Στο άκουσμα του ονόματος “Planet Of Zeus”, γνωρίζεις πως έχεις να κάνεις με ένα διαχρονικό συγκρότημα της heavy rock και stoner, εγχώριας μουσικής σκηνής, το οποίο έχει θέσει τις απαρχές της μουσικής του πορείας κάπου στα μέσα του 2009, με καταιγιστικές εμφανίσεις τόσο στη χώρα μας, όσο και σε ευρωπαϊκό σύνολο. Έχοντας ήδη εκπληρώσει ένα προσωπικό στόχο αλλά και μια καθολικά αποδεκτή επιτυχία με την κυκλοφορία του μέχρι τώρα πιο εμπορικού τους άλμπουμ “Loyal To The Pack” το Μάιο του 2016, ένα μουσικό εγχείρημα που έθεσε τα θεμέλια για τη διεξαγωγή ενός επίσης πολύ αναγνωρισμένου ευρωπαϊκού τουρ, οι Planet Of Zeus, με την τωρινή τους δημιουργία παίρνουν το ρίσκο να δοκιμαστούν σε έναν ήχο ήδη γνώριμο στο κοινό τους, αλλά εμφανώς παραλλαγμένο σε αρκετά σημεία. Στα πλαίσια παρουσίασης του πέμπτου κατά σειρά studio album τους που τιτλοφορείται ως “Faith In Physics” σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αντιλαμβανόμαστε μια ηχητική μεταστροφή του συγκροτήματος προς ένα ακόμη πιο “βρώμικο” attitude στοιχειοθετημένο από τα κλασικά βαριά και συνεχή μαχητικά riffs, το έντονο μπάσο και το χαρακτηριστικό γρέζι της χροιάς του frontman της μπάντας, Μπάμπη Παπανικολάου να συντροφεύει κάθε τραγούδι. Ταυτόχρονα όμως για πρώτη φορά ξετυλίγονται μέσα στα κομμάτια, pop elements που μας φέρνουν στο νου τους QOTSA, αλλά και τα πιο καθαρά φωνητικά που ίσως έχουμε συναντήσει μέχρι στιγμής από μέρους του frontman. Στο σύνολο των κομματιών του άλμπουμ, παρατηρούμε επίσης μια αρκετά πιο έντονη και καθαρή κοινωνικοπολιτική συνείδηση όσον αφορά το περιεχόμενο των στίχων.
Η πρώτη απόπειρα επαφής μου με το Faith In Physics, κυλά αρκετά κοντά στις προκαθορισμένες και προϋπάρχουσες προσδοκίες μου. Καθώς ακούω το πρώτο κομμάτι, το Gasoline, άμεσα δημιουργώ και φέρνω στο νου μου το σκληρό και σκοτεινό ηχόχρωμα που χαρακτηρίζει τους PoZ. Γκρουβάτος ρυθμός, απογυμνωμένες κιθάρες που παίρνουν φωτιά, ογκώδη ντραμς και αρκετά πιο καθαρά φωνητικά από πλευράς του Μπάμπη, γεγονός που προκαλεί μια μικρή έκπληξη συγκριτικά με παρελθοντικές δουλειές τους. Το Man Vs God, αντιπροσωπεύει ένα τραγούδι που πραγματεύεται εσωτερικές υπαρξιακές αλλά και κοινωνικές ανησυχίες και εδώ η εύστοχη μαεστρία των τυμπάνων, τις ωθεί έντονα να εξωτερικευτούν. Παικτική αρτιότητα, με ένα συγκεκριμένο σημείο ηχητικών επιρροών λίγο αλλιώτικων,κάπως πιο ανατολίτικων θα έλεγε κανείς, στοιχειοθετημένες όμως και πάλι από μεστά, βρώμικα φωνητικά και καταιγιστικά riffs.
