Ο συναυλιακός χώρος του Fuzz Club, την Παρασκευή και το Σάββατο το βράδυ, στις 20 και 21 του μήνα Δεκέμβρη, γέμισε από πλήθος κόσμου, διαχρονικών αλλά και νεότερων fans, με σκοπό να απολαύσουν για άλλη μια φορά επί σκηνής ένα συγκρότημα, που αναμφίβολα έχει δημιουργήσει μια καταξιωμένη και άρτια μουσική πορεία εδώ και περίπου 15 χρόνια. Οι Planet Of Zeus, με την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ “Faith In Physics” ακολουθούν μια ξεχωριστή ηχητική διαδρομή, εμφανώς καινοτόμα και παραλλαγμένη απ’ το συνήθη συνεχές καθαρό και σκληρό ήχο του συγκροτήματος, οδηγούμενη σε μια πιο pop στροφή, με το στοιχείο ωστόσο του stoner να παραμένει το κεντρικό σημείο ενδιαφέροντος. Ταυτόχρονα σε αυτό το υλικό, ακούμε τη συνολική έκταση της πληθωρικής και ακέραιας φωνής του frontman, Μπάμπη Παπανικολάου. Το “Faith In Physics” χαρακτηρίζει τη μπάντα αναφορικά με τον τρόπο με τον οποίο ξεκίνησε ηχητικά, τη στοιχειοθετεί όσον αφορά το τι πρεσβεύει μέχρι σήμερα και ταυτόχρονα μας προσφέρει την ιδέα της αλλαγής, πάνω σε ορισμένες νόρμες που είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα στη μουσική αλλά και στη στιχουργική τους.
Ανταπόκριση: Ευτυχία Διαμαντή / Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης
Μέσα σε ένα κλίμα ενθουσιασμού και ανυπομονησίας, το Σάββατο βρέθηκα στη δεύτερη μέρα της ζωντανής παρουσίασης του άλμπουμ τους “Faith In Physics”, με το οποίο ήρθαμε σε μια πρώτη ολοκληρωμένη επαφή το Σεπτέμβριο του 2019. Παρατηρούσα τον κόσμο ακόμα να συγκεντρώνεται στο venue. Η σκυτάλη δόθηκε αρχικά στον Κροταλία. Το συγκρότημα που δημιουργήθηκε από τον Αλέξανδρο, τον Βασίλη και τον Ζάχο αρχικά, το 2014, είναι γνωστό στην εγχώρια σκηνή, για το πατροπαράδοτο, desert punk που προσφέρει, συνοδευόμενο από ελληνικό στίχο. Ακούσαμε μεταξύ άλλων το επιτυχημένο single του ομώνυμου EP τους που κυκλοφόρησε το 2015, “Για μια θέση στον ήλιο”, το οποίο αποτέλεσε και την αρχή του set τους. Mέσα σε μια ηχητική δίνη, απαρτιζόμενη από γρήγορες και ρυθμικές κιθάρες, έντονα και ογκώδη ντραμς αλλά και μεστά, βρώμικα φωνητικά, μας παίζουν με εξαιρετική αρτιότητα, κομμάτια της συνολικής μουσικής τους διαδρομής έως τώρα. Προσωπικά, ξεχώρισα, τα “Mετά τη Βροχή”, “Κύματα” και το “Περίστροφο”, τραγούδια γκρουβάτα και καλοδουλεμένα, που σε προκαλούν σχεδόν αναπόφευκτα να χορέψεις και να το ζήσεις. Οι ίδιοι προθέρμαναν και αναζοπύρωσαν κατάλληλα το κοινό, το οποίο ανέμενε με ατέρμονη τέρψη, τους καταιγιστικούς Planet of Zeus, να σαρώσουν το stage. Διέκρινα γύρω μου κυρίως νέους ανθρώπους, έτοιμους να βυθιστούν στη σωρεία συναισθημάτων που θα εκρήγνυνταν με το που πατούσαν οι Planet, το πόδι τους επί σκηνής.
