»
Ερώτηση – πάσα: Αξιόλογες παράλληλες ενασχολήσεις σας και αναφορές σε όργανα και ανθρώπους, που συμπληρώνουν το βασικό τρίο (drums – μπάσο -κιθάρα), στις ηχογραφήσεις, αλλά και σε ορισμένα live σας.
«Είμαστε πολύ κοντά στον 5ο μας δίσκο. Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς θα κυκλοφορήσει, γιατί πλέον, η ουρά αναμονής στα εργοστάσια παραγωγής βινυλίου, είναι τεράστια. Είμαστε πολύ χαρούμενοι με αυτό που έχει βγει σαν αποτέλεσμα. Είμαστε πολύ χαρούμενοι επίσης, που στους 2 τελευταίους δίσκους, όπως και σε αυτόν που ετοιμάζουμε, είχαμε φίλους που έπαιξαν και ανέβασαν πολύ την μουσική μας! Τα τελευταία 5 χρόνια, μας κάνει παρέα ο Άγγελος Πολυχρόνου, το ημιμόνιμο χελιδονάκι. Στους δίσκους μας, έχουν συμμετέχει ο Κωστής Χριστοδούλου στα πλήκτρα, ο Jim Σταρίδας στο τρομπόνι, ο Θοδωρής Ρέλλος στο σαξόφωνο, ο Γιάννης Πουπούλης στην κιθάρα, ο Νίκος Μανίκας στα κρουστά, ο Φίλιππος Telestons στην κιθάρα, ο Γιάννης Παπαναστασίου σαξόφωνο, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος τρομπέτα και ο Λεωνίδας Σαραντόπουλος στο φλάουτο».
Υπάρχουν ημέρες άρνησης; Να μην παίξετε νότα, να μην ακούσετε ήχο…
«Σίγουρα προτιμήσαμε πολλές πρόβες να τις χαραμίσουμε για χάρη του ήλιου… Αλλά και πρόβες μέσα στην καραντίνα (που δίναμε από το ψυχικό μας υστέρημα), που δεν γινόταν να παιχτεί νότα. Να μην ακούσουμε μουσική πολύ δύσκολο».
Los Tre: σαν να λέμε τρελός και καλοκαίρι, ποιο είναι το δυνατότερο σημείο ταύτισης;
«Το καλοκαίρι, είναι η αλήθεια, ότι είναι η αγαπημένη μας εποχή. Ταιριάζει και στον τρόπο ζωής μας και στην μουσική μας. Και προσπαθούμε να παίζουμε όσο περισσότερο γίνεται και όσο πιο κοντά στην θάλασσα γίνεται».
Αγαπημένα σημεία-εικόνες από τα καλοκαιρινά/νησιώτικα tour;
«Τα περισσότερα καλοκαίρια μας, τα έχουμε περάσει στην Αμοργό. Μας αρέσουν τα περισσότερα από αυτό το νησί… Το πιο φρέσκο που έχουμε από εκεί, είναι το περσινό μας Live, στο βοτανικό πάρκο. Ήταν ένα πάρκο που χόρευε… Αγαπημένο μέρος, η Κάτω Μεριά. Kαινούρια συναυλιακή αγάπη, είναι η Γαύδος. Οι 2 εμφανίσεις μας, ”στην Άκρη” στο Σαρακίνικο, μας έχουν μείνει αξέχαστες! Όπως και ένα πολύ ωραίο Live, στην παραλία του Κορθίου, στην Άνδρο το ’20!»
Πάμε τώρα, στην σκηνή του Ilion Plus, όπου στις 14 του Απρίλη, θα γιορτάσετε τα γενέθλιά σας, για τα 10 χρόνια στον χώρο, στον κύκλο, μαζί… Εφόσον η μουσική σας, καταφέρνει να ικανοποιεί το ενδιαφέρον έμπρακτα, χωρίς ιδιαίτερες χρήσεις από ηλεκτρονικό εξοπλισμό και ούσης προσιτή από πολλές απόψεις, ποια είναι η ευχή σας;
«Η ευχή μας είναι να καταφέρουμε να ανοίξουμε κι άλλο τα αυτιά μας και το μυαλό μας και η μουσική να γίνει λιγότερο συντηρητική (όπως ήταν)! ‘Οσομν αφορά τους Los Tre, δεν υπάρχει καλύτερη ευχή, από το να κρατήσουμε αυτό το επίπεδο φιλίας που έχουμε, το οποίο έχει και άμεσο αντίκτυπο στον τρόπο που γράφουμε και παίζουμε».
Υ.Γ. Ευχαριστώ για την ανταπόκριση και την κουβέντα μας.