Μια pop ευαισθησία ξετυλίγεται στο “The Great Liar” καθώς ο ήχος τους μεταστρέφεται πιο κοντά στο στοιχείο των Queens Of The Stone Age, παρ’ όλα αυτά όμως δίχως να χάνεται η δική του δομή και φόρμα. Διαλέγουν τις επιρροές αυτές και τις φέρνουν στα μέτρα τους. Γρήγορες και δυναμικές εναλλαγές, ρυθμός που σου μένει και σου κολλάει. Ένα καλοδουλεμένο κομμάτι, που το τελικό αποτέλεσμα σε αφήνει αρκετά ικανοποιημένο. Η pop ατμόσφαιρα, συνεχίζεται με την έναρξη του “Revolution Cookbook” αλλά σπάει φανερά σε κάποια σημεία με την ένταξη στη μελωδία, του γνήσιου και ωμού heavy rock ήχου που ήδη γνωρίζουμε. Στο συγκεκριμένο κομμάτι ξεχωρίζω τις εναλλαγές στη φωνή του Μπάμπη, σαν να διαπλέκονται σε ένα παράλληλο σύμπαν, τα φωνητικά του Corey Taylor με εκείνα του Josh Homme, σαν μια πιο εκτεταμένη σύγκριση. Το “All These Happy People” εκφράζει μέσα από την ωμότητα και την αμεσότητα του, ενδεχομένως την ανεκπλήρωτη συναισθηματική ολοκλήρωση που βιώνεται στις ανθρώπινες σχέσεις κι έρχεται να δέσει αρμονικά με τα προυπάρχοντα ακούσματα καθώς βαδίζει σε κοινό ηχητικό μοτίβο. “Your Song” βαπτίζεται εκείνο το κομμάτι που μέσα από τους στίχους και τη μελωδία του λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη για εσένα που δειλιάζεις και πρέπει να ανακτήσεις τη ζωή στα χέρια σου και να βγεις νικητής. Μακριά από τον πλέον κλασικό σκληρό ήχο των PoZ, παραπέμπει και σε πιο καθαρά alternative rock τραγούδια. Καθώς παίζει το “Let Them Burn”, το μπάσο και η κιθάρα δεσπόζουν και κάνουν κουμάντο. Μια επίσης psychedelic pop εισαγωγή, με έναν ανερχόμενο και επιβλητικό δυναμισμό στη συνέχεια. Στο On Parole, η χέβι μέταλ έρχεται να κοντραριστεί με τη stoner rock δημιουργώντας έτσι έναν εύστοχο ηχητικό συγκερασμό. Ξεχωρίζει το instrumental στοιχείο και οι θεατρικοί κιθαριστικοί ελιγμοί. Ένα κομμάτι, φόρος τιμής ενδεχομένως στους ένδοξους Motorhead και κατ’ εμέ το πιο ακέραιο αλλά και το πιο παικτικά καινοτόμο του συγκεκριμένου δίσκου. Τέλος ο Βασιλιάς του Τσίρκου (King Of Circus) κάνει την εμφάνισή του μέσα από μια ψυχεδελική, noisy ατμόσφαιρα, απαρτιζόμενη από την ήρεμη και συγκροτημένη παρουσία της κιθάρας, των τυμπάνων και του μπάσου, ενώ στη συνέχεια επέρχεται η κορύφωση τους, όπου ο ήχος ματώνει γλυκά και επανέρχεται στην προηγούμενη κατάστασή του.
Οι Planet Of Zeus, στην παρούσα χρονική στιγμή και με τη δημιουργία του συγκεκριμένου άλμπουμ, έχουν τεστάρει οριακά τον εαυτό τους, προβάλλοντας μια εντελώς διαφορετική εικόνα, μακριά απ΄ εκείνη που τους έχουμε συνηθίσει ηχητικά, γεγονός που ίσως μας κάνει επιφυλακτικούς και μας ξενίζει. Παρολ’ αυτά στο σύνολό του, το Faith In Physics, παρουσιάζεται ως μια ώριμη ηχητική μετεξέλιξη των PoZ, ενώ παντρεύει με αρμονία στοιχεία της ποπ κουλτούρας με εκείνα της stoner και heavy metal σκηνής, προσδίδοντας παράλληλα το ψυχεδελικό ύφος και στίγμα μέσα στις μελωδίες των κομματιών, κάτι που κατ’ εμέ το καθιστά αρκετά ενδιαφέρον, διαφορετικό και πιασάρικο σαν πόνημα και δικαίως τραβάει την προσοχή μας.