Η κόκκινη αυλαία, κλείνει κι εμείς αρχίζουμε να μετράμε αντίστροφα. Λίγα λεπτά αργότερα, ακούμε τα γνωστά, ασταμάτητα riffs μαζί με τα τύμπανα να παίρνουν φωτιά και ο ταπεινός μα ταυτόχρονα εκρηκτικός frontman, ο δικός μας Μπάμπης Παπανικολάου, μας συστήνει το ωμό και ακατέργαστο “Gasoline”, τραγούδι επίκαιρο, που θίγει κοινωνικά ζητήματα του σήμερα, όπως και τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. Επαγγελματισμός στον τρόπο παιξίματος, ακραίος δυναμισμός στη σκηνική παρουσία και τρομερό γκρουβάρισμα. Οι κιθάρες και το μπάσο ξεχαρβαλώνονται, ενώ τα τύμπανα ακούγονται διαυγή και καθαρά πίσω από κάθε ηχητική μεταστροφή. Το Gasoline, δημιουργεί μια πυρωμένη ατμόσφαιρα, η οποία αναθερμένεται με το εκστατικό Macho Libre. O Μπάμπης με τις κλασικές γκριμάτσες του μας ωθεί στο να εξωτερικεύσουμε κάθε μας συναίσθημα και να το αφήσουμε να θαφτεί εκεί μαζί με την αυθεντικότητα και την αμεσότητα του κομματιού αυτού.
Εν συνεχεία το “Faith In Physics” αρχίζει να παρουσιάζεται με μια πιο ολοκληρωμένη μορφή στ’ αυτιά μας. Τα βρώμικα και έντονα φωνητικά του Man Vs God σε συνδυασμό με την μαεστρία των τυμπάνων, ηλεκτροδοτούν τα κορμιά μας, οι αισθήσεις μας αρχίζουν να πάλλονται κι εμείς επαναλαμβάνουμε “τελετουργικά” τους στίχους. Ένα τραγούδι αγαπημένο που δε θα μπορούσε να εκλείψει από αυτό το set, αντιπροσωπεύει το πέρασμα από το Man Vs God, στην επόμενη φάση. Εύστροφο, δυναμικό και με πηγαίο ερωτισμό να το διαποτίζει, μας βρίσκει να φωνάζουμε με μένος “Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself”. Ο χορός γίνεται πιο έντονος και το κοινό ακόμα πιο θερμό. Ο Μπάμπης κάθε τόσο μας ρωτά αν είμαστε εδώ παροτρύνοντας μας να το ζήσουμε όσο πιο πολύ γίνεται. Η συναυλία εξελίσσεται, κι εγώ αναλογίζομαι το διαχρονικό δέσιμο αυτής της μπάντας, γεγονός που καταδεικνύεται σε κάθε τους εμφάνιση,αφού οι ίδιοι παρουσιάζονται απόλυτα προσηλωμένοι, ακέραιοι παικτικά, έτοιμοι να τα δώσουν όλα και να μας πάρουν μαζί τους.
