Το ευκολάκι του δεύτερoυ κατά σειρά, sold out στην καταγραφή, ένα μήνα περίπου μετά την πρώτη συνάντηση των Παιδί Τραύμα και Pan Pan επί σκηνής Gagarin, είναι ένα γεγονός, που μυρίζει ευδαιμονία. Η ώρα είναι 21.30 και η Λιοσίων 205, έχει ήδη γεμίσει χαμογελαστούς (νέους κυρίως) ανθρώπους, φανερώνοντας μία ένωση και συμμετοχή, στην ανεξάρτητη dance, μουσική ανάπτυξη-διάσταση.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Μαργαρίτα Κουρή (πλήρες photo report εδώ)
Τα φώτα από το στρόμπο μας τυφλώνουν, η μονότονη παραμόρφωση μας ενεργοποιεί. Στροβιλίζουμε πριν καν αρχίσει. ‘Έτσι θα ‘ναι η ζωή, όπως τα ‘χω φανταστεί’, σαν ευχή το “Στοπ”, με το που επανέρχεται το φως στην υποφερτή του ακτινοβολία και το Παιδί Τραύμα, στην ορατότητα, ως μπάντα. “Χιονάτη”, πειραγμένη, η δεύτερη κιθάρα γεμίζει το σύνολο, που εξακολουθεί να μου μοιάζει λίγο πιο άτονο απ’ αυτό που περιμένω να ακούσω και αγχώνομαι προς στιγμήν. “Το Ατύχημα” με επαναφέρει, ‘μη φοβάσαι’ προτείνει,
“Ο Νικόλας” είναι εδώ για να ισιώσει την συνθήκη και τα καταφέρνει. “Ο Παλιός Ο Χρόνος” με ισορροπεί απόλυτα, το ευχαριστιέμαι. Τα πλήκτρα δίνουν τη μελωδία, το μπάσο τη βαθαίνει. “Τρομακτικό” το wah wah του Αντώνη Παπαδόπουλου (κιθάρα), όμορφα τραβήγματα χορδών, rock-άρει. Κοφτές και ρομποτικές οι χορευτικές κινήσεις από το Παιδί Τραύμα, σαν αποκαλύψεις αντανακλούν τις νότες, που ξεφεύγουν στον αέρα. Το παραμόρφωσης, μικρόφωνο φωνής, ενισχύει την ένταση και δημιουργεί ατμόσφαιρες.
Υπέροχη η τριφωνία που ολοκληρώνει τη “Νερατζιά”, “Πάτσι” για να ενωθούν απόλυτα οι φωνές μας και να ξορκίσουν τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα. “Γραμμικό” το drum pad από τον Δημήτρη Γρηγοριάδη, το πετάλι λειτουργεί ως woofer/μπότα, συγχρονίζεται με τον καρδιακό μας παλμό. “Ακαταλαβίστικο”, με παλαμάκι στη μουσική και το ντέφι να δίνει έμφαση και στίγμα, όταν τα λόγια έρχονται να κουμπώσουν στην punk εξέλιξή του και να μοιράσουν απ’ αυτές τις νοητές ‘σφαλιάρες’ που ευχαριστιόμαστε.
Ανάσες. Αναφιλητά. Ανάσες και πάλι. Ανάλογα punk, ακούγεται η “Βεράντα”, αντιστρέφει την synth-pop ταμπέλα, σφαιρικά σε οχτάρι οι δονήσεις. “Με Λένε Μαρία” hardcore, όπως και οι στίχοι του, “Μπολ” για την σπουδαία ερμνηνευτική του πολυλογία και το σύνθημα που εξιτάρει ‘αν θέλετε, χορέψτε’. Για “Το Φόρεμα” και το “Ασθενοφόρα”, εντάξει, τι να πω, απλά χόρευα, κόντρα στην (αυτο)καταστροφή. Φινάλε με το “Σαν Ιχθύς” και τα ανάλογα μπράβο.
FANTASMAGORIA δηλώνει το projection, ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΑ πήραμε. Με σαλοπέτα και glitter γραμμές-σκιές, ο Παναγιώτης Πανταζής, Pan Pan, ξεσηκώνει από το πρώτο beat τον κόσμο, “Πλαστελίνη”, που όχι μόνο θέλει, αλλά έχει ανάγκη από χορό, ίσον εκτόνωση, έκφραση και ισχυρή μορφή απελευθέρωσης. “Μείνε Σε Θέλω / Μήνες Σε Θέλω”, η ακοή μου απομονώνει την απίστευτα λυρική χροιά της φωνής της Καλλιόπης Μητροπούλου, όσο προλαβαίνω καθώς παρασέρνει τον κόσμο να τραγουδά μελωδικά μαζί της, μία ένωση χορωδιακή. Ανατριχιαστικό, αλήθεια. Από εκεί και έπειτα, δεν σταμάτησα να χαζεύω-παρακολουθώ τις εναλλαγές της.
Η βραχνάδα της καπνίζει τα προηχογραφημένα μέρη των synths, θεατρική, δημιουργεί φωνητικές συνάψεις, αγγίζει την rock όπερα. Ο Pan Pan, scratch-άρει υπέροχα ψυχεδελικά κατά τα κενά της δικής του ερμηνείας. “Ντεζά Βου” και ‘παγώνει ο χρόνος, διαστέλλεται η στιγμή’. Οι στίχοι συγκλονίζουν, η live διάδραση που επιτυγχάνεται, εκστασιάζει και ‘μουδιάζεις σα παιδί’.
“Μέσα Στα Κύματα” μόλις πριν την εμφάνιση (έκπληξη) της Nalyssa Green. Ο κόσμος παθαίνει, χειροκροτεί, ζητωκραυγάζει. Εξαιρετική όπως πάντα, τρυφερά τελικά σε κερδίζει, με κινησιολογία στάσης pause, εμπνευσμένης από πόζες περιοδικού. “Άσχημοι Ήχοι”, όμορφοι ήχοι, γεμάτοι αντιθέσεις, βοηθούν στις περιγραφές, ένα “Κοκτέιλ” από τη ζαλάδα, τη διάλυση και τη σύγκρουση. “Ταξιδεύω Στα Αστέρια” και “Τα Παιδιά Θέλουν Χορό” με την απόδειξη του sold out στο ‘δώσε τους κάτι’. “Χτύπα Με Σαν Ρεύμα Στην Πίστα”, τι άλλο καλύτερο ως επιλογή, παρά την απουσία της Melentini. ‘Με τρελαίνει που ταυτίζεστε με την ιστορία της ζωής μου’ επικοινωνεί ο Pan Pan και ο χώρος μετατρέπεται σε “Ανισόπεδη Ντίσκο”.
H Nefeli Walking Undercover θα εμφανιστεί για “Μια Θάλασσα Τον Ιανουάριο”, η Λυγερή Μητροπούλου, πλέον των υποκινητικών, χορευτικών της κινήσεων στον σκοπό, δίνει φωνή σε σημεία και προεκτάσεις. “Κάτι Στο Κομοδίνο”, για να την απολαύσουμε εξ’ ολοκλήρου. Μαγικό και μάγκικο το αποτέλεσμα. “Φωτιά Στις Κεραίες”, ύμνος-φωτιά, παραδειγματικά, αφού το ξέσπασμα που φτύνει, φέρει μία πληρότητα, σαν να λέμε την ευτυχία, που ξέμπλεξε από το ‘τέλειο’ και είναι εδώ, παρούσα, μαζί και ανάμεσά μας. Το συναίσθημα είναι κοινό. Μοναδικός ο ηλεκτρισμός. Σπάνιος.
Για το encore, αν και η επανάληψη των “Τα Παιδιά Θέλουν Χορό” και “Ανισόπεδη Ντίσκο”, δεν λειτούργησε διόλου αρνητικά στον κόσμο (ενδιαφέρον η παρατήρηση συμπεριφοράς – διαφορετικότητας της κάθε ερμηνεύτριας-μουσικού), θα προτιμούσα να είχε διαλέξει δύο έξτρα κομμάτια στο κυρίως set, ώστε τα συγκεκριμένα, να αποτελούσαν το απόλυτο encore. Παρά ταύτα, ‘τον εαυτό μου βρίσκω στο Gagarin’, για τους τίτλους τέλους στα thanks.
