Τι πιο ταιριαστό για τους καταραμένους καιρούς που ζούμε από μία δυνατή doom metal κυκλοφορία; Και μάλιστα από τους πρωταγωνιστές του είδους αυτή τη στιγμή στην Αμερική. Οι Pallbearer κατάφεραν μέσα σε μία δεκαετία να ανανεώσουν το συγκεκριμένο ιδίωμα μπολιάζοντάς το με απόλυτα ταιριαστά στοιχεία από progressive rock, grunge αλλά και ηλεκτρονική μουσική.
Στο τέταρτο album τους, οι μουσικοί από το Αρκάνσας καταπιάνονται με τον πιο μίζερο και δυστυχή, όσο και αναπόφευκτο παράγοντα στην ανθρώπινη ύπαρξη, τον χρόνο και συγκεκριμένα τη ζημιά που αφήνει το πέρασμά του. Στις οκτώ μικρές ιστορίες οι πρωταγωνιστές, απόλυτα ρεαλιστικοί γίνονται ερείπια, είτε επειδή παραμένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν, είτε επειδή βρίσκονται σε ακούσια στάση.
Το ξεκίνημα φρέσκο και παρακμιακά γοητευτικό με το ομώνυμο κομμάτι στο οποίο η χαρακτηριστική φωνή του Brett Campbell κλαίει για τα περασμένα που δεν μπορεί πια να θυμηθεί. Άμεσα γίνεται αντιληπτή η επιστροφή στον πιο παλιό, βαρύτερο ήχο τους. Οι sludge κιθάρες, έντονα γειωμένες, αφήνονται να αναπνεύσουν από τις αιθέριες μελωδίες του μελαγχολικού “Riverbed” που έχει ένα touch από παλιότερους Katatonia.
Στο “Stasis” οι Black Sabbath συναντούν αρμονικά τους Alice in Chains και τους Pearl Jam, ενώ το 12λεπτο έπος “Silver Wings” που αποτελεί τον ισημερινό του album δεν χάνει ποτέ το ενδιαφέρον του ακροατή. Το ακίνητο συναίσθημα της κατάθλιψης οδηγεί στη λύτρωση του δίλεπτου μελωδικού φινάλε, το οποίο θα το ακούσετε ξανά και ξανά. Αριστούργημα.
Τα σιαμαία “The Quicksand of Existing” και “Vengeance & Ruination” αποτελούν την πιο προσβάσιμη όψη της συλλογής καθώς επαναφέρουν το groove και την ζωντάνια προτού πέσουμε στη μαύρη απελπισία του “Rite of Passage” με το όμορφο ρεφρέν. Κλείσιμο με το ταιριαστά πένθιμο “Caledonia”. Γοτθική αισθητική στεφανώνει τις τελευταίες στιγμές του πρωταγωνιστή, γεμάτες με μεταμέλεια και χωρίς ολοκλήρωση.
Οι Pallbearer συνεχίζουν το σερί σημαντικών κυκλοφοριών δείχνοντας γεμάτοι έμπνευση και όρεξη για να μας οδηγούν στο μαύρο μονοπάτι τους. Επενδύστε άφοβα.