Ο Πάνος Μπίρμπας είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού. Από εκείνους που αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα τη μουσική, και που δεν κάνουν υποχωρήσεις σε βάρος του καλλιτεχνικού τους οράματος. Αφού μας συστήθηκε ως σόλο καλλιτέχνης με 2 δίσκους και ένα single, και αφού βρέθηκε από το 2015 μέχρι σήμερα πίσω απο το μικρόφωνο των Dustbowl, ο Μπίρμπας επιστρέφει με τον νέο του σόλo δίσκο με τίτλο “Dandelion”, που σίγουρα είναι ό,τι πιο εσωτερικό μας έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα.
Αυτό που παρατηρείται από το πρώτο λεπτό, είναι μια διάχυτη ατμόσφαιρα soundtrack που θα μπορούσε να ακούγεται σε κάποια ταινία ή σειρά, που αφηγείται ένα δυστοπικό παρόν κοντινό στο δικό μας, μαζί παράλληλα με την αναζήτηση του φωτός και της ελπίδας μέσα σε αυτό. Το “Words” είναι αρκετό από μόνο του να σε βάλει κατευθείαν στο κλίμα, με τα δεύτερα φωνητικά της Rosey Blue να κάνουν το άκουσμα ακόμα πιο σαγηνευτικό. Στον δίσκο ο δημιουργός ακολουθεί ένα προσωπικό, μοναχικό μονοπάτι, παρόμοιο με αυτό των Nick Cave, Sivert Hoyem, Mark Lanegan και του Leonard Cohen, που σαν επιρροή δείχνει να έχει την τιμητική του. Ιδιαίτερα στο μελαγχολικό “Bloom” που έρχεται μετά, αλλά και στο “Long Gone”. Εξίσου δυναμική είναι η Λόλα Γιαννοπούλου, δεύτερη γυναικεία φωνή που συμμετέχει στο “November”, που κουβαλάει μέσα του αρκετή από τη μελαγχολία των Tindersticks, όπως και η Etten που συμμετέχει στο “Dandelion’s Dance”. Στις καλύτερες στιγμές του δίσκου συγκαταλέγεται το ηλεκτρισμένο “Scars”, που έχει μέσα του κάτι από τους Black Heart Procession, και που καταφέρνει να σε κερδίσει από το πρώτο άκουσμα.
Ευθύς, δωρικός και πιο εξωστρεφής από ποτέ, ο Πάνος Μπίρμπας δείχνει να έχει επιστρέψει για τα καλά, δίνοντας έναν δίσκο του οποίου η μελαγχολία μόνο κουραστική δεν μπορεί να την χαρακτηρίσει κανείς. Το αντίθετο μάλιστα, μιας και το “Dandelion” είναι ένα δουλεμένο και ευχάριστο άκουσμα, που μπορεί να λειτουργήσει ως τροφή για σκέψη, ίσως και ελπίδα.