Ο ερωτισμός εξαϋλώνεται γλυκά για να δώσει τη θέση του στην αμφισβήτηση που καλλιεργεί το Something’s Wrong αλλά και στην οργή του επαναστατικού,“Revolution Cookbook”, που αντιπροσωπεύει ίσως το πιο πολυμορφικό κομμάτι του νέου τους άλμπουμ. Οι εσωτερικές μας υπαρξιακές ανησυχίες παίρνουν σάρκα και οστά, στο άκουσμα του ρεφρέν του “All These Happy People”. Άραγε ποια να είναι η ιστορία όλων αυτών των ανθρώπων πίσω απ’ τη χαρούμενη μάσκα τους, αναρωτιόμαστε μηχανικά καθώς οι στίχοι ξεπροβάλλουν μέσα απ’ το ρεφρέν. Ο ήχος καθόλη την εξέλιξη του set παραμένει καθαρός, σφοδρός και απόλυτα εναρμονισμένος με τα φωνητικά του συγκροτήματος. Απογυμνωμένες κιθάρες, ηλεκτρισμένα ντραμς και έντονες γραμμές μπάσου, στην εξέλιξη όλων τους των κομματιών. Ο συνδυασμός των καινούριων αλλά και των παλαιότερων, ήδη γνωστών στο ευρέως κοινό, κομματιών, γίνονται η αίτια το live να ξεφύγει από μια ενδεχόμενη μονοτονία και να παράγει συνεχώς μανιώδη αισθήματα εσωτερικής εκτόνωσης. Τα The Great Dandolos και The Great Liar που επιλέγονται στη συνέχεια μας συμπαρασύρουν στο να βιώσουμε ακόμα πιο έντονα την εσωτερική μας συναισθηματική πάλη. Αναμένω καρτερικά το διαμάντι της μουσικής τους ταυτότητας, που αμέσως μετά το γκρουβάτο “The Beast Within” , καταφθάνει τόσο αναπόφευκτα και μεστά, σα “γλυκιά” γροθιά στο στομάχι κι όλοι γύρω μου ενωμένοι σαν να βρίσκονται σε κάποια μορφή αίρεσης τραγουδούν “Always awake, always ready, always loyal to the pack”.
Φωτιά on stage, φωτιά κάτω απ΄το stage με τα mosh pits να διαδέχονται το ένα το άλλο, φωτιά στην ψυχή μας αλλά και στο κορμί μας, την οποία αισθανόμαστε μέχρι τέλους, μέχρι την τελευταία και την πιο μικρή αναζοπύρωση, την οποία εμείς τη βιώνουμε ως μια ασταμάτητη πυρκαγιά. Μα τι επικό κομμάτι, σκέφτομαι που δικαιολογημένα οδηγεί σε μια τόσο μεγάλη συναισθηματική έκρηξη. Καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος της βραδιάς, το μπάσο και η κιθάρα παίρνουν ξανά τα ηνία και το “Let Them Burn” κάνει κουμάντο ενώ το αισθαντικό και ανήσυχο “Them Nights” αναδιπλώνει και πάλι τον προηγουμένως ξεχασμένο ερωτισμό της βραδιάς.
Οι Planet Of Zeus, μας αποχαιρετούν προσωρινά, με το Vigilante, αφήνοντας μας ξαφνικά ανήμπορους να αντιδράσουμε έως ότου οι ίδιοι ξαναεμφανίζονται με το πλέον παραδοσιακό και πολυπόθητο encore τους. Τα “On Parole” και “Your Song” φλερτάρουν εύστοχα με τo “Leftovers” και το “Vanity Suit”. Ο διπολισμός των συναισθημάτων σε αυτό το σημείο κορυφώνεται και η εσωτερική συναισθηματική σύγκρουση φτάνει στο μέγιστο, που πλέον δε γίνεται παρά μόνο να εξωτερικευτεί. Η εμφάνισή τους φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της κι εμείς δε θέλουμε να τελειώσει. “Σεξ και βία στον πλανήτη Δία” ακούω τον κόσμο να επαναλαμβάνει μηχανικά για μια ακόμα φορά.
Για μια ακόμα φορά μας έχουν χαρίσει ένα αξέχαστο βράδυ, μια αυθεντική συναυλιακή στιγμή, μη συγκρίσιμη στο νου μας με κάποια άλλη, την οποία τοποθετούμε στο λαβύρινθο των αναμνήσεων μας, προσμένοντας ατέρμονα την επόμενη. Κάθε τους ζωντανή εμφάνιση, αφήνει την εντύπωση πως πρόκειται για το παράδειγμα ενός συγκροτήματος, το ηχητικό μοτίβο αλλά και η σκηνική παρουσία του οποίου, φανερώνουν μια χρόνια εμπειρία στο χώρο της εγχώριας μουσικής σκηνής, περίσσιο επαγγελματισμό,άρτιο τρόπο παιξίματος αλλά και αρκετά προσεκτικές και επιμελημένες επιλογές στην εξέλιξη των live που πραγματοποιούνται.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ
