Σαββατόβραδο, Gagarin, Παυλίδης. Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ και να είναι αυτή η πιο σύντομη και μεστή ανταπόκριση που έγινε ποτέ; Ναι. Παρ’όλα αυτά θα προσπαθήσω να βάλω σε μερικές λέξεις την εμπειρία του να παρακολουθείς μια συναυλία του Παύλου Παυλίδη.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (πλήρες photo report εδώ)
Η δεύτερη μέρα της εμφάνισης τους στο Gagarin λοιπόν και ο κόσμος είχε γεμίσει και πάλι το μαγαζί έχοντας έρθει από νωρίς. Μετά από μια μικρή αναμονή, λίγα λεπτά μετά τις 21:30, η μπάντα πατάει σκηνή απολαμβάνοντας ένα πολύ ζεστό καλωσόρισμα από το κοινό. Ένα κοινό που κάλυπτε ένα μεγάλο ηλικιακό φάσμα πρέπει να πω, όπως συμβαίνει δηλαδή συνήθως σε κάθε συναυλία του Παυλίδη. Οι πρώτες νότες που ακούστηκαν ήταν από το «Τώρα που χάνεται το φως» το εναρκτήριο κομμάτι από την τελευταία δισκογραφική τους δουλειά «Το Μαύρο Κουτί» (2021). Η συνέχεια ήταν ένα πάντρεμα του παρελθόντος με το παρόν, των Σπαθιών με τις solo δουλειές του Παυλίδη, το οποίο όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια δεν έχει να κάνει μόνο με το να συμπεριληφθούν απλώς κομμάτια των Σπαθιών στο setlist, αλλά αναλόγως την περίοδο, τροποποιούνται καταλλήλως μουσικά για να υπάρχει μια υφολογική συνέχεια στο σύνολο.
Έτσι, ενώ αποσπασματικά ακούσαμε σχεδόν ολόκληρο τον –πολύ καλό- τελευταίο δίσκο (το μοναδικό κομμάτι που έμεινε εκτός πρέπει να ήταν το «Στο μάτι του κυκλώνα»), ακούσαμε τα κλασσικά «Ατλαντίς», «Τώρα αρχίζω και θυμάμαι», «Λιωμένο Παγωτό», «Ο βασιλιάς της σκόνης», «Στο βράχο», «Πάρε με μαζί σου», καθώς και κλασσικά από την solo πορεία του Παυλίδη όπως τα «Αερικό», «Η σπασμένη πολυθρόνα» και «Περιμένω» σε ένα σύνολο 30 τραγουδιών.
Ενώ όλα τα παλιά κομμάτια όπως προείπα έχουν ανακατασκευαστεί ώστε να ταιριάζουν με τα πιο «σύγχρονα», δηλαδή να στηρίζονται λίγο περισσότερο σε πιο ambient ήχους και όχι σε κιθάρα, οι εκρήξεις ενέργειας ήταν πολλές και αρμονικά τοποθετημένες στο set του συγκροτήματος. Ο κόσμος ακολουθούσε το πρόσταγμα της μουσικής και άλλοτε χόρευε ξέφρενα και άλλοτε η μάζα του γεμάτου Gagarin έσπαγε σε δυάδες που χόρευαν αγκαλιά.
Σχεδόν 20 χρόνια από την πρώτη φορά που είδα τον Παυλίδη ζωντανά, το συναίσθημα που αφήνει όταν βγαίνεις απ’ τον συναυλιακό χώρο είναι το ίδιο· μια μυσταγωγία. Και στα επόμενα λοιπόν…
